Hoera!

Gisteren is mama terug gegaan naar Zwolle voor controle van haar voet. De wond geneest goed en ziet er mooi uit (voor zover zo'n wond er mooi uit kan zien). Ook de wond op haar been ziet er goed uit. Een mooi rechthoekje van 4x6 cm.

Vandaag moest mama terug naar Zwolle voor de uitslag van haar lymfen onderzoek. En HOERA!!! Alles is verder schoon. Dus geen chemo's of bestraling, geen narigheid en... ellende. Alles is goed.

Alleen is haar voet nog niet helemaal schoon. Daar zitten een paar cellen die in het voor stadium van kanker zitten. Dus binnenkort moet ze nog een keer onder het mes. Voor de zekerheid gaan ze dat namelijk ook weg halen. Nog een stukje voet minder, maar dat is niet zo'n probleem. We zijn gewoon super blij dat de uitslag vandaag goed was en dat we nu eerst verder kunnen werken naar een voorspoedig herstel.

In de tussentijd wordt ze hier in huis goed verzorgd door mijn persoonlijke grote held. Bart zorgt dat het haar aan niets ontbreekt, rijdt heen en weer naar het ziekenhuis, verbind haar wonden, helpt haar met lopen, met rijden (op de garagekruk naar de wc), met opstaan en komt er, als het nodig is, zelf 's nachts zijn bed voor uit. Hij vindt het maar wat mooi als hij een pleister in 1x van haar been mag trekken en zorgt daarna dat alles weer goed verbonden wordt. Mijn hulp is overbodig. Ze redden zich prima zo met zijn tweetjes.

In het ziekenhuis is hij al berucht. Berucht omdat het niet vaak voorkomt dat 'schoonzoon' de zorg op zich neemt. Ik zie het al voor me. Hij lacht een keer naar de vrouwelijke artsen en zusters daar in het ziekenhuis en heeft ze allemaal op zijn hand. Maar eerlijk is eerlijk. Voor mij niets dan heel veel respect voor Bart dat hij dit allemaal doet. Hij neemt mij bijna alle zorg uit handen, zorgt dat het mijn moeder aan niets ontbreekt en zegt dan ook nog: "Dat is toch heel normaal". Ik vind het niet allemaal zo heel normaal. Ik vind het GEWELDIG. En als ik nog meer van hem kon houden dan ik al deed, dan deed ik dat zeker.

@Mam, blij dat de uitslag zo goed is. Nu op naar een spoedig herstel
Bart Scholtens, je bent de liefde van mijn leven, maar dat was je al. Maar ik kan je nooit genoeg bedanken voor alles wat je voor mij (en mama) doet. Ik hou van je. TQM!

 

 

Mijn "te dikke" leven in een notendop.

Al zolang ik me kan herinneren ben ik dat dikke meisje. Lang en te dik. Op de basisschool was ik Carola, had ik verschillende vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen en vermaakte ik me prima. Voor zover ik me kan heugen, was het voor niemand een probleem dat ik te zwaar was voor mijn leeftijd. Tot ik in groep 7 in de klas kwam met een aantal jongens die daar anders over dachten. Er zaten bij mij op school 4 dikke kinderen, en ik was daar één van. De andere drie waren jongens en net als ik een ideaal doelwit om te pesten. Het makkelijkste doelwit was een van die drie jongens, simpelweg omdat hij in een rolstoel zat (dat was dan ook de reden dat hij te dik was). De andere twee jongens hebben menigmaal van zich afgeslagen, maar ook dat hielp niet. En ik had het "geluk" dat ik ook nog eens bij deze jongens (de pesters) in de klas zat. De laatste twee jaar van mijn basisschool tijd waren dus niet persé de leukste van mijn schooltijd, maar gelukkig had ik ook een hele groep vriendinnen met wie ik een erg leuke tijd heb gehad. Zowel op school als daarbuiten. Uiteraard was ik bij gym de laatste die gekozen werd als de jongens het voor het zeggen hadden, maar alle andere keren, dat mijn vriendinnen mochten kiezen, was dat zeker niet het geval. Als ik er nu zo op terug krijg, kan ik alleen maar heel blij zijn met de vrienden en vriendinnen die ik op de basisschool had. Ze accepteerde me zoals ik was. Dit in tegenstelling tot sommige andere, minder gelukkige kinderen die bij mij op school zaten. Die hadden het een stuk zwaarder.

