Nog 1 week te gaan voor mijn operatie en wat vind ik het spannend. Inmiddels zit de eerste week van mijn pre-dieet er op en is er 5 kilo met de Noorderzon vertrokken. Nog een week te gaan en als die ook 5 kilo voor me in petto heeft, dan weet ik in ieder geval waar ik het voor doe.
Ik begrijp wel, waarom je dit crash dieet maar twee weken mag volgen. Ik krijg echt het minimale aan energie binnen en merk dan ook dat ik geregeld duizelig ben en bijna de hele dag honger heb. Tot een knorrende maag aan toe. Als dit gewoon een van de vele diëten was geweest, had ik het nooit volgehouden. Dit vraagt veel van me, en vooral van mijn zelfdiscipline en doorzettingsvermogen. Beide niet mijn sterkste kanten. Maar die stok achter de deur, is niet van de eerste de beste boom. Het is een balk die de deur gewoon barricadeert. Een honderd jaar oude eik, die elke weg terug onmogelijk maakt en dat is maar goed ook.
Volgende week maandag is het zover. Dan mag ik onder het mes. Dat wil zeggen, als ik onder de 154 kilo ben, want ik moet lichter zijn dan op mijn laatste weegmoment in het ziekenhuis.
Iedereen vraagt me of ik zenuwachtig ben voor de operatie. Ik denk dat het vreemd zou zijn als ik dat niet was. Een gezonde dosis spanning, voor een operatie. Welke operatie dan ook.
Maar waar ik zenuwachtig voor ben, is voor de eerste drie maanden na de operatie. Hoe zal dat gaan? Hoe verloopt mijn herstel? Hoe moet ik eten? Wat kan ik eten? En daar waar ik eigenlijk me nooit zo met mijn eten bezig hield, staat voorlopig mijn hele leven (en dat van Bart) in het teken van eten. Opnieuw leren eten. Anders eten. En dan?
Ik kan me maar slecht een beeld vormen hoe het er daarna uit gaat zien. Hoe snel gaan de kilo's weg? De een vindt 15 kilo een heleboel, voor de ander valt dat tegen. En ik heb geen idee wat ik daarin kan verwachten. Wanneer kan ik die stapel broeken in maat 52 eindelijk aan? En hoe lang draag ik ze dan?
Het afgelopen half jaar heb ik geen nieuwe kleding meer gekocht. Dat zou zonde zijn, want straks moet ik toch alles nieuw kopen. En geloof me dat is hard nodig. Niet dat ik niets meer in de kast heb liggen, daar ligt genoeg, maar mijn broeken en shirts beginnen gaatjes te vertonen en zijn inmiddels gewoon op. Mijn ondergoed is hard aan vervanging toe, maar moet nog even volhouden. Hoe lang nog? Ik weet het niet.
Volgende week ga ik onder het mes. En dan?
