Mijn "te dikke" leven in een notendop.

Al zolang ik me kan herinneren ben ik dat dikke meisje. Lang en te dik. Op de basisschool was ik Carola, had ik verschillende vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen en vermaakte ik me prima. Voor zover ik me kan heugen, was het voor niemand een probleem dat ik te zwaar was voor mijn leeftijd. Tot ik in groep 7 in de klas kwam met een aantal jongens die daar anders over dachten. Er zaten bij mij op school 4 dikke kinderen, en ik was daar één van. De andere drie waren jongens en net als ik een ideaal doelwit om te pesten. Het makkelijkste doelwit was een van die drie jongens, simpelweg omdat hij in een rolstoel zat (dat was dan ook de reden dat hij te dik was). De andere twee jongens hebben menigmaal van zich afgeslagen, maar ook dat hielp niet. En ik had het "geluk" dat ik ook nog eens bij deze jongens (de pesters) in de klas zat. De laatste twee jaar van mijn basisschool tijd waren dus niet persé de leukste van mijn schooltijd, maar gelukkig had ik ook een hele groep vriendinnen met wie ik een erg leuke tijd heb gehad. Zowel op school als daarbuiten. Uiteraard was ik bij gym de laatste die gekozen werd als de jongens het voor het zeggen hadden, maar alle andere keren, dat mijn vriendinnen mochten kiezen, was dat zeker niet het geval. Als ik er nu zo op terug krijg, kan ik alleen maar heel blij zijn met de vrienden en vriendinnen die ik op de basisschool had. Ze accepteerde me zoals ik was. Dit in tegenstelling tot sommige andere, minder gelukkige kinderen die bij mij op school zaten. Die hadden het een stuk zwaarder.

Op de middelbare school zat ik de eerste twee jaar in de klas met 20 meiden en 6 jongens. Een deel van de meiden zat ook in mijn hockeyteam en ondanks dat ik niet gepest werd, heb ik die twee jaar nooit het idee gehad ergens bij te horen. Niet bij mijn klasgenoten, niet bij mijn teamgenoten. Ik werd geduld. Daar kwam in de 3e klas gelukkig verandering in. Ik kreeg nieuwe klasgenoten, nieuwe vrienden en vriendinnen en ik was weer Carola. Altijd mensen om me heen in de pauze, en ook buiten school veel leuke mensen om leuke dingen mee te doen. Sinds de 3e klas ben ik nooit "die dikke" geweest, maar altijd Carola. Ik sportte veel (3x hockeytraining per week, dansles en schoolgym), en ik at iedere ochtend netjes mijn ontbijt, maar ik bleef wel altijd zwaarder dan de rest.

De laatste drie jaar van mijn middelbare school waren drie heerlijke jaren. Zoals ik al zei, veel mensen om me heen en veel leuke dingen. Iedere pauze zaten we met een hele groep bij elkaar en ik vermaakte me prima. Ik hoorde erbij, al realiseerde ik me dat niet echt zo. Op de hockeyclub lag dat wat anders. Er waren een paar nieuwe meiden bijgekomen en ik voelde me niet echt thuis in het team waar ik in zat. Gelukkig kwam ook daar verandering in, toen ik naar de hockeyclub in Dronten verhuisde en ik een team kwam waar het weer om Carola ging en niet om hoe ik er uitzag.

In 1997 ging ik voor elf maanden naar Mexico. En ook daar was ik zwaarder dan gemiddeld, maar toch, het werd door mijn lengte gecompenseerd. Op advies van mijn gastmoeder accupunctuur geprobeerd voor gewichtsverlies, maar dat heeft helaas niets geholpen. Toen ik in Mexico aankwam, woog ik ongeveer 100 kilo en toen ik naar huis ging, was dat nog steeds zo.

In 1998 ben ik op kamers gaan wonen in Leeuwarden. Nieuwe omgeving en een hoop nieuwe mensen om me heen. Een gezellige tijd, maar niet heel gestructureerd. Toen ik 5 jaar later klaar was met mijn studie was ik 10 kilo zwaarder dan toen ik begon.

Sinds die tijd heb ik vele diëten gevolgd.  Weight Watchers, HGC capsules, Artisjok tabletten, andere TellSell preparaten, Het Margriet-streep-je-slank, South-beach, accupunctuur (ja opnieuw), calorieën tellen,  Cambridge, Prodimed (het grootste succes, 18 kilo lichter in 6 maanden tijd), sporten, bewegingsbanken, Weight Care en vele andere handige afslank tips. Maar helaas, het mocht niet baten. Zelfs een jaar bij een psychiater gelopen om "emotionele blokkades" op te lossen en te leren loslaten (niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn lijf, want doordat ik alles krampachtig vast probeerde te houden, hield ook mijn lichaam alles vast).

Toen ik in 2008 met Bart trouwde, woog ik maarliefst 134 kilo. kledingmaat 54. Een niet gezond gewicht, maar wel een gelukkig leven. Een geweldige man en veel mensen die verder keken dat mijn kledingmaat en zagen wie ik was. Carola.

Nu, 7 jaar later, merk ik dat mijn gewicht mijn leven in de weg gaat staan.