Op de middelbare school zat ik de eerste twee jaar in de klas met 20 meiden en 6 jongens. Een deel van de meiden zat ook in mijn hockeyteam en ondanks dat ik niet gepest werd, heb ik die twee jaar nooit het idee gehad ergens bij te horen. Niet bij mijn klasgenoten, niet bij mijn teamgenoten. Ik werd geduld. Daar kwam in de 3e klas gelukkig verandering in. Ik kreeg nieuwe klasgenoten, nieuwe vrienden en vriendinnen en ik was weer Carola. Altijd mensen om me heen in de pauze, en ook buiten school veel leuke mensen om leuke dingen mee te doen. Sinds de 3e klas ben ik nooit "die dikke" geweest, maar altijd Carola. Ik sportte veel (3x hockeytraining per week, dansles en schoolgym), en ik at iedere ochtend netjes mijn ontbijt, maar ik bleef wel altijd zwaarder dan de rest.

De laatste drie jaar van mijn middelbare school waren drie heerlijke jaren. Zoals ik al zei, veel mensen om me heen en veel leuke dingen. Iedere pauze zaten we met een hele groep bij elkaar en ik vermaakte me prima. Ik hoorde erbij, al realiseerde ik me dat niet echt zo. Op de hockeyclub lag dat wat anders. Er waren een paar nieuwe meiden bijgekomen en ik voelde me niet echt thuis in het team waar ik in zat. Gelukkig kwam ook daar verandering in, toen ik naar de hockeyclub in Dronten verhuisde en ik een team kwam waar het weer om Carola ging en niet om hoe ik er uitzag.

In 1997 ging ik voor elf maanden naar Mexico. En ook daar was ik zwaarder dan gemiddeld, maar toch, het werd door mijn lengte gecompenseerd. Op advies van mijn gastmoeder accupunctuur geprobeerd voor gewichtsverlies, maar dat heeft helaas niets geholpen. Toen ik in Mexico aankwam, woog ik ongeveer 100 kilo en toen ik naar huis ging, was dat nog steeds zo.

In 1998 ben ik op kamers gaan wonen in Leeuwarden. Nieuwe omgeving en een hoop nieuwe mensen om me heen. Een gezellige tijd, maar niet heel gestructureerd. Toen ik 5 jaar later klaar was met mijn studie was ik 10 kilo zwaarder dan toen ik begon.

Sinds die tijd heb ik vele diëten gevolgd.  Weight Watchers, HGC capsules, Artisjok tabletten, andere TellSell preparaten, Het Margriet-streep-je-slank, South-beach, accupunctuur (ja opnieuw), calorieën tellen,  Cambridge, Prodimed (het grootste succes, 18 kilo lichter in 6 maanden tijd), sporten, bewegingsbanken, Weight Care en vele andere handige afslank tips. Maar helaas, het mocht niet baten. Zelfs een jaar bij een psychiater gelopen om "emotionele blokkades" op te lossen en te leren loslaten (niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn lijf, want doordat ik alles krampachtig vast probeerde te houden, hield ook mijn lichaam alles vast).

Toen ik in 2008 met Bart trouwde, woog ik maarliefst 134 kilo. kledingmaat 54. Een niet gezond gewicht, maar wel een gelukkig leven. Een geweldige man en veel mensen die verder keken dat mijn kledingmaat en zagen wie ik was. Carola.

Nu, 7 jaar later, merk ik dat mijn gewicht mijn leven in de weg gaat staan.

