Nou vooruit, ik neem je even mee in mijn hoofd. Maar alleen
voor deze ene keer. ;)
Laat ik voorop stellen, dat niet alles wat ik denk altijd de
waarheid is, en het soms ook niet helemaal of zelfs helemaal niet realistisch
is. Maar het zit in mijn hoofd, het zijn mijn gedachten. Mijn pacman poppetjes
die zeuren, mijn dromen en mijn gevoel.
Ergens in mijn hoofd, zit het idee dat ik moet zorgen dat
mensen mij aardig vinden. Dat ze het gezellig vinden om bij mij te zijn. En
dat, als ik daar niet altijd voor zorg, mensen zomaar ineens weg gaan. Ik ben
een pleaser zoals men zegt. Daarbij
hoort helaas ook, dat ik daarin mezelf nog wel eens vergeet en dat ik heel erg
blij en dankbaar ben, dat ik bijvoorbeeld een man heb, die voor me zorgt, op
momenten dat ik dat zelf even vergeet.
En in mijn hoofd, speelt zich een spelletje af. Eentje waarvan
ik nog niet zo goed de spelregels ken. Het bestaat uit een aantal rondes en
iedere ronde bestaat uit een aantal acties. Dat klinkt als een heel gewoon
spel, ik heb er genoeg in de kast staan, die ook zo werken. Alleen zit daar een
spelbeschrijving bij en weet ik wat het doel van het spel is en wat ik als
uitkomst kan verwachten. Je wint of je verliest.
Het spel in mijn hoofd gaat iets anders; Er komt iemand in
mijn leven (man, vrouw, jong, oud, het maakt niet uit). We leren elkaar kennen
en er ontstaat een band. Ik vind het fijn om deze persoon (of soms meerdere
tegelijkertijd) in mijn leven te hebben. Maar dan komt het: Ik vind het fijn om
deze persoon (of soms meerdere tegelijkertijd) in mijn leven te hebben. Mag ik
even terug verwijzen naar de tweede alinea van dit verhaal. Ik moet zorgen dat
ze mij ook aardig en leuk blijven vinden, want anders zijn ze zomaar ineens weg…..en
daar verlies ik het spel in mijn hoofd.
Mijn vader bijvoorbeeld, kwam in mijn leven. Dat was een
hele fijne tijd en een mooie tijd. Gelukkige jaren als kind, met twee ouders
die gek om me waren. Papa was niet zo veel thuis, maar als hij thuis was, was
alles weer goed. Maar helaas werd hij ziek, en het is inmiddels al weer bijna
24 jaar geleden dat hij overleed. Daar koos hij zelf natuurlijk niet voor, maar
hij ging wel bij me weg. Was het dan niet leuk genoeg bij mama en mij? Was ik
niet leuk/lief genoeg om tegen zijn ziekte te vechten en langer bij ons te
blijven? Er zijn echt wel een paar jaar geweest, dat ik daar diep van binnen
boos om ben geweest, en nog wel meer jaren waarin ik daarover heel verdrietig
ben geweest.
Op de middelbare school, had ik een hoop mensen om mij heen.
En ik kreeg mijn eerste vriendje. Ik had een hoop plezier en het was een leuke
tijd. En zo van de een op de andere dag, maakte mijn vriendje het uit. (Voor
een meisje dat een heel stuk jonger was). Ik had het niet verwacht. Waar ging
het mis? Was is dan niet leuk genoeg? Had ik iets verkeerd gedaan?
(klein uitstapje)
Ik heb 11 maanden in Mexico gewoond. Een geweldig jaar
gehad, veel mensen leren kennen en gelukkig spreek ik een aantal van deze
mensen nog steeds. Ondanks dat we elkaar niet vaak zien, en eigenlijk ook niet
heel veel spreken, blijft die vriendschap bijzonder. Maar er was ook een hele
groep andere mensen, met wie ik veel optrok.
