130 (.7)

Jawel, hij is eindelijk in zicht. Nog 0.7 te gaan en dan ben ik er!
Wat een week zeg. Vol drukte, spanning en emotie, en dan dit als resultaat.
Ben er gewoon helemaal blij mee.

Alleen wel weer jammer dat je dan in een donker stil huis thuiskomt en er niemand is om het aan te vertellen. Mijn enthousiasme wordt daardoor toch enigzins geremd vandaag. Maar ja, gelukkig is er mijn blog en telefoon! Dat scheelt al weer.

Op naar volgende week. Ik ben benieuwd. Er staat weer een hoop te gebeuren

Zomaar een dag

Als om 6.00 de telefoon gaat is het buiten nog hartstikke donker. Het kost me moeite om mijn weg te vinden, maar de stem van Bart aan de andere kant van de lijn stemt me vrolijk.
Op weg naar beneden vindt mijn hand de benodigde lichtknopjes en langzaamaan ontwaak ik als ik onder een heerlijk warme douche sta en de nacht van me afspoel.
Hauke staat in de gang op me te wachten. Ze wil eten en rekt zich midden in het gangpad nog eens ongegeneerd uit. Het is ook geen tijd voor een kat om op te staan.

Om 6.45 loop ik de deur uit. Mijn thermoskan thee en mijn pannenkoek in mijn tas, mijn autosleutel in de hand. Tot mijn verbazing zie ik ijs op mijn auto. Voor het eerst dit jaar, moet ik krabben. Het duurt even voor de auto een behagelijke temperatuur heeft, maar het duurt niet lang voor ik door een donker en mistig landschap rij. Tegen de tijd dat ik bij Vollenhove ben aangekomen, is de mist iets opgetrokken en heeft de nacht plaats gemaakt voor de ochtendschemer.

Als ik op de dijk van Vollenhove naar Zwartsluis rij, rij ik net boven de mist. Af en toe hangen er boomtoppen in de lucht. De rest blijft nog even voor het oog van de wereld verborgen. Hoe verder ik kom, hoe meer de wereld om mij heen tot leven komt. Steeds meer kleuren zijn er te onderscheiden. Eerst was het één grote, grijze wereld, maar langzaamaan worden ook blauw en groen waarneembaar. Toch jammer dat je op zulke momenten geen camera bij je hebt, en vaak ook geen tijd hebt, om dit op de gevoelige plaat vast te leggen.

Tegen de tijd dat ik in Zwolle aankom, is de mist volledig opgetrokken. Het belooft een schitterende dag te worden

HELP I need somebody!

Het wil niet lukken, mijn dieet. Ik zit in een dieet-dip en geloof me niets is zo frustrerend als dat.
Ik zit vlak boven de 130 kilo en dat is mijn magische grens. Maar ik kom er maar niet onder. Het wil gewoon niet lukken. Doordat het niet wil lukken, ben ik veel sneller geneigd om van mijn dieet af te wijken, maar dat moet ik nou juist niet doen. Dan kom ik immers nooit onder die 130.

Dus: HELP!!!!!

Ik ga door met mijn dieet, maar vind het momenteel gewoon allemaal even heel moeilijk. Ik vind dat ik dit gewoon moet kunnen, maar ik weet even niet hoe en dat is het vervelende. Ik ben weer iets aangekomen, en het moet er af!. Nog 3.2 kilo, dan zit in onder de 130 (129.9)
nog heel even..... was het maar vast zo ver.

En dat nog dit

Fase 1 voltooid

Ken je dat, dat je geen tijd hebt voor de dingen die je eigenlijk nog steeds moet doen, maar die dan weer niet zo belangrijk zijn, dat het niet even kan wachten...

Ik heb 10 maanden thuis gezeten en had me voorgenomen die tijd vooral in en om huis nuttig te besteden. Nu ben ik in die 10 maanden heel druk geweest met wel 100.000 dingen, maar mijn to-do lijstje werd maar niet korter. Nog steeds liggen en in en om huis genoeg dingen die mijn aandacht vragen, maar die nog steeds "best even kunnen wachten".

Vandaag had 1 zo'n ding mijn aandacht. De slaapkamer. Er stonden bij ons op de kamer allemaal mandjes, waar in sokken, riemen en bh's werden opgeborgen. Mocht je deze spullen nodig hebben, dan kon je er zo bij NOT! Altijd lagen er kleren boven op. Heerlijk zo'n verzamelplaats.

Bart en ik hadden bedacht dat een kastje voor de mandjes wellicht uitkomst zou bieden. Maar ja, de enige plek die nog vrij was, is zo scheef, dat geen kast daar fatsoenlijk kan staan. Dus ik ben aan het opruimen geslagen en het resultaat mag er zijn. Een kast waar de mandjes in kunnen, meer ruimte op de slaapkamer en mijn schilderijtjes eindelijk hun plekje aan de muur.

Op naar fase 2. Ik heb keuze uit de logeerkamer, de overloop, de bijkeuken, de tuin of de garage.

Gelukkig ben ik weer voor 4 dagen in de week aan het werk, dus tijd zat zullen we maar denken.

Herfst

Ken je dat liedje nog:

"Herfst, herfst wat heb je te koop,
100.000 blaadjes op een hoop."

en laat die hoop nou net bij mij voor de deur liggen.....

levens gevaarlijk!

Gek!

Gek word je er van. Bart zijn baas, wel te verstaan. Ik kan er werkelijk helemaal geen hoogte meer van krijgen. Dan moet hij weer langer aan boord blijven, dan mag hij eerder naar huis, om vervolgens toch niet te mogen en toch langer te moeten blijven, dan moet hij eerder aan boord komen. Er is altijd wel wat. Dan is er ook nog het ruilen met zijn collega waardoor je eigenlijk nooit meer weet wanneer Bart nou thuis is of niet.

18 september is Bart aan boord gegaan en zou dan 5 november weer thuis komen. Van de week belde hij op. Ze hadden aan boord lopen puzzelen en het rooster was gewijzigd. Bart komt 28 oktober naar huis en zou dan 7 weken thuis blijven en daarna weer 6 weken aan boord. Ok prima, kan ik mee leven. Hij zou met kerst toch al niet thuis zijn omdat hij vorig jaar met kerst thuis was.

Vandaag krijg ik een mail. Het is alweer veranderd. Bart komt 21 oktober thuis en blijft dan 4 weken thuis om daarna weer 4 weken aan boord te gaan. Hij is met kerst thuis! Schiet mij maar lek. Ik reken nergens meer op. Ik zie wel wanneer hij er weer is en hoor wel wanneer hij weer gaat. Ik ben de draad kwijt.