Sjorren

Zoals jullie allemaal wel weten, ben ik aan het afvallen. En dat gaat op zich redelijk goed. Zo goed, dat ik laatst een nieuwe broek moest kopen, in een kleinere maat. Helemaal leuk natuurlijk, behalve dan dat deze broek nu ook te groot is. Daar kwam ik vandaag achter toen ik van de auto naar het werk liep. Moest hem constant met 1 hand ophoog houden. Niet echt een succes dus. Op het werk voornamelijk op mijn stoel blijven zitten en de dag aardig doorgekomen.

Ik had na het werk echter afgesproken met een collega. Ik moest even een uurtje wachten en zou in de tussentijd even naar de winkels gaan. Maar ja, die broek he....
Gelukkig leven Bart en ik in onze auto en tot mijn grote vreugde, lag er in de achterbak een spanband. Dus die heeft de rest van de avond als riem gefungeerd. Gegarandeerd, geen afzakkende broeken meer. Dat ik daar nou niet eerder aan gedacht heb...

zo mooi

Zegt het voort zegt het voort!!!!

Mijn maat is vol!

Ik heb een boek te lezen. De titel is: "Mijn maat is vol!"
Ik heb het meegekregen van mijn begeleidster van het dieet dat ik volg. "Het is een leuk boek om eens te lezen", zei ze enthousiast. Ik ben gisteravond begonnen met de inleiding. De rest moet nog. Maar al in de 1e paar alinea's weet ik dat dit boek klopt, dat het een goed boek is om te lezen, maar dat het oh zo confronterend zal zijn. Dit boek is geschreven door iemand, die leeft net als ik. Die 100% begrijpt wat ik voel en hoe ik denk. Dat is eng! Geloof me, dat is heel eng. Maar toch zal ik een klein stukje van dit boek hier neerzetten. Een kleine blik in de keuken van..., eng, doodeng!.

"Ik heb met een afgunstig oog gekeken naar mensen die en ongecompliceerde relatie hebben met eten. ... ze eten als ze honger hebben en weten dan ook nog precies wat ze willen eten. ... Bij mij gaat dat anders. Controle is van extreem belang. Wanneer ik een dieet volg, zorg ik dat ik uitsluitend "goed"voedsel in huis heb. Al het 'slechte'voedsel wordt miniteus door mij zelf verwijderd (c.q. tijdens de laatste schranspartij verslonden). Een dergelijke periode kan lang goed gaan. Er vormt een schijnbaar volmaakte, maar uiterst breekbare en pijnlijke beheerste harmonie tussen mij en eten. Ik weet exact wat ik mag eten en houdt me daar nauwgezet aan.

Tot er zich een gelegenheid voordoet om dit precaire evenwicht uit balans te brengen. Dat hoeft geen wereldschokkende kwestie te zijn, maar eerder iets dat je in je leven niet kunt vermijden. Tenzij je geen vrouw bent (dat ben ik dus wel), geestelijk en lichamelijk altijd 100% stabiel en gezond bent (hetgeen niet op mij van toepassing is) of iedere sociale of maatschappelijke activiteit in je bestaan permanent ontwijkt (dat kan en wil ik niet).

Ik moet bijvoorbeeld ongesteld worden, heb belabberd geslapen of iemand heeft de euvele moed om een verjaardagsfeestje (trouwpartij, jubileum, etc. ) op touw te zetten. Het allerergste is wanneer iemand in mijn dieetperiode besluit een etentje te organiseren. Al mijn houvast valt dan weg.

...

Tijdens een vreetbui is er 1woord dat steeds op de voorgrond treedt: 'meer'. Meer van wat, dat maakt niet uit. ... Bij de eerste gelegenheid die zich aandient dat ik alleen ben en toegang heb tot eten, gaat het mis. Eén voorwaarde voor een explosie van verlangen naar eten is namelijk dat ik in mijn uppie ben. In gezelschap zal ik nooit gretig al dat voer naar binnen kunnen verstouwen.

Sommige eetbuiten komen uit de lucht vallen. Dan heb ik een goede dag (ik heb mijn dieet gevolgd) en ben ik in de veronderstelling dat ik mijn begeerte onder controle heb. Helaas verlies ik het altijd van de aanwezige, onzichtbare strijd en bezwijk voor chips, chocola (in alle mogelijke vormen), koek, kaas of een willekeurige combinatie van dit alles. Wat ik maar kan vinden, al is het niet eens mijn favoriete lekkernij, waar ik al weken naar verlang. Ik ga dan door met eten terwijl ik tegelijkertijd lees of televisie kijk. Ik proef in ieder geval niet bewust . Ik voel ook niet of mijn maag vol zit, ik merk niet wanneer het genoeg is geweest. Er komt geen eindsignaal uit mijn lichaam; het komt van daar buiten; wanneer ik de hele rotzooi heb opgegeten en alleen de lege verpakkingen overblijven. Het eten heeft mij in zijn macht, niet andersom.

Na een vreetbui denk ik altijd heel slecht over mezelf. Ik heb dan geen laag zelfbeeld; het is zwaar negatief. Een vreetbui heeft veelal een emotionele oorzaak die ik pas na wat puzzelwerk kan achterhalen. (ik ondervond onbegrip, onbeantwoorde genegenheid en een onvervuld verlangen). Ik eet automatisch. Het is wat ik altijd doe, het hoort in mijn leven en mijn routine. Ik eet omdat ik nu eenmaal eet.