(terug naar het verhaal)
Toen ik terug kwam uit Mexico, kreeg ik verkering met Bart.
We waren stapel gek op elkaar, hadden een geweldige tijd samen en ook apart.
Bart zou voor 6 maanden gaan varen. Dit werden er uiteindelijk 3 en hij kwam
weer thuis. Maar er was wat veranderd. Beide een druk leven, geen rust in de
kont. Voor mij een eerste studie jaar, voor Bart een grote reis, die helaas teleurstellend
was geëindigd. En wat ik ook deed, het
hielp niet. Bart en ik gingen uit elkaar.
In die periode heb ik een hoop geleerd. En iemand gaf me de
volgende tekst:
Als je van iets/iemand houdt,
Laat het dan gaan.
Komt het bij je terug?
Dan hoort het bij je.
Komt het niet terug?
Dan heeft het nooit bij je gehoord.
Toen ik een telefoontje kreeg, dat Bart weer verkering had
met zijn oude vriendinnetje, heb ik hem laten gaan. Tussen ons zou het dan wel
niet meer wat worden. Maar dit keer verloor het spel in mijn hoofd. Bart kwam
bij me terug. Hij hoort bij mij.
Een paar jaar later, kwam ik met mama en Bart terug in
Mexico. Ik had mijn vrienden opgespoord en we zouden elkaar op een avond met
zijn allen ontmoeten. En ik zat in het cafe, met mama en Bart, en er was
niemand. We hebben gewacht, en gewacht, en er kwam niemand. Wat had ik fout
gedaan?
Was de vriendschap voor mij dan zo veel anders dan voor hen?
Hadden ze me in de afgelopen jaren dan niet gemist? Had ik er meer waarde aan
gehecht dan zij?
Een lastige tijd volgde voor mij. Ik voelde me slecht.
Zorgde slecht voor mezelf en bleef stug volhouden, dat er niets aan de hand
was. Dat brak me uiteindelijk op. Ik ben naar een psychiater gegaan en heb dat
bijna een jaar volgehouden. Sindsdien gaat het beetje bij beetje steeds beter
met mij. Ik leer nog iedere dag over mezelf en ik verbaas me zelf nog geregeld.
Tijdens het jaar dat ik ‘onder behandeling’ was, kan ik me
een telefoongesprek met mama nog heel goed heugen. We hadden het over mijn
therapie en mijn gedachten en mijn angst om mensen kwijt te raken. Het was voor
mij zo moeilijk om ‘nee’ te zeggen tegen mensen. En maar draaien en maar
wringen. En toen zei mama tegen me: “Lieverd,
het maakt voor mij niet uit wat je doet. Ik ben het er misschien niet altijd
mee eens, maar ik hou wel van je. En dat veranderd nooit.”. Die was voor mij.
Er is iemand, die wat er ook gebeurd, onvoorwaardelijk van me houdt!
Een aantal jaar geleden was er een grote groep mensen om ons
heen. We hadden het leuk samen, deden leuke, gezellige dingen en een aantal van
deze mensen, werden me erg dierbaar. En toen veranderde er wat. De groep ging
op de schop. En de mensen waar ik het meest mee optrok, en die me zo ontzettend
dierbaar waren, werden langzaamaan steeds meer vreemden voor me. Ik viel uit de
groep, werd “aan de kant gezet” en kreeg
uiteindelijk te horen, dat het beter was om niet meer bij elkaar over de vloer
te komen. Dat we kennissen waren en meer niet. Wat had ik fout gedaan? Waarom
werd ik aan de kant gezet door mensen die me zo dierbaar waren, door mensen,
die ik vertrouwde (en voor wie dit bovenstaand verhaal niet nieuw is, en die
wisten dat ik de “angst” had om ze kwijt te raken). Wat had ik fout gedaan??
Het spel in mijn hoofd is aan de winnende hand. Ik speel de
rondes nog mee. Maar iedere ronde die ik verlies, valt me zwaar. En ook al
speel ik dit spel al jaren, het verliezen wordt niet minder zwaar.
