3 januari

Op 3 januari 2010 organiseert Kiandra in samenwerking met Cars of Route 32 het 6e wintertreffen.

In manege “Caprilli” te Sonnega, is die dag van alles te doen. Er zullen vele verschillende Amerikaanse auto’s te zien zijn, er is life-muziek, een kofferbak verkoop, een leuke mini-markt met allerlei verschillende stands, een springkussen en een kidscorner. Kortom, van alles om er een leuke, geslaagde dag van te maken.

De deuren gaan om 11.30 open. Toegang € 2,- p.p. Kinderen tot 12 jaar gratis!
USA cars met 2 inzittenden, gratis entree!

Voor meer informatie, kijk ook op de website www.kiandra.nl of www.carsofroute32.com

Ik ben er klaar voor

Nu alleen nog zorgen dat Bart niet alle lekkers uit de boom eet voor de kerst is afgelopen.

De boom staat, bijna alle cadeautjes zijn gekocht,de kerstkaarten zijn de deur uit, de kerstmuziek zit vakkundig door de radio in mijn hoofd gestampt, er staan allemaal leuke dingen op de agenda (kerstavond met mama, 1e kerst met Bart zijn familie en 2e kerst met vriendjes), mannetje is thuis, kat denkt dat ze in de kerststal hoort en ligt onder de boom, kaarsjes branden; Laat de kerst maar komen.

Ik heb er zin in.

Shoppen!

Niets is zo leuk en niets geeft je zo'n voldaan gevoel, als shoppen in je eigen klerenkast!

Vandaag mijn klerenkast weer eens aan een grondige opruimbeurt onderworpen en het resultaat mag er zijn. Er lagen kleren in de kast die me nu toch echt te groot geworden zijn. Die kunnen er uit om er ook nooit meer in terug te keren.
(al moet ik zeggen, dat ik mijn favoriete zwarte broek wel met pijn in het hart wegdoe...)

Ik heb gepast, gemeten, uitgezocht en opgeruimd.
Ik heb een nieuwe garderobe terug gevonden (die van een maatje kleiner, die al tijden in de kast en op de logeerkamer lag te wachten)

De te grote kleding heeft plaats gemaakt voor "nieuwe" outfits.
De kast uit en hup op MP. Wieweet wie ik er gelukkig mee kan maken.

Sjorren

Zoals jullie allemaal wel weten, ben ik aan het afvallen. En dat gaat op zich redelijk goed. Zo goed, dat ik laatst een nieuwe broek moest kopen, in een kleinere maat. Helemaal leuk natuurlijk, behalve dan dat deze broek nu ook te groot is. Daar kwam ik vandaag achter toen ik van de auto naar het werk liep. Moest hem constant met 1 hand ophoog houden. Niet echt een succes dus. Op het werk voornamelijk op mijn stoel blijven zitten en de dag aardig doorgekomen.

Ik had na het werk echter afgesproken met een collega. Ik moest even een uurtje wachten en zou in de tussentijd even naar de winkels gaan. Maar ja, die broek he....
Gelukkig leven Bart en ik in onze auto en tot mijn grote vreugde, lag er in de achterbak een spanband. Dus die heeft de rest van de avond als riem gefungeerd. Gegarandeerd, geen afzakkende broeken meer. Dat ik daar nou niet eerder aan gedacht heb...

zo mooi

Zegt het voort zegt het voort!!!!

Mijn maat is vol!

Ik heb een boek te lezen. De titel is: "Mijn maat is vol!"
Ik heb het meegekregen van mijn begeleidster van het dieet dat ik volg. "Het is een leuk boek om eens te lezen", zei ze enthousiast. Ik ben gisteravond begonnen met de inleiding. De rest moet nog. Maar al in de 1e paar alinea's weet ik dat dit boek klopt, dat het een goed boek is om te lezen, maar dat het oh zo confronterend zal zijn. Dit boek is geschreven door iemand, die leeft net als ik. Die 100% begrijpt wat ik voel en hoe ik denk. Dat is eng! Geloof me, dat is heel eng. Maar toch zal ik een klein stukje van dit boek hier neerzetten. Een kleine blik in de keuken van..., eng, doodeng!.

"Ik heb met een afgunstig oog gekeken naar mensen die en ongecompliceerde relatie hebben met eten. ... ze eten als ze honger hebben en weten dan ook nog precies wat ze willen eten. ... Bij mij gaat dat anders. Controle is van extreem belang. Wanneer ik een dieet volg, zorg ik dat ik uitsluitend "goed"voedsel in huis heb. Al het 'slechte'voedsel wordt miniteus door mij zelf verwijderd (c.q. tijdens de laatste schranspartij verslonden). Een dergelijke periode kan lang goed gaan. Er vormt een schijnbaar volmaakte, maar uiterst breekbare en pijnlijke beheerste harmonie tussen mij en eten. Ik weet exact wat ik mag eten en houdt me daar nauwgezet aan.

Tot er zich een gelegenheid voordoet om dit precaire evenwicht uit balans te brengen. Dat hoeft geen wereldschokkende kwestie te zijn, maar eerder iets dat je in je leven niet kunt vermijden. Tenzij je geen vrouw bent (dat ben ik dus wel), geestelijk en lichamelijk altijd 100% stabiel en gezond bent (hetgeen niet op mij van toepassing is) of iedere sociale of maatschappelijke activiteit in je bestaan permanent ontwijkt (dat kan en wil ik niet).

Ik moet bijvoorbeeld ongesteld worden, heb belabberd geslapen of iemand heeft de euvele moed om een verjaardagsfeestje (trouwpartij, jubileum, etc. ) op touw te zetten. Het allerergste is wanneer iemand in mijn dieetperiode besluit een etentje te organiseren. Al mijn houvast valt dan weg.

...

Tijdens een vreetbui is er 1woord dat steeds op de voorgrond treedt: 'meer'. Meer van wat, dat maakt niet uit. ... Bij de eerste gelegenheid die zich aandient dat ik alleen ben en toegang heb tot eten, gaat het mis. Eén voorwaarde voor een explosie van verlangen naar eten is namelijk dat ik in mijn uppie ben. In gezelschap zal ik nooit gretig al dat voer naar binnen kunnen verstouwen.

Sommige eetbuiten komen uit de lucht vallen. Dan heb ik een goede dag (ik heb mijn dieet gevolgd) en ben ik in de veronderstelling dat ik mijn begeerte onder controle heb. Helaas verlies ik het altijd van de aanwezige, onzichtbare strijd en bezwijk voor chips, chocola (in alle mogelijke vormen), koek, kaas of een willekeurige combinatie van dit alles. Wat ik maar kan vinden, al is het niet eens mijn favoriete lekkernij, waar ik al weken naar verlang. Ik ga dan door met eten terwijl ik tegelijkertijd lees of televisie kijk. Ik proef in ieder geval niet bewust . Ik voel ook niet of mijn maag vol zit, ik merk niet wanneer het genoeg is geweest. Er komt geen eindsignaal uit mijn lichaam; het komt van daar buiten; wanneer ik de hele rotzooi heb opgegeten en alleen de lege verpakkingen overblijven. Het eten heeft mij in zijn macht, niet andersom.

