2016 - Because every picture tells a story

Ik zoek naar de woorden om te omschrijven hoe 2016 was. Wat was het voor een jaar? Wat is er allemaal gebeurd? Wat heb ik geleerd? En hoe nu verder? Maar ik vind het lastig om de juiste woorden te vinden. En dat komt niet zo heel vaak voor. Soms helpen plaatjes.

Ik begon het jaar goed. Gestart met het traject voor mijn gastric bypass, en de eerste kilo's waren er af. De zenuwen begonnen langzaam te komen. Twijfel niet. Dat is er eigenlijk nooit geweest, maar zenuwen wel. Wat kun je van de rest van je leven verwachten? Hoe zal het gaan? Valt het mee? Valt het tegen? Best spannend allemaal. Maar gelukkig had ik veel support van veel mensen. Mensen die het net als ik ook best spannend vonden, mensen die vooral heel nieuwsgierig waren, mensen die het beste met mij voorhadden. Maar er waren ook mensen die het niets vonden. "Niet te veel afvallen hoor, dan ben je jezelf niet meer" ??? Dan ben je "Carola" niet meer. ??? Dat heb ik nooit zo begrepen. Maar het is ok. Iedereen mag er van vinden wat hij/zij wil. Ik heb besloten er voor te gaan en 11 april was de grote dag.

Samen met mama en Bart naar het ziekenhuis. Alles klaarmaken en dan wachten (dat is zo ongeveer het lastigste deel). Om half twee de OK op en ik was om vijf uur weer terug op zaal. Ik heb er niet zo heel veel van meegekregen, want het heeft tot een uur of half tien geduurd voor ik echt weer wakker was. De nacht goed doorgekomen, maar oh wat had ik de volgende dag een spijt. Nog nooit in mijn leven ben ik zo misselijk geweest als die dag. Wat een ellende. Maar gelukkig werd het minder en mocht ik de volgende dag naar huis. Klaar voor een nieuwe start.

Een vliegende start mag ik wel zeggen. Ik herstelde prima en de kilo's vlogen er af. Terug onder de 150 kilo ging maar zo en de 140 kwam ook al snel in zicht. En begin juli belde ik mama. Ik was eindelijk onder de magische grens van 130 kilo gekomen. Daar heb ik jaren lang tegen aan gehikt. Wat was ik blij. En wat was mama blij. Helaas was het wel het laatste succes van mijn afvalrace dat ze mee mocht maken.

In april kreeg ik een nieuwe start, in juli stond mijn wereld stil. Ik had geen werk, herstelde goed van mijn operatie en had voor de zomer en ook daarna nog een hoop leuke plannen met mama. Maar wie had ooit gedacht, dat we nu al afscheid van haar zouden moeten nemen. Zo ineens keerde het tij en was haar tijd daar. Terug naar papa. Haar tijd met mij zat er op.

En in je ergste nachtmerries droom je wel eens dat je iemand verliest waar je van houdt, en sinds ze in 2015 opnieuw de diagnose kanker kreeg, was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: Dit komt niet goed. Maar niets en niemand had me ooit hierop voor kunnen bereiden. En als ik eerlijk ben, ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. Soms besef ik ineens dat er inmiddels al weer 5 maanden voorbij zijn, waarin ik mama niet gezien en niet gesproken heb. En op andere dagen mis ik haar in duizend kleine dingen. Het is zo overweldigend, dat ik vaak niets voel. Vaak ook een heleboel, maar soms ook gewoon helemaal niets. Ik denk dat mijn hoofd en hart het nog niet aan kunnen.

De tijd vliegt voorbij en inmiddels zijn we alweer in december aangekomen. Ik ben sinds oktober weer aan het werk in Zwolle. Ik heb ik 2016 een hele hoop leuke dingen gedaan. We hebben een heerlijk weekend in Edinburgh gehad met vrienden, Een weekendje Leiden, een paar dagen Twente, een weekend Dussledorf en Essen. Bart heeft 2 runs gelopen, we hebben een geweldig leuk en gezellig feest gehad voor Bart zijn 40ste verjaardag en nu staat er een druk maar leuk kerst weekend voor de deur. Maar ik heb ook geleerd dat je je eigen geluk moet maken. Ik heb geleerd wie mijn vrienden zijn en ik heb (alweer) geleerd dat niet iedereen is zoals je denkt dat ze zijn. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en oude vrienden verloren. Ik heb de liefde nog beter leren kennen en verlies opnieuw gevoeld.