Als ik een trap op loop, sta ik bovenaan te hijgen.
Als ik in mijn pauze met mijn collega's een half uurtje ga lopen, kom ik met een rooie kop weer binnen, breekt het zweet me uit en ben ik achteradem. (Dus nee, ik heb geen sprintje getrokken toen mijn pauze laatst eindigde in een enorme regenbui. Niet omdat ik dat niet zou willen, maar simpelweg omdat ik het niet kan).
Met vrienden gaan we graag een dagje op stap, auto's kijken, naar een festival, stedentripje, concert, noem maar op. Maar het kost me veel moeite en als het mogelijk is, neem ik een vouwstoeltje mee omdat ik niet zolang kan staan/lopen.
Als ik ergens ga zitten, kijk ik naar welke stoel het meest stevig is, om maar te zorgen dat ik niet zomaar bij iemand anders door de stoelen heen zak (thuis hebben we ze heel handig vervangen voor nieuwe stoelen, waar ik wel in pas).
Als ik op de fiets van mijn schoonzusje stap, rij ik zowat op de velg, niet omdat haar banden niet goed opgepompt zijn, maar omdat ik te zwaar ben voor een standaard fiets (net een nieuwe "heavy duty" fiets besteld zodat ik weer met Bart kan gaan fietsen.
Mijn kleding bestaat uit elastisch materiaal, waardoor je heel lang dezelfde broek aan kunt en ik me zelf kan laten geloven dat ik nog steeds dezelfde maat heb als 7 jaar geleden.

Maar wat ik ook doe, het is vooral mezelf voor de gek houden. Want die nieuwe heavy duty fiets met brommer spaken is wel erg cool en ik ben er super blij mee (vandaag proefrondje gereden), maar hij is ook nodig omdat een gewone fiets mijn gewicht niet aan kan ("Uw gewicht is ook wel erg hoog voor welke fiets dan ook", aldus de webcare hulp van fietsenwinkel.nl). De nieuwe tuinstoelen zijn mooie en zitten goed, maar zijn er vooral omdat ze niet aan mijn kont blijven hangen als ik op wil staan. Ik ben gewoon te zwaar. Veel te zwaar.

Nu 7 jaar na mijn trouwdag, weeg ik maarliefst 158 kilo. Word ik daar ongelukkig van? Ja en nee. Nee omdat ik nog steeds mensen om me heen heb die van me houden om wie ik ben, niet om mijn gewicht. Mijn lieve vriendinnetje zei een paar jaar terug tegen me: "Ik ken je al bijna mijn hele leven, en voor mij ben je gewoon Carola". Een mooier compliment kon ze me niet geven. Maar ook ja, omdat het me belemmerd in de dingen die ik doe. Ik kan prima leven met allerlei trucjes, maar het is niet gezond. En juist omdat ik zo'n fijn leven heb, wil ik daar nog heel graag heel lang van genieten.

Vorige maand hebben Bart er ik nog eens goed over gesproken. En ik heb besloten om hulp in te schakelen. Ik kan het niet alleen. Om gezond te worden, moet er nu toch echt iets gebeuren. Mijn bloeddruk, bloedsuiker, etc is allemaal nog goed en om te voorkomen dat het nog meer weerslag op mijn lichaam gaat krijgen, moet ik nu aan de rem trekken. Maar 60 - 80 kilo afvallen, doe je niet zomaar. Dat gaat me niet lukken met dieet nummer zoveel. Dus twee weken terug zijn Bart en ik naar de huisarts gegaan. Laat ik voorop stellen, Bart is meegegaan omdat hij volledig achter mijn besluit staat, me 100 % steunt en niet omdat hij vindt dat ik dit moet doen, maar omdat hij weet dat ik dit wil doen. De huisarts heeft me doorverwezen en vandaag zijn we, wederom samen, naar het ziekenhuis in Lelystad gegaan voor de intake. En ik mag door. Na mijn vakantie in oktober, start het voorbereidende traject voor een gastric bypass. Een enorme ingreep, die me moet helpen naar een gezond gewicht. Ja, dat is drastisch, ja, dat is permanent, ja, dat veranderd alles in mijn leven. Maar vooral  JA, het helpt me mijn leven terug te krijgen. En dat is nou precies wat ik wil.

Ik hoef geen maatje 36, ik hoef geen "perfect lichaam" om er op de foto goed uit te zien. Ik wil een gezond lichaam, waarmee ik, op mijn manier, nog heel lang van mijn leven kan genieten.

Een collega vroeg me of het het waard is. Ik denk van wel. Ik wil mijn leven terug en ik heb er voor gekozen om deze manier van hulp in te schakelen.

Voor degene die nog niet overtuigd zijn, dat kan. Maar ik, Bart, mijn huisarts en de artsen in het ziekenhuis denken dat dit een goede hulp is, die me kan helpen weer een gezond leven te leiden. Dus daar ga ik voor! En eerlijk gezegd, nu ik dit besluit genomen heb, kan het met niet snel genoeg gaan. Kom maar op. Ik ben er klaar voor!

PS. Ik heb bijna mijn hele leven ook het geluk gehad, dat ik mensen om me heen had, die Carola zagen en niet alleen "die dikke". Die me accepteerde zoals ik was, die zich ook wel zorgen maakte, maar die achter me stonden. Omdat er nooit genoeg woorden zijn om te verwoorden wat dat voor me betekent, is er voor die mensen slechts één woord: BEDANKT!