Na een vreetbui denk ik altijd heel slecht over mezelf. Ik heb dan geen laag zelfbeeld; het is zwaar negatief. Een vreetbui heeft veelal een emotionele oorzaak die ik pas na wat puzzelwerk kan achterhalen. (ik ondervond onbegrip, onbeantwoorde genegenheid en een onvervuld verlangen). Ik eet automatisch. Het is wat ik altijd doe, het hoort in mijn leven en mijn routine. Ik eet omdat ik nu eenmaal eet.

Na een vraatzuchtige bui passeert er een kort moment van volledige volzadiging, ik word loom en sloom. Dan volgt een combi van misselijkheid, een opgeblazen gevoel en, complete tegenstelling, een gevoel van leegte, verdriet en eenzaamheid. Enerzijds oorzaak, anderzijds gevolg. Ik weet dat ik de gevolgen van dat idiote bunkeren niet wil, en toch laat ik het gebeuren."

Ze kent me, dat is duidelijk, ze heeft mijn grote geheim ervaren en het zomaar op papier gezet. Dat beloofd nog wat voor de rest van het boek......

Vrienden

Vriendschap is de relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Naast de vriend bestaat er ook de kennis. Met een kennis gaat men over het algemeen luchtig vriendschappelijk om; wederzijdse verwachtingen, inspanningen en verplichtingen zijn in dat soort contacten lager en soms geheel afwezig.

Ik zat laatst met Bart in de auto en het gesprek kwam op onze vrienden. We zijn gezegend met een hoop mensen om ons heen. Uiteraard onze familie, maar ook onze vrienden. We hebben veel verschillende vrienden. Vrienden om leuke dingen mee te gaan doen, vrienden met wie we lachen, vrienden met wie we huilen, vrienden waar we gezellig langs gaan, vrienden die we weinig zien, maar die ons zeker niet minder dierbaar zijn, kortom, ze zijn er in alle soorten en maten.

Van alle mensen die ik ken, zijn er een hoop bekenden. Gelukkig zijn er ook een hoop vrienden. Maar er zijn een paar mensen die voor mij vallen onder de categorie "bijzondere" vrienden.

In IJsland en in Frankrijk heb ik twee vriendinnen wonen. Beide wonen ze me te ver weg naar het zin, maar beide zijn me ontzettend dierbaar. En ook al spreken en zien we elkaar veel te weinig, ik weet dat we vrienden zijn. De afstand maakt het lastig om deel uit te maken van elkaars leven, om er voor elkaar te zijn. Toch weet ik dat het wel zo is, dat ze altijd deel van mijn leven zullen zijn. Dat ze bijzonder voor me zijn. Dat het mijn vrienden zijn.

Natuurlijk hebben Bart en ik ook gezamelijke vrienden. Maar ook daar zit weer verschil in. Sommige zijn met Bart meegekomen en andere zijn met mij meegekomen. En sommige zijn nog steeds voornamelijk Bart zijn vrienden of voornamelijk mijn vrienden. En er zijn ook gezamelijke vrienden, die voor een ieder van ons een ander soort vriend zijn.

Sommige vrienden wonen aan de andere kant van het land. Daardoor zien we ze natuurlijk veel te weinig. Maar Kamperland, Axel, Roosendaal, Assen en Schoonhoven liggen nou eenmaal niet om de hoek. Gelukkig hebben we ook vrienden die dichter in de buurt wonen. In Dronten, Kuinre en de NOP heb ik vrienden waar ik heerlijk een bakkie kan gaan doen, lekker kan kletsen en gewoon gezellig kan 'zijn'. In Boornburgum heb ik een vriendinnetje waar ik eindeloos mee kan kletsen, maar ook ontzettend mee kan lachen. In Oldemarkt en Lelystad hebben we vrienden, waar we de tijd vergeten en waar het zomaar ineens laat is. En in Wolvega (en Steenwijk en Boijl), ach daar woont van alles wat. Kennissen met wie we leuke "auto"dingen doen, vrienden, die ik graag opzoek voor een gezellige avond/dag , en "bijzondere" vrienden, die me dierbaarder zijn dan ze zelf waarschijnlijk weten.

Voor al mijn kennissen en vrienden geldt dat ik ze niet zou willen missen in mijn leven.
Ik ben blij met iedereen om mij heen!

Er zijn een aantal vrienden waarvan ik oprecht kan zeggen dat ik van ze hou! Bedankt, dat je mijn vriend(in) wilt zijn!

Oud

Vanmiddag zat ik in de auto en ineens drong het tot me door; ik wordt oud.
Nu is dat helemaal niet zo dramatisch als het klinkt, maar het was wel grappig.
Het kwam ook niet doordat ik iets niet zag, niet hoorde, of wat dan ook, het kwam eigenlijk door iets wat ik nou juist wel hoorde. Muziek. Specifieker nog, muziek van Michael Jackson.

Van de week liep ik met de dochter van vrienden van ons door de stad in Lelystad. Ze is 11 en fan van Michael Jackson. Hoogstwaarschijnlijk is dit ontstaan door de hype die er was na zijn overlijden, maar toch, ze is fan.

Toen in op de basisschool zat, waren de meiden fan van Madonna en de jongens van Michael. Er waren zelfs een aantal jongens die hem geregeld in de weeksluiting nadeden en daar nog best goed in waren ook. Maar nu, zoveel jaar later, is de jeugd opnieuw fan van Michael. (Waar is Madonna??? Who's that girl?).

Vandaag in de stad, kwam ik ook de beenwarmers en leggings tegen voor de winter. Ik vraag me alleen af, of straks iedereen ook weer loopt in colbertjes met schoudervulling, getourpeerde kuifjes en neonkleuren. Wat tijdens mijn basisschool periode "hot: was, is nu vintage en dus weer "hot".

Ik word oud!

129.0!!!

129.0!!! 129.0 !!! 129.0 !!! 129.0 !!! 129.0 !!!

De tweede les

Ook deze les weer fanatiek aan de gang geweest. En ik ben weer erg blij met het resultaat.

130 (.7)

Jawel, hij is eindelijk in zicht. Nog 0.7 te gaan en dan ben ik er!
Wat een week zeg. Vol drukte, spanning en emotie, en dan dit als resultaat.
Ben er gewoon helemaal blij mee.

Alleen wel weer jammer dat je dan in een donker stil huis thuiskomt en er niemand is om het aan te vertellen. Mijn enthousiasme wordt daardoor toch enigzins geremd vandaag. Maar ja, gelukkig is er mijn blog en telefoon! Dat scheelt al weer.

Op naar volgende week. Ik ben benieuwd. Er staat weer een hoop te gebeuren

Zomaar een dag

Als om 6.00 de telefoon gaat is het buiten nog hartstikke donker. Het kost me moeite om mijn weg te vinden, maar de stem van Bart aan de andere kant van de lijn stemt me vrolijk.
Op weg naar beneden vindt mijn hand de benodigde lichtknopjes en langzaamaan ontwaak ik als ik onder een heerlijk warme douche sta en de nacht van me afspoel.
Hauke staat in de gang op me te wachten. Ze wil eten en rekt zich midden in het gangpad nog eens ongegeneerd uit. Het is ook geen tijd voor een kat om op te staan.