Als ik een trap op loop, sta ik bovenaan te hijgen.
Als ik in mijn pauze met mijn collega's een half uurtje ga lopen, kom ik met een rooie kop weer binnen, breekt het zweet me uit en ben ik achteradem. (Dus nee, ik heb geen sprintje getrokken toen mijn pauze laatst eindigde in een enorme regenbui. Niet omdat ik dat niet zou willen, maar simpelweg omdat ik het niet kan).
Met vrienden gaan we graag een dagje op stap, auto's kijken, naar een festival, stedentripje, concert, noem maar op. Maar het kost me veel moeite en als het mogelijk is, neem ik een vouwstoeltje mee omdat ik niet zolang kan staan/lopen.
Als ik ergens ga zitten, kijk ik naar welke stoel het meest stevig is, om maar te zorgen dat ik niet zomaar bij iemand anders door de stoelen heen zak (thuis hebben we ze heel handig vervangen voor nieuwe stoelen, waar ik wel in pas).
Als ik op de fiets van mijn schoonzusje stap, rij ik zowat op de velg, niet omdat haar banden niet goed opgepompt zijn, maar omdat ik te zwaar ben voor een standaard fiets (net een nieuwe "heavy duty" fiets besteld zodat ik weer met Bart kan gaan fietsen.
Mijn kleding bestaat uit elastisch materiaal, waardoor je heel lang dezelfde broek aan kunt en ik me zelf kan laten geloven dat ik nog steeds dezelfde maat heb als 7 jaar geleden.

Maar wat ik ook doe, het is vooral mezelf voor de gek houden. Want die nieuwe heavy duty fiets met brommer spaken is wel erg cool en ik ben er super blij mee (vandaag proefrondje gereden), maar hij is ook nodig omdat een gewone fiets mijn gewicht niet aan kan ("Uw gewicht is ook wel erg hoog voor welke fiets dan ook", aldus de webcare hulp van fietsenwinkel.nl). De nieuwe tuinstoelen zijn mooie en zitten goed, maar zijn er vooral omdat ze niet aan mijn kont blijven hangen als ik op wil staan. Ik ben gewoon te zwaar. Veel te zwaar.

Nu 7 jaar na mijn trouwdag, weeg ik maarliefst 158 kilo. Word ik daar ongelukkig van? Ja en nee. Nee omdat ik nog steeds mensen om me heen heb die van me houden om wie ik ben, niet om mijn gewicht. Mijn lieve vriendinnetje zei een paar jaar terug tegen me: "Ik ken je al bijna mijn hele leven, en voor mij ben je gewoon Carola". Een mooier compliment kon ze me niet geven. Maar ook ja, omdat het me belemmerd in de dingen die ik doe. Ik kan prima leven met allerlei trucjes, maar het is niet gezond. En juist omdat ik zo'n fijn leven heb, wil ik daar nog heel graag heel lang van genieten.

Vorige maand hebben Bart er ik nog eens goed over gesproken. En ik heb besloten om hulp in te schakelen. Ik kan het niet alleen. Om gezond te worden, moet er nu toch echt iets gebeuren. Mijn bloeddruk, bloedsuiker, etc is allemaal nog goed en om te voorkomen dat het nog meer weerslag op mijn lichaam gaat krijgen, moet ik nu aan de rem trekken. Maar 60 - 80 kilo afvallen, doe je niet zomaar. Dat gaat me niet lukken met dieet nummer zoveel. Dus twee weken terug zijn Bart en ik naar de huisarts gegaan. Laat ik voorop stellen, Bart is meegegaan omdat hij volledig achter mijn besluit staat, me 100 % steunt en niet omdat hij vindt dat ik dit moet doen, maar omdat hij weet dat ik dit wil doen. De huisarts heeft me doorverwezen en vandaag zijn we, wederom samen, naar het ziekenhuis in Lelystad gegaan voor de intake. En ik mag door. Na mijn vakantie in oktober, start het voorbereidende traject voor een gastric bypass. Een enorme ingreep, die me moet helpen naar een gezond gewicht. Ja, dat is drastisch, ja, dat is permanent, ja, dat veranderd alles in mijn leven. Maar vooral  JA, het helpt me mijn leven terug te krijgen. En dat is nou precies wat ik wil.

