Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. De MIX in Wolvega organiseerde in samenwerking met Cars of Route 32 de gehandicapten run. Een mooie kans om eens in een Amerikaan rond te rijden. Er was schitterend weer voorspeld, dus dat zat helemaal goed. 's Ochtends had ik nog met Dirk gebeld of hij mijn auto nog nodig had, maar dat was niet het geval. Er waren volop auto's. Nou mooi, want ik was vergeten hem even te wassen en hij ziet er dan ook niet uit.
Op naar Wolvega, de auto buiten het terrein geparkeerd en even bij Eibert "uitgehuild" dat Bart toch niet thuis kwam en dat dat gewoon nog even 1 1/2 week langer duurt. Tim heeft net een nieuwe auto, dus die zou ik gaan bewonderen. Helaas helaas, zover ben ik niet eens gekomen. Halverwege de zin "Tim, waar is nou je nieuwe bak" lag ik ineens op mijn knieën op de grond. Ik had een putje over het hoofd gezien. Gelukkig waren de heren zo attent mij weer even overeind te helpen en stoelen te halen zodat ik kon gaan zitten. Er zat nl gelijk een best ei op.
Christa heeft EHBO toegepast en mijn pootje mooi verbonden. Tijdens de rondrit ben ik mee gereden, eerst met Christa, daarna met Bianca. Volgens Dirk mocht ik kiezen, want ik was nu immers ook "gehandicapt". En bedankt he!
Het was een mooie rit, leuke route, veel auto's, mooi weer. Wat wil je nog meer zou je zo denken.
Helaas ging het al vlot mis. Door wat afleiding en wellicht miscommunicatie, zaten er ineens twee gastauto's op elkaar. Zo zonde! Wat een puinhoop geeft dat. En dat alleen omdat we een trekker als tegenligger hadden.
De auto is afgevoerd en de rit voortgezet. Sabine vond het niet ok dat ik met mijn pootje alleen thuis zou zitten, dus de afgelopen 2 dagen ben ik in huize Logtmeijer prima verzorgd. Op de bank, pootje omhoog, of in de tuin, in het zonnetje met pootje om hoog. Eten en drinken werd geregeld en ik heb een van Sabine d'r boeken bijna uit. Het was net alsof ik vakantie had.
Gisteren middag toch maar even naar de huisarts. Die stuurde met gelijk door om voor de zekerheid foto's te maken, dus Sabine mee naar Emmeloord. Die zag het al helemaal gebeuren dat ik het weekend met een gebroken enkel rond had gelopen. Maar nee, hij is niet gebroken. Wel mijn banden gescheurd. Dat is dan weer een beetje jammer. Gelukkig heb ik nog een aantal ongelezen boeken en een aantal ongekeken films, dus ik kom de dag wel door. Morgenochtend terug komen bij de dokter en dan wordt hij hopelijk getaped.
Bart vind me een brekebeen en herinnerde mij er even aan dat het geen herfst is. De reactie van mijn moeder: Oh dat heb je weer mooi voor elkaar. De reactie van mijn oude fysiotherapeut: Ze is het dus nog steeds niet verleerd. Dus ach, je went er aan. 