Om 6.45 loop ik de deur uit. Mijn thermoskan thee en mijn pannenkoek in mijn tas, mijn autosleutel in de hand. Tot mijn verbazing zie ik ijs op mijn auto. Voor het eerst dit jaar, moet ik krabben. Het duurt even voor de auto een behagelijke temperatuur heeft, maar het duurt niet lang voor ik door een donker en mistig landschap rij. Tegen de tijd dat ik bij Vollenhove ben aangekomen, is de mist iets opgetrokken en heeft de nacht plaats gemaakt voor de ochtendschemer.

Als ik op de dijk van Vollenhove naar Zwartsluis rij, rij ik net boven de mist. Af en toe hangen er boomtoppen in de lucht. De rest blijft nog even voor het oog van de wereld verborgen. Hoe verder ik kom, hoe meer de wereld om mij heen tot leven komt. Steeds meer kleuren zijn er te onderscheiden. Eerst was het één grote, grijze wereld, maar langzaamaan worden ook blauw en groen waarneembaar. Toch jammer dat je op zulke momenten geen camera bij je hebt, en vaak ook geen tijd hebt, om dit op de gevoelige plaat vast te leggen.

Tegen de tijd dat ik in Zwolle aankom, is de mist volledig opgetrokken. Het belooft een schitterende dag te worden

HELP I need somebody!

Het wil niet lukken, mijn dieet. Ik zit in een dieet-dip en geloof me niets is zo frustrerend als dat.
Ik zit vlak boven de 130 kilo en dat is mijn magische grens. Maar ik kom er maar niet onder. Het wil gewoon niet lukken. Doordat het niet wil lukken, ben ik veel sneller geneigd om van mijn dieet af te wijken, maar dat moet ik nou juist niet doen. Dan kom ik immers nooit onder die 130.

Dus: HELP!!!!!

Ik ga door met mijn dieet, maar vind het momenteel gewoon allemaal even heel moeilijk. Ik vind dat ik dit gewoon moet kunnen, maar ik weet even niet hoe en dat is het vervelende. Ik ben weer iets aangekomen, en het moet er af!. Nog 3.2 kilo, dan zit in onder de 130 (129.9)
nog heel even..... was het maar vast zo ver.

En dat nog dit

Fase 1 voltooid

Ken je dat, dat je geen tijd hebt voor de dingen die je eigenlijk nog steeds moet doen, maar die dan weer niet zo belangrijk zijn, dat het niet even kan wachten...

Ik heb 10 maanden thuis gezeten en had me voorgenomen die tijd vooral in en om huis nuttig te besteden. Nu ben ik in die 10 maanden heel druk geweest met wel 100.000 dingen, maar mijn to-do lijstje werd maar niet korter. Nog steeds liggen en in en om huis genoeg dingen die mijn aandacht vragen, maar die nog steeds "best even kunnen wachten".

Vandaag had 1 zo'n ding mijn aandacht. De slaapkamer. Er stonden bij ons op de kamer allemaal mandjes, waar in sokken, riemen en bh's werden opgeborgen. Mocht je deze spullen nodig hebben, dan kon je er zo bij NOT! Altijd lagen er kleren boven op. Heerlijk zo'n verzamelplaats.

Bart en ik hadden bedacht dat een kastje voor de mandjes wellicht uitkomst zou bieden. Maar ja, de enige plek die nog vrij was, is zo scheef, dat geen kast daar fatsoenlijk kan staan. Dus ik ben aan het opruimen geslagen en het resultaat mag er zijn. Een kast waar de mandjes in kunnen, meer ruimte op de slaapkamer en mijn schilderijtjes eindelijk hun plekje aan de muur.

Op naar fase 2. Ik heb keuze uit de logeerkamer, de overloop, de bijkeuken, de tuin of de garage.

Gelukkig ben ik weer voor 4 dagen in de week aan het werk, dus tijd zat zullen we maar denken.

Herfst

Ken je dat liedje nog:

"Herfst, herfst wat heb je te koop,
100.000 blaadjes op een hoop."

en laat die hoop nou net bij mij voor de deur liggen.....

levens gevaarlijk!

Gek!

Gek word je er van. Bart zijn baas, wel te verstaan. Ik kan er werkelijk helemaal geen hoogte meer van krijgen. Dan moet hij weer langer aan boord blijven, dan mag hij eerder naar huis, om vervolgens toch niet te mogen en toch langer te moeten blijven, dan moet hij eerder aan boord komen. Er is altijd wel wat. Dan is er ook nog het ruilen met zijn collega waardoor je eigenlijk nooit meer weet wanneer Bart nou thuis is of niet.

18 september is Bart aan boord gegaan en zou dan 5 november weer thuis komen. Van de week belde hij op. Ze hadden aan boord lopen puzzelen en het rooster was gewijzigd. Bart komt 28 oktober naar huis en zou dan 7 weken thuis blijven en daarna weer 6 weken aan boord. Ok prima, kan ik mee leven. Hij zou met kerst toch al niet thuis zijn omdat hij vorig jaar met kerst thuis was.

Vandaag krijg ik een mail. Het is alweer veranderd. Bart komt 21 oktober thuis en blijft dan 4 weken thuis om daarna weer 4 weken aan boord te gaan. Hij is met kerst thuis! Schiet mij maar lek. Ik reken nergens meer op. Ik zie wel wanneer hij er weer is en hoor wel wanneer hij weer gaat. Ik ben de draad kwijt.

B(l)ij verdwaald

Stel je bent een bij. Een doodnormale bij. Je weet wel; Maja de Bij ofzo. Je hele leven lang, woon je met al je bijen vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar en je hebt ook nog het geluk te leven in een heerlijke bloementuin. Vol mooie, kleurrijke bloemen, heerlijk toch.

Dan ineens op een dag, komt er iemand binnen in die tuin. Je verstopt je gauw in één van de vele bloemen in de hoop dat niemand je ziet. Maar net die ene bloem, waar jij in zit, wordt geplukt, in een mandje gedaan en meegenomen. Bibberend van angst hou je je verscholen. Waar ga je heen, waar zijn alle anderen. En als je dan uiteindelijk besluit om tevoorschijn te komen, en dan heel hard je best doet om te ontsnappen, vlieg je zo pardoes tegen een hele grote glazen wand. BOEM, AUW!

Ineens verdwijnt er aan de zijkant een glazen wand, je voelt de frisse buitenlucht, je ruikt alle bloemen... en dan, zo snel als je kunt, vlieg je er vandoor. Je wilt naar huis, naar je eigen vertrouwde tuin, naar je eigen bloemen, naar je vriendjes en vriendinnetjes. Eenmaal in veiligheid gekomen, merk je dat alles anders is. Er is geen tuin, er zijn geen bloemen, en iedereen die je kent is weg. Zo maar ineens, ben je 25 kilometer verderop uit een auto gevlogen en je hebt geen idee welke kant je op moet om weer thuis te komen (en 25 kilometer is een heel eind voor een kleine bij).

Wat zou jij doen? Als je deze bij was? Zou je op zoek gaan naar huis? Zou je een postduif sturen met een boodschap? Of zou je van de gelegenheid gebruik maken om een hele nieuwe start te maken? Nieuwe vrienden te maken, meer bijen te ontmoeten, te verhuizen naar nieuwe, schitterende bloemen die je nog nooit eerder had gezien.... Wat zou jij doen?

