Daar aangekomen even de papieren ingevuld en toen was het wachten op de dokter.
Zijn 1e reactie toen is zei "dit is Hauke" was: "Dat is een hoop kat". En daar heeft de dokter dan ook helemaal gelijk in. Hauke hebben we uit de kooi gehaald en eerst maar eens gewogen. Ik mag van de dokter niet zeggen dat ze 7 kilo weegt, ze weegt namelijk 6 kilo en 990 gram. (Het is maar even dat je het weet, een kat nooit een complex aanpraten...). Hauke is onderzocht en heeft daarna op haar beurt de hele ruimte zelf onderzocht om vervolgens naast mijn voeten te gaan zitten en te blijven zitten (als ik het haar geleerd zou hebben, zou ze nooit zo braaf geluisterd hebben). We hebben geconstateerd dat ze vooral veel jeuk heeft, maar niets dat wijst op beestjes van welk soort dan ook. Ze heeft een prik gekregen waar de jeuk minder van wordt in de hoop dat ze dan minder krabt en dat het zo beter wordt. En madame heeft geen kik gegeven. Stond rustig op tafel en vond het allemaal wel prima. Alleen bij het buikonderzoek moest ze blazen, maar dat was dan ook alles. Moet ik eens proberen, dan komen gelijk die vlijmscherpe messen te voorschijn en begint ze te hakken.
Na alles wel doorstaan te hebben mocht ze terug in de kooi. Daar had ze niet zo heel veel zin in, maar de dokter heeft haar even toegesproken. "Nee, kleine meid, je blijft niet hier, maar gaat netjes weer mee". Kleine meid?! Zou toch nog haast gaan twijfelen aan de dierenarts. Hauke en kleine meid is namelijk geen allerdaagse combi. Maar hij heeft het goedgemaakt. Qua denken is het gewoon nog een kleine meid. hihi.
Mijn "angst" om naar de dierenarts te gaan bleek ongegrond. Poesiekat moest ik destijds in laten slapen, maar de dierenarts heeft mij verzekerd dat dat bij dit Hollands welvaren nog lang niet aan de orde is.
2 opmerkingen:
Wat een vreselijke lieve dierenarts zeg! Dat heeft Hauke vast ook gevoeld dat hij zo rustig was.
Kleine meisje... whahahaha...
die houden we erin!
Een reactie posten