Uw auto; Les 293.788 - De krukas poelie

Jawel, je zult het haast niet geloven. Er is bij ons een auto die het niet helemaal doet zoals het hoort. Gisteren naar mijn werk gereden in onze oh zo heerlijk rijdende Pontiac. Leek allemaal goed te gaan tot ik Emmeloord in reed (zou dat het zijn??). Ineens hoor ik boven mijn radio uit een hoop gerammel en geratel (dat doet ie anders nooit). Dat kan niet veel goeds betekenen.

De auto bij het werk geparkeerd en aan de slag gegaan. Om 24.00 naar huis gereden en ik denk dat ze me vanaf Bant aan konden horen komen. Menselief wat maakt dat ding een herrie.

Het stoplicht overgeslagen bij Luttelgeest en rap op huis aan.

Vanacht om half 3 Bart nog aan de lijn gehad. "Waarom sloop je mijn auto?" was de vraag. Nu vraag ik je... IK sloop ZIJN auto?? Het is goed dat hij momenteel in Schotland verkeerd en niet binnen handbereik is, want dat zijn geen vragen die je me om half drie `s nachts moet stellen. En al helemaal niet over auto's!!! Waarom sloop ik zijn auto? Nou lekker dan.

Vanochtend vroeg liep mijn wekker al vroeg af en ik heb me rammelend en wel naar de garage begeven. "Zet hem maar neer, ik heb nu even geen brug vrij" was het antwoord. Nou lekker dan. Dat wordt dus lopen naar huis en afwachten. Ik zou op de thee bij Roelien, ik zou naar de Tuppertante in Dronten, ik zou in Lelystad boodschappen halen voor mama, ik zou vanalles. Maar nee, het wordt verplicht thuis zitten. Op zich niet zo heel erg, had het de avond ervoor net met een collega er over gehad dat mijn agenda gewoon te vol is. En je ziet, het lot helpt een handje. Om 14.00 kwam het verlossende telefoontje. "We hebben even gekeken en de kruk-as poelie is stuk". De WAT?? Wat is dat nou weer??? Nou ja, dat wordt googlen en neuzen op het wereld wijde web. De garage zal nog even navragen wat een nieuwe kost en geeft aan dat Bart dit waarschijnlijk zelf wel zal vervangen. (Jaja, vanuit Schotland zeker).

Een telefoontje naar Wolvega levert mij op dat ik inderdaad het beste even rond kan bellen om te kijken waar ik zo'n ding vandaan kan halen. We hebben een niet allerdaagse auto voor de deur staan en dus wordt het driftig zoeken. (Bij de garage werd al gevraagd wanneer we een echte auto gingen kopen. De grapjas. Dit is een echte auto!! Vraag maar aan de benzine pomp. Als het geen echte was, ging er vast een stuk minder benzine in...). Twee garages zijn inmiddels voor mij aan het snuffelen en ik vertrek weer ter voet naar de garage (toch jammer dat ik aan de verkeerde kant van het dorp woon, of liever gezegd, dat die garage aan de verkeerde kant van het dorp staat). Maar het is lekker weer, dus gelijk weer een beetje zon meegepakt. Ons mobiel stond nog op de brug, dus gelijk eens gekeken hoe de onderkant er uit ziet en daarna de auto weer netjes rammelend en wel naar huis gereden.

Thuis eerst Geertje gebeld met het verzoek of Ruud de Citroën kan komen brengen. Dat kan hij gelukkig, dus tot vanavond alle tijd voor mezelf. Per telefoon de tuppertante gesproken en mijn bestellingen doorgegeven, en voor de rest niet zo veel gedaan. Vanavond Ruud weer even naar huis gebracht en toch nog even wat gaan drinken bij Roelien. Nu weer lekker thuis. Nog geen bericht van de garages, maar ik ben in ieder geval weer mobiel.

Kontgewei

Om de een of andere reden kwam het gesprek vandaag tijdens het werk op tattoo’s.
Nu had ik net van de week iets gehoord over een trampstamp. Oftewel een tribal tattoo op je onderrug.
Een collega kwam ineens op de proppen met de term “kontgewei”. Nog nooit van gehoord, maar naar even googlen, bleek het toch echt te bestaan.

Ik was verbijsterd en even sprakeloos. Gelukkig wat ik niet de enige.

Stormy weather

Terwijl wij hier lekker genieten van het zonnetje in de middag, raast en tiert in aan de andere kant van de wereld Orkaan Ike met een daverend geweld over Texas.
Bizar idee. Allereerst vind ik Saltillo veel te dicht bij Texas om er echt blij van te worden. Het is zo’n 300 km van Texas af, maar met de berichten dat de orkaan een doorsnee heeft van 957 km, vind ik dat toch iets te dicht bij. Daarnaast fascineert het me wel zo’ enorme natuurkracht. Een brok groot geweld. Pure brute natuurlijke kracht en geen mens die er iets tegen kan beginnen.

