Eureka!!

Hij is terug. Na dagen lang gezocht te hebben, gemopperd te hebben en heel stilletjes gehoopt te hebben, is hij terug; de accuboormachine.

Ik heb echt het hele huis op zijn kop gehad. Ik was er stellig van overtuigd dat ik hem weg had gezet toen Nick hier was. Misschien had ik hem in de gauwigheid in de klerenkast gezet. Dus ik heb de hele klerekast leeg gehaald, maar helaas, geen accuboor. Wel weer een keurig opgeruimde kast overigens. Ik heb op kasten gekeken, in kasten gekeken. Op stoelen, onder stoelen, achter stoelen en zelfs in de w.c. en in de koelkast. Geloof me als je iets niet kunt vinden, ga je ook op dergelijke plaatsen zoeken. Mijn moeder al gebeld of zij de meest onlogische plek wist voor dat ding, want ik had immers de meest logische plekken allemaal al gehad.

In de vensterbank? Nee!, onder de banken? Nee!, Onder je bed? Nee!, Op een eettafel stoel? Nee!. Helaas geen resultaat. 's nachts om 01.00 was ik de wanhoop nabij. Ik moest dat ding hebben. Mijn kastdeur moest omgezet worden en bij iedere mogelijkheid die hij kreeg, liet Bart me weten niet blij te zijn dat dat ding weg was (Heb ik eindelijk een keer goed gereedschap, bla bla bla...). Nog één laatste poging dan, zucht. Nog maar eens in de garage kijken.

EN, EN, wat denk je. Op de kast, bij de kanteldeur, Ja hoor, daar staat hij, in volle pracht en praal. De accuboormachine. Het is dat zo'n ding niet kan praten, maar anders had hij vast gezegd: Hier ben ik, zocht je mij? Ik ben hier al die tijd geweest hoor.

Hoe hij er komt? Ik heb nog steeds geen idee. Waarschijnlijk zelf heen gewandeld. Maar hij is terug. En ik heb de kastdeur omgezet. Beetje jammer alleen, dat toen Bart hem nodig had, beide accu;s leeg bleken te zijn. hihi

Wie heeft hem Wanneer Waar voor het laatst gezien?

Het is weer eens zover. Ik ben iets kwijt.

Ditmaal is het de accuboormachine die besloten heeft om verstoppertje met mij te spelen.

Heel irritant, want ik heb hem nodig.

Van de week de overloop een klein beetje verbouwd, maar nu staat de kast zo, dat ik tussen de dakkapel en de kast doormoet om deze open te maken en hij gaat natuurlijk net de verkeerde kant om. Op zich is dat niet zo'n probleem. 6 schroefjes losdraaien, deur omdraaien en dezelfde 6 schroefjes weer vast draaien. Alleen, daar heb ik de boormachine voor nodig. Of in dit geval, de schroefmachine.

Ik heb hem laatst nog in mijn handen gehad om de gordijnrails op te hangen. Daarna heeft hij nog een tijdje in de gang gebivakeerd en ik weet ook dat ik hem weggelegd heb toen Nick er was. Ik weet hoe hij er uit ziet, namelijk precies zo een als op het plaatje.

De grote vraag blijft echter WAAR heb ik hem neergelegd?

BIG is BEAUTIFUL!

Iedereen die mij enigzins kent weet dat ik geen maatje 36 heb. Sterker nog, dit heb ik nog nooit gehad en ik durf zelfs stellig te beweren dat ik dit ook nooit zal krijgen. Maar wat is nou eigenlijk de “BIG deal”? Steeds vaker valt het me op dat mijn omgeving problemen heeft met mijn gewicht. Dat wil zeggen, steeds meer mensen bemoeien zich er mee. Iedereen heeft de ideale tips hoe ik de overtollige kilo’s kwijt kan raken.
- iedere ochtend ontbijten; Mijn moeder heeft 18 jaar lang iedere ochtend mijn ontbijt klaargemaakt (en ja, ik heb het ook opgegeten), maar toch ben ik al vanaf de kleuterschool te lang en te zwaar.
- Meer sporten; 3x in de week hockeytraining, een hockeywedstrijd, dansles en schoolgym heeft er nooit toe mogen leiden dat de kilo’s verdwenen, dus als iemand weet hoe vaak ik wel moet sporten om er wat mee te bereiken…. Daar komt bij, dat het met mijn huidige gewicht absoluut niet verstandig is om fanatiek te gaan sporten. Dat wordt een langdurig opbouwproces.
- Diverse dieeten; Bio HCG+, Weight Watchers, Cambridge, Sonja Bakker, Southbeach, noem maar op. Ik heb het nodige al geprobeerd (op Sonja na dan), maar het ontbreekt mij aan doorzettingsvermogen, dus daar zou ik eerst wat aan moeten doen.