De moraal van dit verhaal; Als Carola gaat bloemschikken, ga dan niet in de bloemen zitten die zij wil hebben, dat geeft zo'n gedoe, het zet je wereld op zijn kop!

P.S. Het resultaat van mijn 1e bloemschikavond zie je hier onder

Hauke vond het allemaal ook erg interessant

.

Trouwfoto's

Op 08-09-2009 mocht ik voor trouwfotograaf spelen. Erg leuk om eens te doen. En ik moet zeggen dat ik ook best te spreken ben over t resultaat. Inmiddels heeft het gelukkige paar de foto's ook gezien, dus nu kan ik er eindelijk een paar showen.

verkocht

Alle dvd's zijn verkocht. Maar als ik er nog meer weg doe, zijn jullie de 1e die het horen.

Pfffffffff!

Gezellig hoor, kom je thuis, is manlief alweer vertrokken voor een paar weken (hij is 's ochtends vroeg al weg gegaan, maar dat dringt dan altijd pas door als ik later op de dag thuis kom en hij er niet is...). Normaal zou ik dan gezellig mijn moeder even bellen om te kletsen. Maar dat is vandaag ook geen optie. Die is vanochtend ook vertrokken, maar dan voor vakantie naar Mexico. Zij wel. En dus ben ik vanavond alleen met Hauke. Ook erg gezellig. Lekker op de bank, mijn nieuwe agenda ingevuld (2010), mijn tas opgeruimd, tijdschriften doorgelezen, Law& Order aan, kaarsen aan, wie doet mij wat?

Vorige week om deze tijd was ik nog erg druk met Let's have a party in Wolvega. Voor degene die geweest zijn, ik hoop dat jullie het leuk hebben gevonden, ik vond het zeker voor herhaling vatbaar. Voor degene die niet geweest zijn; jullie hebben wat gemist. (Had graag foto's geplaatst, maar Bart heeft het toestel mee aan boord)

Aankomend weekend Lindefestival in Wolvega en zondag een verjaardag in Lelystad. Maar morgen eerst uitslapen, dat heb ik de hele week nog niet kunnen doen. Het leven van een werkende vrouw is hard KEIHARD, was ik geloof ik even vergeten in de afgelopen 10 maanden thuis.......

11 september

Voor alle dames die zin hebben in eengezellige avond, vergeet dan niet om 11 september naar Wolvega te komen!!!

Prodimed - Week 7

De week zit er weer op en vandaag ben ik weer naar Marknesse geweest.
En wat een week was het zeg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu al bijna niet meer weet wat ik van de week wel of niet gedaan heb, gisteren hangt met nog net even te vers in het geheugen.
Ergens daagt nog wat van een supergezellige dildo party bij Sabine afgelopen vrijdag. Heerlijk gelachen om de prettig gestoorde fantasiebeelden van Gido (en anderen), zaterdag bij dezelfde man geweest voor een Whisky proeverij, die hij op geweldige wijze in elkaar heeft gedraaid (nee, zelf niet aan de whisky geweest, maar BOB mocht ook mee). En voorafgaand had ik natuurlijk mijn slipcursus. zondag t/m woensdag zijn mij een beetje vaag. En dat terwijl ik nou juist donderdag het liefst zou vergeten. Maar goed.

Een bewogen weekje, maar het resultaat mocht er zijn. 3.1 kilo afgevallen. De eerste 10 kilo zijn daarmee verdwenen. Het eerste kwart zit er op. Toch nog een happy ending!

Pinky

Ik weet nog dat het een klein katje was, die haar ene oog later opende als haar andere oog.

Ik weet nog dat ze bij ons kwam en Poesiekat erg moest wennen.

Ik weet nog dat ze van Poes een beste tik op haar neus kreeg omdat ze niet naar me luisterde.

Ik weet nog dat ze vele nachten mijn enkels openklauwde omdat ik in mijn slaap bovenop haar rolde.

Ik weet nog dat ze haar kop in de theepot stak om thee te drinken.

Ik weet nog dat ze altijd het beste plekje vond om te gaan zitten.

Ik weet nog dat ze het mij kwalijk nam dat ik Poesiekat in liet slapen.

Ik weet nog dat ze Bart aanviel de eerste nacht dat hij bleef slapen en op haar plekje lag.

Ik weet nog dat ze in Leeuwarden kwam logeren toen mama in het ziekenhuis lag.

Ik weet nog dat altijd naar je toe kwam als je binnenkwam. Eerst even Lot goeiedag zeggen.

Ik weet nog dat Pinky, Pinkelot werd en uiteindelijk Lotje.

Ik weet nog dat ze graag meehielp om het bed op te maken.

Ik weet nog dat ze dol was op het spelen met pennen.

Ik weet nog dat ze op 28 juli 18 is geworden.

Ik weet nog dat het een kleine opdonder is.

Ik weet het allemaal nog.

Ik weet ook dat ik vanmiddag met haar naar de dierenarts moet en ik weet niet of ze wel weer mee naar huis mag.

Ik weet nog dat ze mijn lieve kleine pinkepoes is, en dat zal nooit veranderen.

Ssssslipppppp!!!!!

Ik zit nogal veel op de weg. Vele kilometers schieten aan mij voorbij en gelukkig gaat dat meestal goed. meestal, niet altijd. Ik heb al eens kennis gemaakt met de vangrail en dat was niet zo'n fijne ervaring. Nu vier ik van de week mijn 30-ste verjaardag en schoonmama heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt mij een slipcursus kado te doen. Iets dat ik al wil doen sinds ik mijn rijbewijs heb, maar het was er, als zoveel dingen, nog niet van gekomen.

Zaterdagochtend was het zover. Bart dacht dat het een ladies-dag was, dus die is niet meegegaan. Om 08.00 ben ik in de auto gestapt en naar Leeuwarden gereden. Daar aangekomen gelijk een stukje theorie gehad en daarna de auto in. WOW!!! Wat is dat ontzettend gaaf om te doen zeg. Ik zou zo weer willen. Twee uur lang heb ik met Tineke in de auto gezeten en om beurten mochten we slippen, corrigeren, uit de bocht vliegen, noodstops maken en uit de berm komen. Het was echt geweldig!!!! Kom maar op met die kilometers, ik ben er klaar voor (hoop ik).

P.S. Klein detail is dan wel dat ik een nieuwe auto nodig heb, want mijn Citroën is niet door de keuring gekomen en repareren wordt 'm ook niet meer helaas.

kleine update

Er is weer 1,1 kilo af. En ik pas mijn trouwjurk en mijn linnen pak weer :)

I like to move it move it

Er zit weer een week op en dus mocht ik vandaag weer naar Marknesse om te wegen. Een moeilijke week. Veel weggeweest en veel zin gehad in lekkere dingen. Zondag heb ik dan ook gezondigd. Op de koloniemarkt in Frederiksoord heb ik een pond Opal pruimen gehaald en daar heerlijk van genoten. En dinsdag een klein stukje van mama d'r broodje tonijn gehad. Maar goed, het is met niets tegengevallen. Ik was 1.7 kilo kwijt aan gewicht. 2,3 kilo aan vet, maar mijn spieren zijn zwaarder geworden, dus vandaar 1.7 kilo kwijt. Mijn vetpercentage is naar beneden gedonderd van 55.3% naar 54.1 % en ik zit nu op 136.3 kilo. Ik ben er blij mee. Heel blij zelfs. Nu op naar de volgende week.

