Vandaag moeten we
je al weer 25 jaar missen. 25 jaar. Wat een enorm lange tijd. Maar wat mis ik
je nog steeds. Je was mijn grote held en hoe droomde ik er als klein meisje van
om later als ik groot was, met jou mee te gaan op de bus. En nu ben ik groot en
is er van die droom helemaal niets uitgekomen. Jij zit niet meer op de bus en
ik ook niet.
Ik herinner me
nog een heleboel kleine dingen van toen. Hoe je me, in de bus, met je ogen kon
sturen, de busreizen, de keren dat je me met de bus op school op kwam halen, de
dag dat ik mijn schakelarmband van je kreeg, en zoveel leuke en mooie momenten
die we hebben gehad.
Ik dagdroom nog
geregeld hoe het zou zijn, als je nu nog bij ons zou zijn. Zou je samen met
Bart naar snooker kijken? En samen een goed glas whisky drinken? Ik denk dat
jullie het goed samen zouden kunnen vinden. En dat is een fijne gedachte. Maar
ook juist daarom, mis ik je nog steeds. Wat had ik dat graag meegemaakt.
Al 25 jaar leven
we door zonder jou. En mam en ik leven een heerlijk leven, en maken er keer op
keer wat moois van. Maar wat hadden we dat graag met jou willen delen.
Lieve pap, al 25
jaar moet ik je missen, en dat worden er alleen maar meer. Maar ik zal je nooit
vergeten!