Na een vraatzuchtige bui passeert er een kort moment van volledige volzadiging, ik word loom en sloom. Dan volgt een combi van misselijkheid, een opgeblazen gevoel en, complete tegenstelling, een gevoel van leegte, verdriet en eenzaamheid. Enerzijds oorzaak, anderzijds gevolg. Ik weet dat ik de gevolgen van dat idiote bunkeren niet wil, en toch laat ik het gebeuren."

Ze kent me, dat is duidelijk, ze heeft mijn grote geheim ervaren en het zomaar op papier gezet. Dat beloofd nog wat voor de rest van het boek......

Vrienden

Vriendschap is de relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Naast de vriend bestaat er ook de kennis. Met een kennis gaat men over het algemeen luchtig vriendschappelijk om; wederzijdse verwachtingen, inspanningen en verplichtingen zijn in dat soort contacten lager en soms geheel afwezig.

Ik zat laatst met Bart in de auto en het gesprek kwam op onze vrienden. We zijn gezegend met een hoop mensen om ons heen. Uiteraard onze familie, maar ook onze vrienden. We hebben veel verschillende vrienden. Vrienden om leuke dingen mee te gaan doen, vrienden met wie we lachen, vrienden met wie we huilen, vrienden waar we gezellig langs gaan, vrienden die we weinig zien, maar die ons zeker niet minder dierbaar zijn, kortom, ze zijn er in alle soorten en maten.

Van alle mensen die ik ken, zijn er een hoop bekenden. Gelukkig zijn er ook een hoop vrienden. Maar er zijn een paar mensen die voor mij vallen onder de categorie "bijzondere" vrienden.

In IJsland en in Frankrijk heb ik twee vriendinnen wonen. Beide wonen ze me te ver weg naar het zin, maar beide zijn me ontzettend dierbaar. En ook al spreken en zien we elkaar veel te weinig, ik weet dat we vrienden zijn. De afstand maakt het lastig om deel uit te maken van elkaars leven, om er voor elkaar te zijn. Toch weet ik dat het wel zo is, dat ze altijd deel van mijn leven zullen zijn. Dat ze bijzonder voor me zijn. Dat het mijn vrienden zijn.

Natuurlijk hebben Bart en ik ook gezamelijke vrienden. Maar ook daar zit weer verschil in. Sommige zijn met Bart meegekomen en andere zijn met mij meegekomen. En sommige zijn nog steeds voornamelijk Bart zijn vrienden of voornamelijk mijn vrienden. En er zijn ook gezamelijke vrienden, die voor een ieder van ons een ander soort vriend zijn.

Sommige vrienden wonen aan de andere kant van het land. Daardoor zien we ze natuurlijk veel te weinig. Maar Kamperland, Axel, Roosendaal, Assen en Schoonhoven liggen nou eenmaal niet om de hoek. Gelukkig hebben we ook vrienden die dichter in de buurt wonen. In Dronten, Kuinre en de NOP heb ik vrienden waar ik heerlijk een bakkie kan gaan doen, lekker kan kletsen en gewoon gezellig kan 'zijn'. In Boornburgum heb ik een vriendinnetje waar ik eindeloos mee kan kletsen, maar ook ontzettend mee kan lachen. In Oldemarkt en Lelystad hebben we vrienden, waar we de tijd vergeten en waar het zomaar ineens laat is. En in Wolvega (en Steenwijk en Boijl), ach daar woont van alles wat. Kennissen met wie we leuke "auto"dingen doen, vrienden, die ik graag opzoek voor een gezellige avond/dag , en "bijzondere" vrienden, die me dierbaarder zijn dan ze zelf waarschijnlijk weten.

Voor al mijn kennissen en vrienden geldt dat ik ze niet zou willen missen in mijn leven.
Ik ben blij met iedereen om mij heen!

Er zijn een aantal vrienden waarvan ik oprecht kan zeggen dat ik van ze hou! Bedankt, dat je mijn vriend(in) wilt zijn!

Oud

Vanmiddag zat ik in de auto en ineens drong het tot me door; ik wordt oud.
Nu is dat helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, maar het was wel grappig.
Het kwam ook niet doordat ik iets niet zag, niet hoorde, of wat dan ook, het kwam eigenlijk door iets wat ik nou juist wel hoorde. Muziek. Specifieker nog, muziek van Michael Jackson.

Van de week liep ik met de dochter van vrienden van ons door de stad in Lelystad. Ze is 11 en fan van Michael Jackson. Hoogstwaarschijnlijk is dit ontstaan door de hype die er was na zijn overlijden, maar toch, ze is fan.

Toen in op de basisschool zat, waren de meiden fan van Madonna en de jongens van Michael. Er waren zelfs een aantal jongens die hem geregeld in de weeksluiting nadeden en daar nog best goed in waren ook. Maar nu, zoveel jaar later, is de jeugd opnieuw fan van Michael. (Waar is Madonna??? Who's that girl?).

Vandaag in de stad, kwam ik ook de beenwarmers en leggings tegen voor de winter. Ik vraag me alleen af, of straks iedereen ook weer loopt in colbertjes met schoudervulling, getourpeerde kuifjes en neonkleuren. Wat tijdens mijn basisschool periode "hot: was, is nu vintage en dus weer "hot".

Ik word oud!

129.0!!!

129.0!!! 129.0 !!! 129.0 !!! 129.0 !!! 129.0 !!!

De tweede les

Ook deze les weer fanatiek aan de gang geweest. En ik ben weer erg blij met het resultaat.