Mooi!

Gisteren ben ik met mama naar Rijswijk/ Den Haag gegaan voor een uitvaart dienst. Voor mij niets triests aan, het betrof een neef van mijn moeder, die op 85-jarige leeftijd is overleden. Maar uiteraard zal zijn directe familie hem een stuk meer missen.

Tijdens de dienst hebben zijn kinderen ons verteld over wie Jozef nou eigenlijk was. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn kinderen en vooral zijn onomstootelijk liefde voor zijn vrouw Adri. Zijn dochter vertelde een verhaal van een kleine kerstboom. Een verhaal dat ieder jaar met kerst binnen de familie wordt voorgelezen. Een mooi verhaal. Maar wat nou het extra mooie was, was dat je zijn kleinkinderen (mensen van mijn leeftijd) vol aandacht zag luisteren naar het hun zo bekende verhaal. Je zag ze herinneren. Toen later zijn zoon sprak en vertelde dat Jozef tijdens de laatste zeiltocht het water in ging (85 jaar, in een geruite zwembroek, met gebruinde handen, armen en gezicht en verder melkflessen wit), zag je de kleinkinderen glimlachen. Ja, zo was hun opa, dat was duidelijk. En weer zag je ze herinneren. Aan het eind van de dienst sprak zijn schoonzoon. Hij vertelde ons wat over Jozef in Bommel-stijl. Iets waar de man veel van gehouden had en deze liefde deelde hij kennelijk met zijn schoonzoon. Weer werd een tipje van de sluier over deze persoon opgelicht. Een markant persoon, een heer van stand. En weer zag je de kleinkinderen glimlachen. Weer zag ik ze herinneren.

Na afloop van de dienst heb ik geconcludeerd dat het een aardig mens geweest moet zijn. Een man die van zijn familie hield en zijn familie van hem. Wat moet dat een rijk leven zijn. En wat mooi is het om te zien. Dat mensen vervult kunnen raken van herinneringen. Van mooie herinneringen, ga je stralen. En dat is een geweldig gezicht!

Inzichten

Soms heb je van die dagen dat alles wat je leest, speciaal voor jou geschreven lijkt te zijn. Alles lijkt helderder, alles lijkt op jou van toepassing, alles klopt. Vandaag is zo'n dag.

Allereerst las ik een interview met Sandra Roelofs, Een goed interview met een vrouw wiens leven alles behalve op dat van mij lijkt, behalve dan dat we allebei in Nederland geboren zijn. Haar leven heeft haar inmiddels naar Georgië geleid, waar ze de vrouw is van de huidige president. Het interview eindigt met een vraag over de "ontrouw" van de man in het algemeen. Ze zegt hier over het volgende: "Nederlandse mannen zijn te eerlijk en dat is niet slim. Volgens de Nederlandse vrouwelijke instelling valt ontrouw niet te rechtvaardigen. Ze is bereid één keer te vergeven. Als het nog een keer voorkomt, dan mag het niet meer." Sandra zelf ziet het anders. "Als er iets gebeurd, je bent gedwongen je koffers te pakken en te gaan, je kind is ziek, er is een waterramp, gaat hij dan met je mee? Als het antwoord "ja" is, dan zit alles goed."

Het raakt me verwarrend snel. Bart is vaak van huis. Maar ik weet dat hij altijd weer thuis zal komen. In het verleden hebben we hier menigmaal strijd over gevoerd. Wat nou als hij aan de andere kant van de wereld iemand tegenkomt die hij leuker vindt dan mij???? Mijn eigen onzekerheid speelde daar met name een grote rol in. Ging het niet goed met mij, dan zou Bart vast iemand tegenkomen waar hij het beter bij had. Daar vind ik dan ook gelijk weer de oorzaak van mijn schone-schijn. Bart heeft me op vele manieren proberen uit te leggen dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Volgens hem, slaat VanDikHout de spijker op zijn kop. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Het gaat met mij goed en het gaat met ons goed. Als er iets ergs gebeurd, gaat hij dan met me mee? Het antwoord is eindelijk helder: JA! Dat doet hij.

Een stuk verderop in hetzelfde blad, lees ik een artikel over "Uw huis verteld wie u bent". Wat zegt je huis over jou en ook andersom, hoe kunnen veranderingen in huis van invloed zijn op hoe je je voelt. En het is waar. Als ik me niet goed voel, lijkt het huis net een slagveld, alles ligt overal en niets ligt daar waar het hoort. Maar nu ik inmiddels 8 maanden thuis ben, komt er langzaamaan verandering in huis. Voor velen zal dit niet direct zichtbaar zijn, maar dat is ook niet zo vreemd. Niet iedereen komt immers in mijn kasten. Waar het eerder een grote chaos alom was, zijn mijn kasten inmiddels allemaal uitgeruimd, opgeruimd en geordend. De basis is ok en langzaamaan volgt ook de rest. En zo is het bij mij ook. Ik ben eindelijk uitgerust, kan weer enigzins helder denken en heb in mijn hoofd opgeruimd. De rest volgt ook.

Ik zal jullie de rest van het blad besparen. Ik deel alleen nog één zin met jullie. Opmerkelijk weer hoe hij van toepassing is en hoe herkenbaar hij is, Soms wordt het je ineens allemaal duidelijk.

"Vallen is niet erg; opstaan, daar gaat het om. Dat is het verschil tussen succes en mislukking".

De tweede week

Zit er op. En vandaag dus weer naar Marknesse gereden om te wegen.
Deze week viel me wel zwaarder dan vorige week. En ik moet dan ook eerlijk toegeven dat ik met mama d'r verjaardag gesmokkeld heb en toch gezwicht ben voor die Brownievlaai en een paar hapjes. Zondag gezellig een middag weggeweest en helaas niet mee kunnen doen met de bbq. Niet makkelijk, maar het hoort er nu gewoon even bij.

Het wegen was een succes, er is 1.8 kilo af waarvan ook deze week weer 0.7 kilo puur vet.
Geen slecht resultaat, maar ik ben er zeker van dat het beter had gekund. Nu hoef ik pas volgende week donderdag terug te komen en dus heb ik 9 dagen ipv 7 dagen. Mijn streven is dan ook om volgende week de 135 kilo te halen. Dan pas ik ook mijn trouwjurk weer, want dan zit ik op hetzelfde gewicht als vorig jaar juni. Ik ben benieuwd.

Alweer!

Ik ben gisteravond weer eens vergeten de kliko aan de weg te zetten en toen ik vanochtend mijn bedje uitrolde, was de vuilniswagen natuurlijk al geweest. Helaas wordt dat ding maar 1x in de twee weken geleegd, dus ik ben het bokje. Van de week mooi weer het één en ander opgeruimd, dus hij zit zeg maar ook VOL.

Dat wordt dus over 2 weken een hele volle bak! Ik leer het ook nooit

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk

De eerste week zit er op. En ik moet zeggen dat het best is meegevallen. Er zijn vele verschillende smaken en het is best leuk om uit te proberen hoe je dingen kunt combineren. Ik heb heerlijjke verse salades gegeten met mijn omeletjes er bij en ook de drankjes zijn erg goed te doen. Gelukkig is het resultaat er ook. Ik ben nu 1 week en 1 dag bezig en ik ben 3 kilo kwijt. Dat geeft moed voor de komende weken. Ik ga nog lekker even door.