Ik hoef geen maatje 36, ik hoef geen "perfect lichaam" om er op de foto goed uit te zien. Ik wil een gezond lichaam, waarmee ik, op mijn manier, nog heel lang van mijn leven kan genieten.

Een collega vroeg me of het het waard is. Ik denk van wel. Ik wil mijn leven terug en ik heb er voor gekozen om deze manier van hulp in te schakelen.

Voor degene die nog niet overtuigd zijn, dat kan. Maar ik, Bart, mijn huisarts en de artsen in het ziekenhuis denken dat dit een goede hulp is, die me kan helpen weer een gezond leven te leiden. Dus daar ga ik voor! En eerlijk gezegd, nu ik dit besluit genomen heb, kan het met niet snel genoeg gaan. Kom maar op. Ik ben er klaar voor!

PS. Ik heb bijna mijn hele leven ook het geluk gehad, dat ik mensen om me heen had, die Carola zagen en niet alleen "die dikke". Die me accepteerde zoals ik was, die zich ook wel zorgen maakte, maar die achter me stonden. Omdat er nooit genoeg woorden zijn om te verwoorden wat dat voor me betekent, is er voor die mensen slechts één woord: BEDANKT!

25 jaar

Vandaag moeten we je al weer 25 jaar missen. 25 jaar. Wat een enorm lange tijd. Maar wat mis ik je nog steeds. Je was mijn grote held en hoe droomde ik er als klein meisje van om later als ik groot was, met jou mee te gaan op de bus. En nu ben ik groot en is er van die droom helemaal niets uitgekomen. Jij zit niet meer op de bus en ik ook niet.

Ik herinner me nog een heleboel kleine dingen van toen. Hoe je me, in de bus, met je ogen kon sturen, de busreizen, de keren dat je me met de bus op school op kwam halen, de dag dat ik mijn schakelarmband van je kreeg, en zoveel leuke en mooie momenten die we hebben gehad.

Ik dagdroom nog geregeld hoe het zou zijn, als je nu nog bij ons zou zijn. Zou je samen met Bart naar snooker kijken? En samen een goed glas whisky drinken? Ik denk dat jullie het goed samen zouden kunnen vinden. En dat is een fijne gedachte. Maar ook juist daarom, mis ik je nog steeds. Wat had ik dat graag meegemaakt.

Al 25 jaar leven we door zonder jou. En mam en ik leven een heerlijk leven, en maken er keer op keer wat moois van. Maar wat hadden we dat graag met jou willen delen.

Lieve pap, al 25 jaar moet ik je missen, en dat worden er alleen maar meer. Maar ik zal je nooit vergeten!

Parijs

En wanneer komen de kinderen?

De maatschappij verkoopt je een soort leven dat je moet leiden om in het plaatje te passen. Je moet natuurlijk niets, maar als je beslissingen buiten dit hokje neemt, levert dat standaard kritiek.

Zo kwam ik op het idee eens bij Google te kijken of het waar is wat ik dacht. Het antwoord is wat minder bemoedigend. Google geeft je de resultaten, zodat je kunt zien wat je moet doen met je leven als je 40  en alleenstaand bent, geen partner, geen kinderen of als je zwanger bent op deze leeftijd.

40 jaar

Maar omdat ik niet tevreden ben, ik keek wat er gebeurt bij 30.

30 jaar

Waarom geen 'positieve' resultaten bij 30 jaar succesvol. (?) Vreselijk, toch?

De eerste vragen komen vaak al rond je 14e: "En heb je nog geen vriendje?", maar ... wat nou als je muzikant wilt worden en de wereld rond wilt reizen, alleen...?