Ach en zo zijn er nog vele andere dingen te bedenken die me aangeraden worden. Het grootste probleem dat ik heb, is echter dat hoe harder anderen zeuren over mijn gewicht, hoe dwarser ik word. Men helpt mij dus het beste door er gewoon niet over te zeuren. Ik doe heus mijn best wel, maar wel graag op mijn manier en in mijn tempo. Ik heb sommige mensen gevraagd mij te ondersteunen. Heus, daar heb ik mijn handen al vol genoeg aan.

Daarnaast vind ik (en dat mag ik vinden) BIG IS BEAUTIFUL. Er zijn een aantal mensen die ik echt geweldig vind en die onder de noemer BIG vallen. Niet dat ze per definitie DIK zijn, maar ook, net als ik, niet superslank zijn. La Bloemen lijkt me echt een wereldvrouw. Heerlijk zoals zij gewoon maling heeft aan de veroordelende blikken van de maatschappij. En tijdens mijn therapie in Heerenveen heb ik een DAME ontmoet, die voor mij op dat moment een geweldig voorbeeld is geweest. Ze wist eindelijk wie ze was en wat een ENORME uitstraling had ze. Als zij binnenkomt, vervult de ruimte zich niet alleen met haar, maar vooral met haar uitstraling en I’M LOVING IT!! (ze weet zelf denk ik wel wie ik bedoel).

Ik heb GROOT respect voor die vrouwen, die GROOT zijn en daar ook voor uit durven komen. Die niet bang zijn om gezien te worden. Door hun krachtige uitstraling krijg je moed. En geloof me, daar put ik hoop uit. Ik kan me dan ook kostelijk vermaken als ik iemand zie lopen met een shirt met de tekst “Eat me, I’ve got plenty”.

Ik weet ook wel dat er bij mij kilo’s af moeten. En dat gaat ook vast gebeuren. Maar 1 ding weet ik zeker; I AM WHAT I AM! En hoe en wanneer ik wat doe, dat is mijn zaak.

Mika had er een geweldig nummer over: BIG GIRL YOU ARE BEAUTIFUL!!

Engels?

Kan iemand mij vertellen waarom mijn Blogger ineens in t engels is? De taalinstelling staat toch echt op Nederlands!

Oh ja, en hoe krijg ik die link in een bericht in t klein ipv de hele link??

HOERA!!!!

Ik heb één van mijn sokken terug gevonden uit Wasperikelen
Hij kwam nota bene gewoon uit de wasmachine.

Zo jammer alleen dat die andere inmiddels de kliko is ingegaan.

Het sprookje van de twee waterkruiken

Het gaat over een waterdrager die bij een dorpsbron elke dag twee kruiken met water vult, die hij dan aan een juk de heuvel opsjouwt naar het huis van zijn meester.

Eén kruik komt altijd vol aan, de andere is door een barst steeds half leeg gelopen.

De gebarsten kruik is daar verdrietig over. In een wonderlijke dialoog met de waterdrager, durft de kruik zijn gebrek en telleurstelling te bekennen en verzucht zich waardeloos en zonder nut te voelen.

De waterdrager ontkent de schuer in de kruik niet, maar zegt: "Let morgen, als we terug komen van de bron, eens op de berm." De kruik doet dat en ziet langs het pad een schat aan wilde bloemen groeten. "Wat mooi " denkt hij blij, maar bij thuiskomst wordt de vreugde gedempt als hij zich realiseert dat hij onderweg weer de helft van het water heeft verloren.

Opnieuw beklaagd hij zich over zijn nutteloosheid.

De waterdrager luistert geduldig en vraagt: "Maar zag je dan niet dan alleen aan jouw kant van het pad bloemen groeien? Ik wist van jouw breuk en vorig seizoen plantte ik langs het pad zaadjes die jij iedere dag bij het langsgaan water gaf. Dankzij jouw barst bloeien en nu volop bloemen.".