't was weer gezellig!

17, 18 en 19 juli stonden in het teken van onze jaarlijkse zomermeeting. En het was weer gezellig.
Op donderdagavond begonnen we al met het opbouwen van het terrein. Nog even dit halen, nog even dat doen, je kent het wel. Dat kost je altijd meer tijd dan je dacht en uiteindelijk ben je de 1e avond al bekaf als je thuis komt. En dan moet het feitelijke weekend nog beginnen.

Vrijdag alweer vroeg aan de gang. De laatste dingen klaarzetten en hopen dat het nu toch eindelijk eens gaat stoppen met regenen. De vreugde is dan ook groot als de stratenmakers het toch nog voor elkaar krijgen om het terras af te maken en ook een paar tegels leggen voor de ingang. De eerste weekend gasten arriveren langzaam maar gestaag en ineens zijn we niet meer "alleen" op het terrein. Naast waterplassen en modderpoelen, verschijnen er steeds meer caravans en tentjes en zelfs de eerste marktkramen trotseren het hobbelige pad richting de manege. 's avond een ouderwets gezellige karaoke. Onze ware karaoke talent binnen de club heeft zich lekker uitgeleefd en ik heb ontdekt dat er meer liefhebbers zijn. Ook de gasten doen vrolijk mee en het is een gezellige bende. De 1e avond is een succes. Het is dan ook pas om half 1 dat ik de tocht waag over het pikdonkere, slipperige terrein naar de caravan. Die overigens voor het gemak helemaal in de verste hoek staat, dus ik heb nog even te gaan.

De 1e nacht was een kleine ramp. Dat wil zeggen. Ik weet al weer helemaal waarom ik niet van k(r)amperen hou. De kussens van mijn bed schuiven uit elkaar en ik lig uiteraard in de goot die zich tussen de kussens vormt. Mijn vreugde is dan ook enorm als ik 's ochtends mijn bed weer verlaten kan en dat zegt toch heel wat.

De zaterdag volgt. Nog meer buien, maar gelukkig tussendoor ook de nodige zon. De grond doet hard zijn best om minder blubberig te worden en ik vermaak me door nog eens tig keer op en neer te rijden tussen Kuinre, Oldemarkt, Wolvega en Steenwijk. Daarbij overigens mijn taak bij de munt verkoop ernstig verzakend, maar ik geloof dat dat me vergeven is. Tussendoor even naar huis om te genieten van een heerlijke douche en om Hauke even eten te geven en daarna weer terug naar het campingterrein. De avond is wederom gezellig. Twee bands spelen de sterren van de hemel en gelukkig was er voor ieder wat wils, al heb ik zo mijn eigen voorkeur. De muntverkoop is goed verlopen, het bier heeft rijkelijk gestroomd. De sfeer zat er goed in en ook het weer speelde leuk mee. Om half twee wederom tijd om de caravan op te zoeken. Ditmaal mijn kussens omgedraaid en heerlijk geslapen. Het lijkt mij geen toevalligheid dat je altijd op de laatste nacht ontdekt hoe je het beste kunt slapen in een hut op wielen.

Zondag pas om 09.15 mijn bed uit. Mijn hutgenoten beide nog in diepe rust en niet ontvankelijk voor telefoon en welk ander geluid dan ook. Nog even rondgehobbeld en zie daar, de eerste daggasten arriveren ook. Na de regenbui van 07.00 geen nieuwe regen meer gezien en wat volgde was een zeer gezellige dag, met leuke en mooie auto's, goed weer, goede sfeer en gezellige mensen. Om 16.00 de prijsuitreiking en daarna tijd om de boel weer op te pakken. Iets wat overigens bijna net zo veel tijd in beslag neemt als het opbouwen, zoniet nog meer tijd. Maar het is weer aan de kant. De ontdekking gedaan dat schokdraad inderdaad een schok geeft. Om 18.30 zakt de moed me in de schoenen en besluit ik huiswaards te gaan. Ik ben moe.

Lichtelijk slingerend vergeet ik bij Steenwijk-zuid de afslag te nemen en moet dus noodgedwongen via Wolvega naar Kuinre. Niet de snelste weg, maar goed, ik had geen haast. Vanaf daar de cruise control er op en even het hoofd er bij houden. Heerlijk om dan weer thuis te komen en na het verzorgen van mijn kat op de bank neer te ploffen met de instelling daar ook niet meer vanaf te komen. Ik ben moe maar voldaan. Shit! ik moet mijn bed nog opmaken.
Na veel moed te hebben verzameld opgestaan, gedoucht, de foto's op hyves geplant en nu klaar om naar bed te gaan (moet het nog steeds opmaken).

Het weekend is voorbij. Morgen de spullen op de juiste plek zien te krijgen en dan zit het er weer op. Het was weer gezellig. Het was weer geslaagd. Mensen, bedankt voor een leuk weekend. Volgend jaar weer?

YAHOOOOOOO!!!!!!

Vandaag naar Marknesse geweest om te wegen. De afspraak heb ik vorige week al gemaakt, omdat ik gelijk zou beginnen. Maar omdat ik besloten had pas zondag te beginnen ipv woensdag, moest ik nu dus al na 3 dagen wegen.

En en en en en................. 1,9 kilo er af!!!!!

Ik ben helemaal gelukkig. Bijna 2 kilo er af in 3 dagen. En ik heb alleen vet verloren! Mijn vetpercentage is met 0.2% gedaald. Zo blij! Ik kan ook alleen nog maar glimlachen. Volgende week dinsdag moet ik er weer heen. Ik heb er nu al zin in en ben erg benieuwd hoeveel er dan af is.

Nieuwe status:
gewicht 140.9
taille: 142 cm
heup: 150 cm

Ik kan het ik kan het ik kan het!!!!

Omdat er nu toch echt wat moet gaan gebeuren, heb ik besloten opnieuw de strijd aan te gaan met de kilo's. Ik wil ze kwijt. Nu wil ik dat al jaren, maar ze vinden me steeds terug. Ik wil ze nu definitief kwijt. Geen ge-ouwehoer meer met maat 54-56, niet langer 142.8 kilo wegen (ja ik weet het, zeg maar niets...) en geen gehijg en gepuf meer als ik de trap op loop. Ik ben er klaar mee. De kilo's gaan de deur uit.

Eerst had ik me nog voorgenomen om niets te gaan zeggen, maar ik weet inmiddels ook dat ik dit niet alleen kan. Dus iedereen mag het weten; IK BEN OP DIEET!.

"Help ik val af!" zou E.T. zeggen, en ik ga het op dezelfde wijze proberen. Ik ben reuze benieuwd hoe het allemaal zal gaan. Het is immers toch te belachelijk voor woorden dat het grootste gedeelte eigenlijk tussen de oren zit. Nee niet die kilo's, die zitten ergens anders, maar het idee dat ik moet eten. Als ik een dag in/om huis ben, kan het maar zo gebeuren dat ik pas om 16.00 denk "laat ik eens wat gaan eten" en nu ik op dieet ben, denk ik er constant aan. Ik zou niet weten waarom. Dat wat niet mag, is kennelijk toch extra aantrekkelijk. Die verboden vruchten zouden verboden moeten worden. De eerste dagen schijnen het zwaarst te zijn, dus ik zet me schrap.

