Terwijl het buiten sneeuwt en de maatschappij hard zijn best doet om door te gaan ten koste van alles, zit ik thuis Oprah te kijken. Alle bedrijven kampen met problemen nu het logistiek netwerk in Nederland plat ligt door sneeuw, ijzel en andere winterse perikelen. Alles ligt op zijn kont. En dat terwijl we leven in een tijdperk van conference calls, mobiele telefoon, laptops, netwerken, etc. Toch schijnt het een probleem te zijn dat niet iedereen op kantoor kan komen. Ik snap het niet.
Tuurlijk begrijp ik ook dat er mensen zijn die het dak op moeten, dat er mensen zijn die met een kitspuit dingen dicht moeten maken, dat er mensen zijn die de wegen schoon moeten vegen, dat er mensen zijn, die niet door moderne technologie vervangen kunnen worden. Maar er zijn ook legio mensen die volgens mij ook prima vanuit huis zouden moeten kunnen werken. Bellen, mailen, overleggen, etc. Allemaal dingen die ook prima hier thuis vanaf de bank kan doen. Daar hoef ik de deur niet voor uit. En toch schijnt het zo niet te werken. Raar maar waar. De technologie staat voor niets, maar een echte winter en Nederland staat ineens stil....
Maargoed, ik zit dus op de bank met Oprah op de televisie. Het is een show over de 60's. een tijdperk waarin vrouwen inderdaad nog thuis hoorde te zijn. Ze gingen naar school, gingen studeren, maar met als hoofddoel; het vinden van een geschikte man om mee te trouwen. Eenmaal getrouwd, bleef de vrouw thuis en vervulde daar haar plichten. Er wordt in de show gesproken dat we nu in de generatie "alles" leven. Dat wil zeggen, de vrouw wil/moet alles. Huisvrouw zijn, de kinderen verzorgen, een goeie baan hebben en houden, een geweldig sociaal leven en ook nog tijd voor haarzelf. Alles moet en alles kan. Dat er veel vrouwen zijn die deze druk niet aankunnen, schijnt niet ter zake te doen.
Het grappige is dat vrouwen vroeger geen keuze hadden. Nu daarentegen wel. Tenminste, dat wordt gezegd. Vroeger werd je verliefd, ging je trouwen en stopte je daarmee automatisch met werken. Als je nu op jonge leeftijd besluit om niet te willen werken, word je door de hele maatschappij vreemd aangekeken. Je moet werken. Je moet een goede moeder zijn, je moet veel vrienden hebben en intussen moet je huis ook nog helemaal op orde zijn.
Als je niet werkt, zijn er veel vooroordelen. Na 10 maanden thuis gezeten te hebben, zijn ze mij niet onbekend. "Wordt het niet weer eens tijd dat je gaat werken", "je bent nog zo jong", etc. Als je niet gaat werken, wordt er over je gepraat, neem dat maar van mij aan. En iedere cent die je uitgeeft wordt 3x bekeken. "ze werkt toch niet, waar doet ze het dan van?" In veroordelen zijn we erg goed. Dat was vroeger zo en dat is volgens mij niet erg veel veranderd.
Tegenwoordig zijn we open-minded, hebben we de x-factor, multitasken we er op los en lijden we het leven waar onze ouders zo hard voor gewerkt hebben. Lijden met "ij" inderdaad, want het is niet altijd onze eigen keuze, het is de keuze van de maatschappij.
Wat hebben die twee met elkaar te maken. Nou volgens mij een hele hoop. In de afgelopen decennia is de technologie vooruit gesneld. Niets is te gek. Waarom wordt het dan niet optimaal benut? Als ze de technologie nou daadwerkelijk zouden gebruiken waar ie voor bedacht is, dan is er een stuk meer mogelijk. Ik kan overleg plegen, mailen, bellen, etc, vanuit huis. In de tussentijd kan ik dan ook de wasmachine aanslingeren, de boel opruimen, even gauw boodschappen doen en ik kan er ook voor zorgen dat het eten op tijd op tafel staat.
Het zou reistijd schelen (en die was vandaag voor velen erg lang), brandstof, vrije tijd en noem het allemaal maar op. Ik zou zeggen kom maar op met al die nieuwe snufjes, dat lijkt me toch een stuk makkelijker.