Ik voel me goed. Ik had mijn operatie niet willen missen. Mijn gewicht is inmiddels gedaald naar 105 kilo en dus is de magische 100 in zicht. Ik heb veel voor dankbaar voor te zijn het afgelopen jaar. Ik besef me maar al te goed, hoe dankbaar ik mag zijn voor iemand als Bart in mijn leven. Ik hou zo veel van die man. En het leven is oprecht goed voor me. Maar ik ben ook blij dat 2016 straks voorbij is. 

Op naar 2017. Een jaar voor nieuwe kansen. Een jaar waarvan ik hoop dat ik de rust in mezelf kan houden. Waarin ik kan blijven relativeren, maar waarin ik ook kan dromen. Er staan nu alweer leuke dingen op het programma. Theaterbezoekjes, Barcelona, Parijs, Boedapest. En vele mooie, heerlijke en gelukkige momenten samen met Bart.

Hij komt, hij komt, die lieve goede Sint....

Zie ginds komt de stoomboot uit Spanje al aan....
Zie de maan schijnt door de bomen....
Zachtjes gaan de paardenvoetjes....

Heerlijk, de Sint en zijn pieten zijn weer in het land.
De 'warmste' tijd van het jaar is weer aangebroken en ik heb er zin in. Ik vind de periode van nu tot oud & nieuw de leukste tijd. Thuis gezellig de kaarsjes weer aan (en ligt het aan mij, of gaan die waxinelichtjes steeds minder lang mee??), tijd voor warme melk met Anijs, pepernoten, marsepijn, straks de kerstkransjes, de kerstboom en hopelijk wat sneeuw. Ik kan er volop van genieten.

Dit jaar moet ik de chocoladeletter onder mijn kussen waarschijnlijk missen, en ook moet ik nog hard op zoek naar het juiste recept voor de tulband met kerst. Maar dat komt wel goed. Bart is dit jaar met de feestdagen thuis. De verjaardag van de Sint, vieren we samen met Ruud in Groningen. En ook de kerstdagen zitten al vol leuke plannen.

De hele Zwarte Pieten discussie probeer ik zo veel mogelijk te vermijden (helaas lukt dat slecht door alle aandacht op social media) en behalve dit kleine stukje zul je me er dan ook niet verder over horen. Bij mij is Zwarte Piet zwart en dat blijft hij ook.

Straks weer lekker de ouderwetse kneuterige gezelligheid, de spanning, wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe... hoe zou ik het dit jaar gedaan hebben? Zou de Goedheiligman echt alles gezien hebben? Vandaag overal gespannen kinderkoppies. Heerlijk toch.

Sinterklaas. Ik ben er klaar voor. WELKOM SINT EN PIET!!!

Terwijl de wereld stil staat, draait hij gewoon door

En zo ineens staat mijn wereld stil. Toen ik, twee maanden geleden, op vrijdag mama in het ziekenhuis achterliet, had ik nooit kunnen verzinnen dat ze niet meer thuis zou komen. En toch is dat precies wat er gebeurde. Haar tijd zat er op en op woensdagmorgen is mijn lieve moeder overleden. Mijn wereld stopte. Letterlijk.

Op het moment dat een dierbare overlijdt, lijkt alles even stil te staan. De eerste dagen na het overlijden, gaan in een vlucht voorbij. Terwijl het nog niet eens is doorgedrongen dat mama is overleden, ben ik al druk met allerlei andere dingen. Er moet een uitvaart geregeld worden, er moeten bloemen besteld worden, ik moet mensen laten weten wat er is gebeurd, ik moet kaarten versturen, ik moet, ik moet, ik moet. Oh ja en ik moet onderdak zoeken voor haar kat. Dat duurt al met al een dag of drie en dan is alles wat in eerste instantie geregeld moet worden, geregeld. Maar ja, de uitvaart is pas dinsdag. Dat duurt nog even. Dus tijd om even los te laten en even niets te moeten. Dinsdag, dan moet ik weer.