De tweede vraag volgt wat later: "Wordt het geen tijd om te gaan trouwen?".
Het maakt mensen niet uit of je verliefd bent, of dat het misschien nog niet de tijd vindt, als je maar trouwt. En of dat nou met Brad Pitt is, of met de hond van de buren, dat maakt niet uit. Je moet trouwen, want als je rond je 30ste nog steeds niet getrouwd bent, mis je de spreekwoordelijke boot misschien wel.

En bij elke kans die ze krijgen - poef - gooien ze een emmer koud water over je heen  in het bijzijn van iedereen, alsof het nemen van deze beslissingen een Icebucket Challenge is. Je past niet in het plaatje als je een (alleenstaande) vrouw van midden 30 (en kinderloos) bent. Het maakt overigens niet uit of je als man zijnde op je 40ste nog vrijgezel bent. Daar geeft niemand om.

Vandaag ben ik al ruim zes jaar gelukkig getrouwd en hebben we een kat, en zijn we gelukkig, Maar soms sta je dan in een lift en hoor je mensen zeggen: "Tegenwoordig hebben stellen liever een huisdier dan een kind, dat is makkelijker". of "Ze doen net alsof hun huisdier hun kind is". Dit is me al meerdere malen ten ore gekomen.

Je raadt het al, dan ben je dus getrouwd en dan komt de volgende vraag:  En wanneer komen er kinderen?

Dit gebeurd overal, bij elke familiebijeenkomst met vrienden, buren, vrienden van vrienden, iedereen stelt dezelfde vraag. Ik probeerde te vaak lachen, het met een grapje af te doen, of kijk naar het plafond om te zien of daar een zinnig antwoord vandaag komt.

"Ik was op jouw leeftijd al zwanger ", "Toen ik zo oud was als jij, had ik er al 2". Mensen verwachten dat jij hetzelfde doet "op jouw leeftijd". Maar iedereen heeft zo zijn eigen ervaringen. Is het niet zo, dat ze zelf misschien wel de vrijheid hadden willen hebben, die ik heb? Correct me if I'm wrong.

Als de kinderen er dan eenmaal zijn, hebben we nog de "Gouden medaille-vraag": Wanneer wordt het tijd voor Liposuctie?

Echt, serieus, hoe zijn we geworden wie we zijn?

De beslissingen over je lichaam, over je dromen, over je gewicht, over wie er in je bed ligt, over je leven. Er is maar 1 persoon die deze beslissingen neemt en dat ben je zelf. Wat anderen er ook van zeggen!

Als je getrouwd was, kinderen had en gescheiden bent, wees gelukkig.
Als je niet getrouwd bent en je hebt honden of katten, wees gelukkig.
Als je kinderen hebt, maar je bent niet getrouwd, wees gelukkig.
Als je een alleenstaande moeder bent, wees gelukkig.
Als je kinderen kreeg na 10 jaar huwelijk, wees gelukkig.
Als je het land hebt verlaten en niet bent getrouwd, wees gelukkig.
En als je doet wat de maatschappij je vertelt, wees dan ook gelukkig.

Ik ben nu 35. De afgelopen 35 jaar had ik een heerlijk leven, Ik ontmoette geweldige mensen, bezocht schitterende plaatsen, en deed geweldige dingen. Ik ben ontzettend blij met de mensen die in moeilijke tijden er voor me waren, en ze deelden mijn vreugde en verdriet. En bovenal, hadden ze respect voor de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. En daar ben ik ze heel dankbaar voor.

En als mensen je overvallen met de vragen van het leven, dat wil zeggen, met de vragen over het leven dat de maatschappij voor je in gedachten heeft, dan is er maar 1 oplossing. Doe net als de pinguins van Madagascar.

Dit is niet mijn eigen tekst, maar oh zo herkenbaar. 

Bron: http://leloquevedo.com/2014/11/19/y-cuando-van-a-tener-hijos/

De halve maand zit er op

Foto challenge

Een leuke uitdaging om komende maand te gaan doen. Ben benieuwd wat het resultaat zal zijn.