Ik begon het jaar goed. Gestart met het traject voor mijn gastric bypass, en de eerste kilo's waren er af. De zenuwen begonnen langzaam te komen. Twijfel niet. Dat is er eigenlijk nooit geweest, maar zenuwen wel. Wat kun je van de rest van je leven verwachten? Hoe zal het gaan? Valt het mee? Valt het tegen? Best spannend allemaal. Maar gelukkig had ik veel support van veel mensen. Mensen die het net als ik ook best spannend vonden, mensen die vooral heel nieuwsgierig waren, mensen die het beste met mij voorhadden. Maar er waren ook mensen die het niets vonden. "Niet te veel afvallen hoor, dan ben je jezelf niet meer" ??? Dan ben je "Carola" niet meer. ??? Dat heb ik nooit zo begrepen. Maar het is ok. Iedereen mag er van vinden wat hij/zij wil. Ik heb besloten er voor te gaan en 11 april was de grote dag.
Samen met mama en Bart naar het ziekenhuis. Alles klaarmaken en dan wachten (dat is zo ongeveer het lastigste deel). Om half twee de OK op en ik was om vijf uur weer terug op zaal. Ik heb er niet zo heel veel van meegekregen, want het heeft tot een uur of half tien geduurd voor ik echt weer wakker was. De nacht goed doorgekomen, maar oh wat had ik de volgende dag een spijt. Nog nooit in mijn leven ben ik zo misselijk geweest als die dag. Wat een ellende. Maar gelukkig werd het minder en mocht ik de volgende dag naar huis. Klaar voor een nieuwe start.
Een vliegende start mag ik wel zeggen. Ik herstelde prima en de kilo's vlogen er af. Terug onder de 150 kilo ging maar zo en de 140 kwam ook al snel in zicht. En begin juli belde ik mama. Ik was eindelijk onder de magische grens van 130 kilo gekomen. Daar heb ik jaren lang tegen aan gehikt. Wat was ik blij. En wat was mama blij. Helaas was het wel het laatste succes van mijn afvalrace dat ze mee mocht maken.
In april kreeg ik een nieuwe start, in juli stond mijn wereld stil. Ik had geen werk, herstelde goed van mijn operatie en had voor de zomer en ook daarna nog een hoop leuke plannen met mama. Maar wie had ooit gedacht, dat we nu al afscheid van haar zouden moeten nemen. Zo ineens keerde het tij en was haar tijd daar. Terug naar papa. Haar tijd met mij zat er op.
En in je ergste nachtmerries droom je wel eens dat je iemand verliest waar je van houdt, en sinds ze in 2015 opnieuw de diagnose kanker kreeg, was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: Dit komt niet goed. Maar niets en niemand had me ooit hierop voor kunnen bereiden. En als ik eerlijk ben, ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. Soms besef ik ineens dat er inmiddels al weer 5 maanden voorbij zijn, waarin ik mama niet gezien en niet gesproken heb. En op andere dagen mis ik haar in duizend kleine dingen. Het is zo overweldigend, dat ik vaak niets voel. Vaak ook een heleboel, maar soms ook gewoon helemaal niets. Ik denk dat mijn hoofd en hart het nog niet aan kunnen.
De tijd vliegt voorbij en inmiddels zijn we alweer in december aangekomen. Ik ben sinds oktober weer aan het werk in Zwolle. Ik heb ik 2016 een hele hoop leuke dingen gedaan. We hebben een heerlijk weekend in Edinburgh gehad met vrienden, Een weekendje Leiden, een paar dagen Twente, een weekend Dussledorf en Essen. Bart heeft 2 runs gelopen, we hebben een geweldig leuk en gezellig feest gehad voor Bart zijn 40ste verjaardag en nu staat er een druk maar leuk kerst weekend voor de deur. Maar ik heb ook geleerd dat je je eigen geluk moet maken. Ik heb geleerd wie mijn vrienden zijn en ik heb (alweer) geleerd dat niet iedereen is zoals je denkt dat ze zijn. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en oude vrienden verloren. Ik heb de liefde nog beter leren kennen en verlies opnieuw gevoeld.
Ik voel me goed. Ik had mijn operatie niet willen missen. Mijn gewicht is inmiddels gedaald naar 105 kilo en dus is de magische 100 in zicht. Ik heb veel voor dankbaar voor te zijn het afgelopen jaar. Ik besef me maar al te goed, hoe dankbaar ik mag zijn voor iemand als Bart in mijn leven. Ik hou zo veel van die man. En het leven is oprecht goed voor me. Maar ik ben ook blij dat 2016 straks voorbij is.
Op naar 2017. Een jaar voor nieuwe kansen. Een jaar waarvan ik hoop dat ik de rust in mezelf kan houden. Waarin ik kan blijven relativeren, maar waarin ik ook kan dromen. Er staan nu alweer leuke dingen op het programma. Theaterbezoekjes, Barcelona, Parijs, Boedapest. En vele mooie, heerlijke en gelukkige momenten samen met Bart.