De crematie verloopt volgens plan. Ik had ook niet anders verwacht. De mensen van het crematorium doen dit dagelijks, en ik wist hoe het moest zijn. Daar had ik al veel eerder over nagedacht. Als je weet wat je wilt, scheelt dat echt zo veel. Want in die eerste dagen kan je niet nog van alles bedenken. Daar heb je geen tijd voor. Daar heeft je hoofd geen plek voor. De tijd staat stil, maar vliegt voorbij. Je hart gaat door, hoe gebroken dan ook. Het tikt stug door.

Ik heb op dit moment geen werk, en dat is nog nooit zo'n zege geweest als nu. De maand augustus is volledig voorbij gegaan met uitzoeken, opruimen, sorteren, verkopen, en afsluiten. Het huis moest 29 augustus opgeleverd worden, dus genoeg te doen. Er zijn mensen die willen helpen, maar toch moet ik bij de meeste dingen stuk voor stuk bekijken en bedenken wat ik er mee wil. Alles heeft zijn eigen verhaal. En ik weet dat ik lang niet alles kan bewaren, maar ik kan ook niet alles weg doen. Dus steeds weer de keuze, wat ga ik er mee doen.

De wereld draait door, maar mijn wereld speelt zich vooral af in het huis van mijn moeder. Terug naar mijn herinneringen, alle dingen die ik al mijn leven lang ken. De gekleurde eierdopjes, die al mijn hele leven worden gebruikt, mijn oude poppenhuis, dat door niemand meer wordt gebruikt en die duidelijk sporen heeft van een intensief leven. Alle kleding van mama, maar ook vooral veel oude kleding van mezelf, die mama is gaan dragen toen het mij te klein werd. Bizar, dat ik het nu veelal wel weer aan kan, maar niet meer aan wil. Mijn babykleertjes, mijn eerste (en enige) bikini, van toen ik nog een klein meisje was. Mijn oude Mickey Mouse nachthemd. Waarom heeft ze die bewaard?

In iedere kamer, in ieder hoekje, kom ik herinneringen tegen. "Oh ja" momenten zijn aan de orde van de dag. En foto's, bakken vol met foto's. Die neem ik ongezien mee. Ik heb nu geen tijd om daar in te verzanden. Mijn tijd staat stil, maar de wereld draait gewoon door. Eind augustus nadert met rasse schreden.

En dan is het moment daar. 29 augustus, 11.00 uur. Tijd om het huis op te leveren. Alles is leeg, kaal, levenloos. Alles is weg. Het inleveren van de sleutel is zo gebeurd en dan is het echt voorbij. Het tijdperk Schipbeek is voorgoed voorbij. En ook al weet ik, dat mama nooit meer terug komt, ik wacht nog steeds tot ze uit het Lelycentre thuis komt en me vraagt wat ik aan het doen ben.

30 augustus word ik voor het eerst van mijn leven alleen wakker op mijn verjaardag. 36 jaar lang was er iemand bij me als ik 's ochtends wakker werd. Want als Bart niet thuis kon zijn met mijn verjaardag, zorgde mama dat ze bij mij was. Anders is het ook zo ongezellig. Dan kwam ze boven met ontbijt op bed en een cadeautje van de katten. Maar dit jaar was het anders. Ik werd alleen wakker. Maar in gedachte hoorde ik haar de trap opkomen, Lang-zal-ze-leven zingend. Met een dienblad met een beschuitje met kaas. Geen thee, want daar is het nog veel te vroeg voor. Ik zag het, ik hoorde het, ik voelde het. De herinnering is zo echt, dat ik even mezelf voor de gek hou. De wereld draait door. De tijd gaat verder. Ook nu mama er niet meer is, ben ik gewoon jarig. 37, een leeftijd waarop mama me nooit zal kennen.