Het lijkt me vreselijk om het mee te moeten maken. Alles vergaan en reddeloos verloren. Zelfs de burgemeester heeft daar al aangekondigd dat het een kwestie was van vluchten of een zekere dood. Nee dan zit je lekker. Maar wat een keuze…. Vluchten, en domweg alles achterlaten wat je lief is. Voor sommige mensen betekent dat, dat ze alles achter moeten laten waar ze hun leven lang keihard voor gewerkt hebben. Wat ze met moeite bij elkaar gespaard hebben en waar zelfs hun voorouders aan gewerkt hebben. Alleen met die zekerheid, dat het gegarandeerd verloren gaat. Dat je niets overhoudt en helemaal terug bent bij af.
Hoe lief mijn leven mij ook is, kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die zeggen, dan blijf ik wel hier.

Ik ben wel erg benieuwd hoe het ditmaal met de hulptroepen zal lopen. Na Catrina, kwam het allemaal traag op gang en gingen er vele geruchten door de lucht dat het niet zo’n haast zou hebben omdat het een achterstands gebied was waar vooral veel armen en veel „zwarten“ wonen. Ik vind het belachelijk. Maar het blijkt dat Moeder Natuur er ook zo over denkt. Ditmaal gaat ze via Houston. En wie weet wat er nog meer volgt.

Ik ben blij dat Bart niet in de golf van Mexico zit. Die boot mag dag 300 meter lang zijn, iets zegt mij, dat moeder natuur wint.

Een kleine impressie van Ike. Heb wel voor de zekerheid gekeken of ik mijn accuboor machine nog heb. Die van die vent lijkt verdacht veel op die van mij!

Ken je dat? Gewoon helemaal geen zin hebben om ook maar iets te doen. Gewoon op de bank neer willen ploffen en gewoon willen blijven zitten. Uren in je bed willen blijven liggen en vooral veel slapen. Ik word er knettergek van. Het is niet zo dat ik me deprie voel, maar echt happy in mijn velletje zit ik ook niet helemaal. Duikel een beetje in mijn eigen wereldje weg waar ik niet echt een uitgang kan vinden. Ik zit mezelf in de weg en weet niet zo goed wat ik er aan moet doen. Snap er allemaal niks meer van. Zal wel van het najaar komen. Een soort van najaars dip ofzo.

En het is ook niet zo dat ik geen leuke dingen doe, of dat ik alleen ben (Bart is immers pas net weg en ik heb nog allemaal leuke afspraken staan), het is ook niet zo dat ik helemaal niet weet waar het doorkomt, het is meer dat ik me er niet toe kan zetten om actie te ondernemen.

Het zijn de oude vertrouwde 100.000-dingen die me bezig houden. Maak je maar niet druk, ik vind de weg wel weer. Veel slapen, veel rust en gewoon even tijd voor mezelf. Ik ben tenslotte net als Hauke een kat. 9 levens (I wish), dol op slapen, krijg graag op tijd mijn eten, hou van aandacht en kom altijd vanzelf weer op mijn pootjes terecht. Oh ja, en de allerbelangrijkste overeenkomst: we liggen allebei graag overdwars in bed en verstoppen ons dan even voor de rest van de wereld.

Kuundersfeest 2008

Een aantal weken geleden, kwamen alle buren langzaamaan weer tevoorschijn. In het dorp verrezen her en der ineens palen. Enige tijd later hingen er ineens lampjes tussen de palen. In de ene buurt groen, in een andere blauw, dan weer eens dwars over de weg, kortom, alle variaties zijn vertegenwoordigd. De parkeerplaast om de hoek werd ineens bezet door een enorme stapel kuubs kisten en in de rest van het dorp zag je steeds meer houten hutjes en versieringen komen.
Nu is het dan eindelijk zo ver. De berg kuubs kisten is op wonderbaarlijke wijze getransformeerd in een heuze berg met de tekst “Hollywood”, er is met de auto geen doorkomen meer aan in het dorp en als je dat wel doet, kom je via de schilders, Zuid Afrika, het Zonnige Zuiden, De vier jaargetijden, Er was eens, Greun onder, Oranje Boovm uit op de Route 66. Een wereldreis in luttele seconden. Het dorpsfeest in de Kuunder is een feit.

Ik heb er dit jaar geen donder aan gedaan (behalve onze eigen etalage inrichten en een mailtje uitsturen naar wat vrienden met Amerikanen). Maar de straat ziet er weer super uit. Het hele dorp heeft overigens zijn best gedaan. En al vind ik sommige straten mooier dan anderen, er heeft weer een hoop werk in gezeten.

Niet „iedereen“ kan het reilen en zeilen in de Kuunder boeien, maar het blijft leuk om te lezen dat meningen herzien kunnen worden. Het is gelukkig nog steeds droog, en gezellig is het ook al. 5 dagen feest, het hele dorp op zijn kop. En na maandag, is het gewoon weer 3 jaar wachten op het volgende feest.

Maar eerst nog even genieten van deze editie. En dan in het bijzonder van onze eigen Route 66. De Mustang loopt en klinkt boven verwachting goed en staat te stralen in de straat. Even showen en intens genieten van het brullende V8 blok en de sterretjes in de ogen van de bestuurder.