Vanochtend mijn dag begonnen met een ontbijt van Havermout met appel en nootjes, en ik moet zeggen, dat was goed te eten.

De huidige status:

Gewicht: 142.8 kilo

Taille: 144 cm

Heup: 150 cm

Kledingmaat: 54-56

*Think happy thoughts, think happy thoughts, think positive..*

PS; Ik hou jullie op de hoogte

Rijk worden

Dat lijkt me wel wat. Ik heb alleen nog niet verzonnen hoe ik dat ga doen.

juni, juli en augustus

Zijn DE maanden van het jaar waarin ik het altijd extreem druk heb. Meetings, leuke afspraakjes en vooral veel verjaardagen. Over het algemeen is het dan ook een hele gezellige tijd en daar komt bij dat ik dit jaar veel tijd heb om lekker buiten te zijn.

Het kan dus gebeuren dat ik niet zo heel veel te bloggen heb, maar wees gerust, ik kom vanzelf weer online. Dan is er weer genoeg te vertellen. Dus gewoon even geduld hebben.....

1 nieuwtje heb ik al wel. We hebben er een nieuwe wagen bij. Een Plymouth uit 1952.

Heerlijk!

Wat een weekend zeg. Vrijdag eerst nog maar een keer in Wolvega gegeten om het af te leren, daarna met Eibert naar Haren gereden (Eibert reed en ik deed domweg niets. Lopen gaat wel weer, autorijden wat minder) voor de laatste dingen voor zaterdag a.s. Daarna weer naar huis en zaterdag de boel in en om huis een beetje aan de kant gemaakt. Even bijgekletst met oudcollega's en "even" mijn boek uitgelezen (oeps, het was ineens 4 uur 's nachts). Zondag zijn Aly en Erwin en Eibert, Sabine en Kelly gekomen en 's avonds is ook schoonmama nog even langs gereden. Heerlijk gebbqt en genoten van het heerlijke weer. Daarna nog even op de Wii een competitie gedaan hoe-krijgen-we-Carola-uit-de-top-10-nu-ze-niet-alles-kan (ze moeten wat doen om het te kunnen winnen haha). En tegen 3-en zijn we allemaal toch maar eens de binnenkant van de ogen gaan bekijken. Best apart om ineens op de gang te slapen. Heb je eens een andere kijk op de ruimte.

Vanochtend weer vroeg uit de veren en gezellig met zijn allen ontbeten. Rond de middag zijn Aly en Erwin weer vertrokken richting Friesland en is de rest nog even met de beide honden naar het bos geweest (Handig? Nee niet echt, ik weet het. Stronteigenwijs? Wel degelijk, maar dat was al bekend.) Vanavond nog even gebeld met manlief en die was eigenlijk ook de enige die in dit perfecte plaatje miste. Mooi weer, vrienden om je heen, gezelligheid....HEERLIJK!

Gelukkig komt Bart morgen weer thuis, dus dan is mijn plaatje weer compleet. Dan nog alles klaar maken voor vrijdag (De markt in Haren viert zijn 40-jarig bestaan. Dus voor gezelligheid moet je vrijdag in Haren zijn!!) en 't weekend zijn we al weer een jaar getrouwd. Time flies when you're having fun.

Gehandicaptenrun 2009

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. De MIX in Wolvega organiseerde in samenwerking met Cars of Route 32 de gehandicapten run. Een mooie kans om eens in een Amerikaan rond te rijden. Er was schitterend weer voorspeld, dus dat zat helemaal goed. 's Ochtends had ik nog met Dirk gebeld of hij mijn auto nog nodig had, maar dat was niet het geval. Er waren volop auto's. Nou mooi, want ik was vergeten hem even te wassen en hij ziet er dan ook niet uit.

Op naar Wolvega, de auto buiten het terrein geparkeerd en even bij Eibert "uitgehuild" dat Bart toch niet thuis kwam en dat dat gewoon nog even 1 1/2 week langer duurt. Tim heeft net een nieuwe auto, dus die zou ik gaan bewonderen. Helaas helaas, zover ben ik niet eens gekomen. Halverwege de zin "Tim, waar is nou je nieuwe bak" lag ik ineens op mijn knieën op de grond. Ik had een putje over het hoofd gezien. Gelukkig waren de heren zo attent mij weer even overeind te helpen en stoelen te halen zodat ik kon gaan zitten. Er zat nl gelijk een best ei op.

Christa heeft EHBO toegepast en mijn pootje mooi verbonden. Tijdens de rondrit ben ik mee gereden, eerst met Christa, daarna met Bianca. Volgens Dirk mocht ik kiezen, want ik was nu immers ook "gehandicapt". En bedankt he!

Het was een mooie rit, leuke route, veel auto's, mooi weer. Wat wil je nog meer zou je zo denken.

Helaas ging het al vlot mis. Door wat afleiding en wellicht miscommunicatie, zaten er ineens twee gastauto's op elkaar. Zo zonde! Wat een puinhoop geeft dat. En dat alleen omdat we een trekker als tegenligger hadden.

De auto is afgevoerd en de rit voortgezet. Sabine vond het niet ok dat ik met mijn pootje alleen thuis zou zitten, dus de afgelopen 2 dagen ben ik in huize Logtmeijer prima verzorgd. Op de bank, pootje omhoog, of in de tuin, in het zonnetje met pootje om hoog. Eten en drinken werd geregeld en ik heb een van Sabine d'r boeken bijna uit. Het was net alsof ik vakantie had.

Gisteren middag toch maar even naar de huisarts. Die stuurde met gelijk door om voor de zekerheid foto's te maken, dus Sabine mee naar Emmeloord. Die zag het al helemaal gebeuren dat ik het weekend met een gebroken enkel rond had gelopen. Maar nee, hij is niet gebroken. Wel mijn banden gescheurd. Dat is dan weer een beetje jammer. Gelukkig heb ik nog een aantal ongelezen boeken en een aantal ongekeken films, dus ik kom de dag wel door. Morgenochtend terug komen bij de dokter en dan wordt hij hopelijk getaped.

Bart vind me een brekebeen en herinnerde mij er even aan dat het geen herfst is. De reactie van mijn moeder: Oh dat heb je weer mooi voor elkaar. De reactie van mijn oude fysiotherapeut: Ze is het dus nog steeds niet verleerd. Dus ach, je went er aan.

Rust

Heb je ooit de tijd genomen om te kijken
naar kinderen op een draaimolen?
Heb je ooit de tijd genomen om te luisteren
naar de regen die valt?
Heb je ooit de tijd genomen om te kijken
naar de vlucht van een vlinder?
Heb je ooit de tijd genomen om de zon
onder te zien gaan?

Doe rustig aan, dans niet te vlug
De tijd gaat snel en komt niet terug.

Ren je je rot
en gaan alle dagen je veel te snel?
Als je aan iemand vraagt "hoe is het?"
hoor je dan het antwoord wel?
Lig je 's avonds op bed te denken
aan alles wat nog moet?

Doe rustig aan, dans niet te vlug
De tijd gaat snel en komt niet terug.

Heb je wel eens een kind gezegd
we doen het morgen misschien?
Maar geen tijd genomen
om de teleurstelling te zien?