Vriendinnen van mama bellen me op om te vragen hoe het met me gaat. Dat is lief. Mama was een lief en bijzonder mens, en dat zijn haar vriendinnen ook. Want juist nu de roes over is, en de rust weer keert, merk ik hoezeer ik mama mis.

Het is waar wat ze zeggen. In deze periode leer ik mijn vrienden kennen. Ik heb, ongewild, bepaalde verwachtingen van bepaalde mensen. Maar ja, kennelijk weet niet iedereen dat. Dat leidt er toe dat ik door sommige mensen teleurgesteld word omdat ik niets van ze hoor. Mijn fout, als ze niet weten wat ik van ze verwacht, kan ik ze ook niet kwalijk nemen dat ze niet aan mijn verwachtingen voldoen. Er zijn ook mensen van wie ik geen verwachtingen had, en die me aangenaam verrassen. Bijzonder hoe dat gaat. Mensen die ik al jaren niet heb gesproken en die nu veel moeite doen om toch weer in contact te komen. Er zijn ook mensen die niet zo goed weten hoe ze met de situatie om moeten gaan. Gelukkig hebben ze het zelf nog niet meegemaakt. Ik hoop dat ze dat ook nog lang bespaard blijft.

Mensen om me heen vinden me dapper, of waarschuwen me dat de klap nog wel komt. Of zeggen me dat ik me niet groot moet houden. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Er zijn echt wel momenten dat het verdriet me overvalt. Dan huil ik. Soms zachtjes in een hoekje van de bank, soms heel hard, als een klein kind dat zijn favoriete knuffel is verloren, soms in stilte en brengt een herinnering een glimlach op mijn gezicht.

Naast mijn bed ligt een stapeltje tijdschriften. Mijn Libelle's gingen normaal door naar mama, maar ja, dat gaat niet meer. Tussen de stapel ligt ook een Margriet. Ik blader hem door, lees af en toe een interessant item en dan gebeurd het. Ik sla de bladzijde om en kom bij de puzzel. Hij is al ingevuld. Een pagina met een ingevulde puzzel staart me aan. Daar staan de letters in mama's handschrift. En daar was ik even niet op voorbereid. De tranen vloeien volop. En ik weet dat er heel veel mensen zijn die ik zou kunnen bellen, die me zeggen; "je mag altijd bellen, het maakt niet uit hoe laat". En toch is er niemand die ik nu wil bellen. Ik mis mijn moeder. Zij is de enige die ik zou willen bellen. En zij is nou net de enige die ik niet meer kan bellen. Niet vandaag, niet morgenochtend, nooit meer. De tijd gaat door. De wereld staat niet stil. Iedereen is inmiddels terug van vakantie, iedereen is weer aan het werk, het leven gaat door. Maar voor mij toch nog niet helemaal. Mijn wereld heeft moeite met op gang komen. De tijd tikt verder, mijn hart klopt door, maar het is nog steeds een beetje gebroken. Ik mis mijn moeder en ik mis de mensen om me heen.

7 weken

Het is vandaag precies 7 weken geleden dat ik geopereerd ben. En wat is er al een hoop veranderd.
In plaats van de geplande gastric bypass, heb ik een gastric sleeve gekregen. Tijdens de operatie bleek dat er te veel vet rond mijn darmen zat, waardoor ze er niet goed bij konden. Vandaar dat er ter plekke is besloten om een gastric sleeve te doen.

Gevolg daarvan is dat ik er langer over ga doen om mijn streef gewicht te behalen. Maar als ik eerlijk ben maakt het mij niet uit of die 60 kilo er nou in 1 jaar of ik 2 jaar af gaan. Als ze er maar af gaan.
Dus op de vraag die ik meermaals heb gehoord, of ik teleurgesteld ben dat het een sleeve is geworden, kan ik met een gerust hart 'nee' zeggen. Ik ben niet teleurgesteld en ik heb er ook geen problemen mee. (Gelukkig maar, want ze kunnen mijn sleeve ook niet terugdraaien. Ik ben gewoon 70% van mijn maag kwijt).