En toch, soms win ik het. Door de gesprekken die ik bij de
psych en de groep mensen daar heb gehad, heb ik veel geleerd. Ik durfde weer
blij te zijn met mezelf. Voorheen zocht ik steun in kleine dingen. Zo had ik
altijd de armband om, die papa me gegeven had voor hij overleed. Dan wist ik,
dat papa bij me was. En nu hebben ze me geleerd om op mezelf te steunen. En als
ik dat niet kan, dat ik ook een ander kan vragen of ik even op hun mag steunen.
Ik heb niet alleen maar mensen om me heen voor de leuke en gezellige dingen. Ze
zijn er ook als ik ze nodig heb. Op het moment dat ik me dat realiseerde,
gebeurde er iets geks. Ik stond onder de douche, na te denken. (Een prima plek
overigens, je laat er letterlijk alles van je af spoelen) en toen ik me
bedacht, dat het op dat moment eigenlijk gewoon heel goed met me ging, viel
papa’s armband spontaan van mijn arm. Een schakel was gebroken. Maar voor mij
was het een bevestiging, dat het echt goed met me was. Ik hoefde niet langer te
steun te zoeken bij papa. Ik kon het zelf.
Na ‘de breuk’ met mijn vrienden, heb ik het weer even zwaar
gehad. Ik miste de leuke dingen die we samen deden, de gezelligheid, maar
vooral de mensen. Het deed pijn om ze tegen te komen. Het deed verdriet als ik
ze zag, maar niets meer hetzelfde was. Er zijn twee spreuken, die ik vond, maar
slecht kan zien, zonder aan hen te denken:
“Good
friends are hard to find, harder to leave and impossible to forget.”
En
“Iemand missen, is zoeken naar een stukje van jezelf, dat je
verloren bent.”
Uiteindelijk heb ik me er bij neergelegd. Ik heb er lange
tijd verdriet van gehad. Ik heb me afgevraagd waarom. Ik heb me afgevraagd of
ik er iets aan had kunnen veranderen? Wat had ik fout gedaan? Maar omdat het
onmogelijk was om hier een antwoord op te krijgen, heb ik ze laten gaan. Het
was fijn dat ze deel zijn geweest van mijn leven. Maar mijn leven is nu van
mij.
En vandaag, heb ik weer een ronde gewonnen in het spel in
mijn hoofd. Denk nog even terug aan de tekst die ik eerder schreef: Als je van
iets/iemand houdt, Laat het dan gaan.
Vandaag kreeg ik bezoek. Ik kreeg de uitleg waarom gebeurd
is wat is gebeurd. Ik kreeg excuses, en bovenal, ik kreeg te horen, dat het
niet aan mij lag. Het kwam een klein beetje bij me terug.
Er zijn zo veel spreuken, die op dit alles van toepassing
zijn. Maar eigenlijk wil ik dit spel niet meer spelen. Ik vind het namelijk
helemaal geen leuk spel. Gelukkig leer ik steeds meer, dat ik zelf dingen kan
veranderen. Dat ik er zelf gewoon mag zijn. Dat ik het niet altijd iedereen
naar het zin hoef te maken. Ik ben wie ik ben, en ik ben zoals ik ben.
Gelukkig heb ik nog steeds een aantal hele lieve mensen om
me heen. En mensen die onvoorwaardelijk van me houden. En ik ben zo dankbaar
voor Bart in mijn leven en voor het geluk dat wij samen delen. Ik ben wel voorzichtiger geworden. Ik laat
mensen niet zo maar zo dichtbij komen. Ik speel het spel op een andere manier. Want
ik weet dat ik zelf de spelregels mag schrijven.
Een kijkje in mijn hoofd. Dat is wat ik je beloofde.
Misschien begrijp je me nu beter. Misschien ook niet. Dat maakt niet zo veel
uit. Het veranderd namelijk niets. Ik ben wie ik ben. Carola.