Heb je wel eens het contact verloren
of een vriendschap laten gaan
omdat je "geen tijd"had om te bellen
geen tijd had om stil te staan?

Doe rustig aan, dans niet te vlug
De tijd gaat snel en komt niet terug.

Als je zoveel haast hebt om ergens te komen
Dan mis je de lol van het er heen gaan
Het is als een ongeopend pakje,
dat je weg hebt gegooid.

Het leven is geen race tegen de klok
Doe rustig aan en luister naar de muziek
voor die er mee stopt

Heel herkenbaar

"Een vrouw vindt het doodeng om grenzen te stellen. Ze is meestal bang te veel nodig te hebben en afgewezen, veroordeeld of in de steek gelaten te worden.
Afgewezen, veroordeeld of verlaten worden is zeer pijnlijk, want dieo in haar onderbewustzijn huist de misvatting dat ze het niet waard is meer te krijgen.
Dat gevoel van onwaardigheid doet de angst ontstaan anderen nodig te hebben.
Het is voor vrouwen niet alleen verwarrend anderen nodig te hebben, maar ook bijzonder pijnlijk om teleurgesteld of in de steek gelaten te worden. Het is voor haar niet gemakkelijk van anderen afhankelijk te zijn en vervolgens genegeerd, vergeten of met een kluitje in het riet te worden gestuurd. Het maakt haar kwetsbaar dat ze anderen nodig heeft. Als ze genegeerd of teleurgesteld wordt, kwetst haar dat meer omdat het haar sterkt in de misvatting dat ze niets waard is." uit Mannen komen van Mars, Vrouwen komen van Venus.

Maar ze moeten me toch eens uitleggen waarom ik zo een aantal mannen aan kan wijzen waar precies hetzelfde voor geldt.......

tsja

Een man in een heteluchtballon realiseerde zich dat hij verdwaald was.
Hij liet de ballon dalen en zag beneden een vrouw. Hij ging nog wat lager vliegen en riep: "Neem mij niet kwalijk, maar kunt u mij helpen? Ik beloofde een vriend dat ik hem een uur geleden zou ontmoeten, maar ik weet niet waar ik ben"
De vrouw beneden antwoordde: "U bevindt zich in een heteluchtballon, ongeveer 10 meter boven de grond. U zweeft tussen 40 en 41 graden noorderbreedte en tussen 59 en 60 graden westerlengte."
"U bent zeker technicus," zei de ballonvaarder.
"Inderdaad", antwoordde de vrouw, "hoe weet u dat?"
"Nu", antwoordde de ballonvaarder, "alles wat u zei is technisch gezien juist, maar ik heb geen idee wat ik met uw informatie moet, en feitelijk ben ik nog steeds verdwaald. Eerlijk gezegd hebt u me niet erg geholpen."
De vrouw op de grond antwoordde:" U bent vast een manager."
"Inderdaad", antwoordde de ballonvaarder, "hoe weet u dat?"
"Nu", antwoordde de vrouw, "u weet niet waar u bent of waar u heen gaat. U bent gestegen tot waar u bent dankzij een grote hoeveelheid hete lucht. U hebt een belofte gedaan, u hebt geen idee hoe u die belofte moet nakomen en u verwacht van mensen lager dan u zelf dat ze uw problemen oplossen. U bevindt zich nog in precies dezelfde positie als waarin u zich bevond voordat wij elkaar ontmoetten, maar nu is dat op een of andere manier mijn schuld."

Dromen

Soms is het beter om je ogen even te sluiten
als het even niet meer gaat
even de gedachten laten varen
naar onbekende oorden die alleen in je hoofd bestaan
toe sluit je ogen maar
voor de ellende die je ziet
kijk maar even achter de luiken
leef maar even in je dromen
want zonder dromen ben je niets

4 mei

Ik ben er niet zo goed in. Dat wil zeggen, ik kan heel goed 2 minuten stil zijn, ik kan ook best de vlag half stok hangen en ik kan het Wilhelmus meezingen. Ik kan me ook enorm storen aan mensen die niet stil willen zijn (en dan bedoel ik niet het hoesten en niezen waar iedereen op zo'n moment spontaan last van heeft). Ik kan het alleen niet zo goed droog houden. Als ik kijk naar de Waalsdorpervlakte, krijg ik kippevel en komen er vanzelf tranen.

Kredietcrisis

Iedere tweede zondag van januari en ieder 3e weekeind van juli houdt Cars of Route 32 een meeting. Bere gezellig, mooie wagens, leuke stands en nog veel meer. Helaas heeft ook de club nu te maken met de kredietcrisis. De volgende meeting staat gepland voor juli, maar er moet nog even flink gespaard worden. Tijd voor actie: Help Cars of Route 32 de zomer door!.

We zijn dan ook hard op zoek naar sponsors, maar ook eenmalige donaties zijn uiteraard van harte welkom. Wil je sponsor worden, klik dan even op de link en scroll naar beneden. Daar staat alle informatie. Wil je een donatie doen? Neem dan even contact met me op.

Wii?

Jawel, ook wij zijn gezwicht. We hebben een Wii.

Schoonzusje wou graag een DS en had nog een Wii staan en heeft dus met haar broer een deal gesloten. Zij een roze DS, hij haar Wii. Prima deal toch?

Omdat Bart graag wou snowboarden, heeft hij er ook een balanceboard bij gekocht en daar zit dan gelijk weer het Wii-fit spel bij. En ik vind het helemaal leuk. Iedere dag sta ik trouw even te Wii-en en doe balance en aerobic oefeningen. Zo leuk. Mijn favorieten? Geen twijfel over mogelijk; Hoolahoopen en steps.

Dag Annie

Best raar als je ineens hoort dat je oude huis is opgeblazen!!
In 1998 ben ik in Leeuwarden gaan wonen. Op kamers, 19 jaar oud, alleen, net terug uit Mexico, in Leeuwarden, op de Annie Westlandstraat 40-1. Er is eigenlijk altijd al sprake geweest dat de flat gesloopt zou worden, maar definitieve plannen zijn er in mijn tijd nooit gekomen. Wel is de Jan Evenhuis destijds gesloopt, maar de Annie bleef staan. Tot van de week dus. Ze hebben de Annie gesloopt. En eerlijk is eerlijk, ik word er wel een beetje sentimenteel van.

Mijn eerste eigen "huisje". De buurman (Sicco) die op de 1e dag daar vroeg of ik de dag ervoor ook het lijk had zien liggen onder het balkon, het "samenwonen" met Ines (en Steven) en Bianca, Met Samir, met Anjo, met Marije en niet te vergeten met Niels. Al was dat laatste iets wat ik net zo lief niet gedaan zou hebben. Mijn huisje, waar ik de muren steeds weer in een andere kleur had, waar Samir als de dood was voor Bart, waar ik de ruzies tussen I en S meebeleefde, op de ratten van Bianca heb gepast, waar Marije en ik voor een nieuwe look van de keuken gingen, waar Sicco "onderweg" van Abel net niet hard genoeg draaide, waar ik oud en nieuw met Bart en Adriaan vierde en vanaf Biance d'r kamer een perfect uitzicht had op alle vuurwerk en ga zo nog maar even door.

De Annie is gesloopt. Dag Annie!

PS voor de nieuwsgierigen onder ons, ik woonde in het gedeelte dat als laatste naar beneden ging