Tijdens mijn twee weken pre-dieet (pre operatief dieet om buikvet weg te krijgen zodat ze tijdens de operatie overal goed bij kunnen en je lever slinkt zodat hij niet in de weg zit) ben ik in totaal 9 kilo afgevallen. Dus dat ging super hard. En zoals in mijn eerder blog te lezen was, viel de eerste week me behoorlijk zwaar. De tweede week ging echter een stuk beter en ineens was 11 april daar.

De eerste dag na de operatie was ik ontzettend misselijk. Daardoor dronk ik niet genoeg en moest ik een dag langer in het ziekenhuis blijven. Dat vond ik niet zo'n probleem. Ik voelde me ellendig genoeg. Gelukkig mocht ik woensdags wel naar huis.

De dagen daarop ging het steeds beter. Zaterdags zelfs met Bart mee geweest boodschappen doen. Mijn dieet bestond alleen uit vloeibaar en ook dat viel gelukkig mee. Ik dacht dat ik daar veel meer moeite mee zou hebben, maar niet dus.

En langzaamaan mocht ik ook beginnen met licht vast voedsel. En inmiddels kan ik al weer een heleboel eten. Alleen warm eten valt nog erg zwaar en heb ik veel moeite mee. Maar ze zeggen dat dat wel weer goed komt. Ik hoop het maar. 1 klein tartaartje is echt het maximale dat ik op kan, dus mijn avondmaaltijd is nog niet echt iets om naar uit te kijken. Maar langzaamaan vooruit is toch maar mooi vooruit.

Inmiddels ben ik in totaal 25 kilo kwijt. Ik kan mijn zomerbroeken van twee jaar geleden weer aan en heb ook al kleding moeten vermaken/innemen omdat het gewoon echt te groot wordt. En daar doe je het dan uiteindelijk toch voor.

Dus tot nu toe valt het allemaal reuze mee (behalve dan dat avondeten). Ik moet er wel aan wennen dat ik 6-8 keer per dag moet eten en dat ik dan ook nog op mijn drinken moet letten. (Gelukkig zit er een wekker op mijn telefoon, dus die helpt me herinneren).

Ik zit op 35.2% van mijn totale doel, dus het begin is er wel degelijk, van de week ook weer naar de sportschool (blech) om te zorgen dat ik lekker zo door kan gaan. Kom maar op met de zomer.

Nog 1 week te gaan

Nog 1 week te gaan voor mijn operatie en wat vind ik het spannend. Inmiddels zit de eerste week van mijn pre-dieet er op en is er 5 kilo met de Noorderzon vertrokken. Nog een week te gaan en als die ook 5 kilo voor me in petto heeft, dan weet ik in ieder geval waar ik het voor doe. 

Ik begrijp wel, waarom je dit crash dieet maar twee weken mag volgen. Ik krijg echt het minimale aan energie binnen en merk dan ook dat ik geregeld duizelig ben en bijna de hele dag honger heb. Tot een knorrende maag aan toe. Als dit gewoon een van de vele diëten was geweest, had ik het nooit volgehouden. Dit vraagt veel van me, en vooral van mijn zelfdiscipline en doorzettingsvermogen. Beide niet mijn sterkste kanten. Maar die stok achter de deur, is niet van de eerste de beste boom. Het is een balk die de deur gewoon barricadeert. Een honderd jaar oude eik, die elke weg terug onmogelijk maakt en dat is maar goed ook. 

Volgende week maandag is het zover. Dan mag ik onder het mes. Dat wil zeggen, als ik onder de 154 kilo ben, want ik moet lichter zijn dan op mijn laatste weegmoment in het ziekenhuis. 

Iedereen vraagt me of ik zenuwachtig ben voor de operatie. Ik denk dat het vreemd zou zijn als ik dat niet was. Een gezonde dosis spanning, voor een operatie. Welke operatie dan ook. 

Maar waar ik zenuwachtig voor ben, is voor de eerste drie maanden na de operatie. Hoe zal dat gaan? Hoe verloopt mijn herstel? Hoe moet ik eten? Wat kan ik eten? En daar waar ik eigenlijk me nooit zo met mijn eten bezig hield, staat voorlopig mijn hele leven (en dat van Bart) in het teken van eten. Opnieuw leren eten. Anders eten. En dan? 

Ik kan me maar slecht een beeld vormen hoe het er daarna uit gaat zien. Hoe snel gaan de kilo's weg? De een vindt 15 kilo een heleboel, voor de ander valt dat tegen. En ik heb geen idee wat ik daarin kan verwachten. Wanneer kan ik die stapel broeken in maat 52 eindelijk aan? En hoe lang draag ik ze dan? 

Het afgelopen half jaar heb ik geen nieuwe kleding meer gekocht. Dat zou zonde zijn, want straks moet ik toch alles nieuw kopen. En geloof me dat is hard nodig. Niet dat ik niets meer in de kast heb liggen, daar ligt genoeg, maar mijn broeken en shirts beginnen gaatjes te vertonen en zijn inmiddels gewoon op. Mijn ondergoed is hard aan vervanging toe, maar moet nog even volhouden. Hoe lang nog? Ik weet het niet. 

Volgende week ga ik onder het mes. En dan? 

Wat 2016 in petto heeft.

Overal ter wereld hebben mensen goede voornemens voor het nieuwe jaar. Stoppen met roken, meer bewegen, afvallen, rijk worden, etc. Maar er sneuvelen ook ieder jaar heel veel goede voornemens.
Daarom heb ik voor 2016 geen goede voornemens. Wel plannen.

Sinds ik terug ben van onze vakantie in Mexico ben ik gestart met het voorprogramma voor mijn Gastric Bypass operatie. Sinds 10 november 2x per week bewegen onder begeleiding van de fysio in het ziekenhuis in Meppel (ok, eerlijk is eerlijk, deze week niet vanwege het weer en de feestdagen hielpen ook niet echt mee, maar toch).

Ik heb een gesprek gehad met de psycholoog, om te kijken of ik stabiel genoeg ben, een gesprek met de chirurg over wat de operatie inhoudt, en inmiddels al twee gesprekken met de diëtiste. Er moet heel wat gaan veranderen in mijn manier van eten. En dat is best lastig. Inmiddels letten zowel Bart en ik er op dat ik iedere ochtend thuis ontbijt. Yoghurt met cruesli. Maar ik moet er heel hard om denken om ook de rest van de dag goed en voldoende te eten. Ja voldoende. Het is niet altijd zo dat je alleen maar dik bent omdat je te veel eet, maar wel omdat je verkeerd eet. En nu ik zo oplet met wat ik wanneer eet, vergeet ik weer om te drinken. Dus ook dat verdiend een punt van aandacht.

Tot werpt het zijn vruchten af. Sinds ik terug ben uit Mexico, ben ik 7 kilo kwijt. En nu hoor ik mensen denken: JA, ga daar dan mee door, dan kun je het misschien ook zelf wel, zonder operatie. Was dat maar waar. Door mijn eet en drink patroon aan te passen (wat me nog vies tegenvalt, je valt zo snel terug in oude gewoontes) val ik inderdaad af. Maar lang niet genoeg.

10 februari moet ik opnieuw naar allerlei gesprekken en als het goed is hoor ik dan ook de datum waarop ik geopereerd wordt. En hoewel ik er enorm naar uit kijk, naar alle veranderingen, naar de verbetering van mijn gezondheid en naar de dingen die ik terug krijg in mijn leven, vind ik het allemaal ook heel erg spannend en best een beetje eng. Maar dat zal er wel bij horen.

Ik heb geen goede voornemens voor 2016, alleen voor de rest van mijn leven 1 goed voornemen. Ik ga er voor zorgen dat de operatie die ik in 2016 krijg, niet voor niets is geweest.