Prodimed - Week 7

De week zit er weer op en vandaag ben ik weer naar Marknesse geweest.
En wat een week was het zeg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu al bijna niet meer weet wat ik van de week wel of niet gedaan heb, gisteren hangt met nog net even te vers in het geheugen.
Ergens daagt nog wat van een supergezellige dildo party bij Sabine afgelopen vrijdag. Heerlijk gelachen om de prettig gestoorde fantasiebeelden van Gido (en anderen), zaterdag bij dezelfde man geweest voor een Whisky proeverij, die hij op geweldige wijze in elkaar heeft gedraaid (nee, zelf niet aan de whisky geweest, maar BOB mocht ook mee). En voorafgaand had ik natuurlijk mijn slipcursus. zondag t/m woensdag zijn mij een beetje vaag. En dat terwijl ik nou juist donderdag het liefst zou vergeten. Maar goed.

Een bewogen weekje, maar het resultaat mocht er zijn. 3.1 kilo afgevallen. De eerste 10 kilo zijn daarmee verdwenen. Het eerste kwart zit er op. Toch nog een happy ending!

Pinky

Ik weet nog dat het een klein katje was, die haar ene oog later opende als haar andere oog.

Ik weet nog dat ze bij ons kwam en Poesiekat erg moest wennen.

Ik weet nog dat ze van Poes een beste tik op haar neus kreeg omdat ze niet naar me luisterde.

Ik weet nog dat ze vele nachten mijn enkels openklauwde omdat ik in mijn slaap bovenop haar rolde.

Ik weet nog dat ze haar kop in de theepot stak om thee te drinken.

Ik weet nog dat ze altijd het beste plekje vond om te gaan zitten.

Ik weet nog dat ze het mij kwalijk nam dat ik Poesiekat in liet slapen.

Ik weet nog dat ze Bart aanviel de eerste nacht dat hij bleef slapen en op haar plekje lag.

Ik weet nog dat ze in Leeuwarden kwam logeren toen mama in het ziekenhuis lag.

Ik weet nog dat altijd naar je toe kwam als je binnenkwam. Eerst even Lot goeiedag zeggen.

Ik weet nog dat Pinky, Pinkelot werd en uiteindelijk Lotje.

Ik weet nog dat ze graag meehielp om het bed op te maken.

Ik weet nog dat ze dol was op het spelen met pennen.

Ik weet nog dat ze op 28 juli 18 is geworden.

Ik weet nog dat het een kleine opdonder is.

Ik weet het allemaal nog.

Ik weet ook dat ik vanmiddag met haar naar de dierenarts moet en ik weet niet of ze wel weer mee naar huis mag.

Ik weet nog dat ze mijn lieve kleine pinkepoes is, en dat zal nooit veranderen.

Ssssslipppppp!!!!!

Ik zit nogal veel op de weg. Vele kilometers schieten aan mij voorbij en gelukkig gaat dat meestal goed. meestal, niet altijd. Ik heb al eens kennis gemaakt met de vangrail en dat was niet zo'n fijne ervaring. Nu vier ik van de week mijn 30-ste verjaardag en schoonmama heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt mij een slipcursus kado te doen. Iets dat ik al wil doen sinds ik mijn rijbewijs heb, maar het was er, als zoveel dingen, nog niet van gekomen.

Zaterdagochtend was het zover. Bart dacht dat het een ladies-dag was, dus die is niet meegegaan. Om 08.00 ben ik in de auto gestapt en naar Leeuwarden gereden. Daar aangekomen gelijk een stukje theorie gehad en daarna de auto in. WOW!!! Wat is dat ontzettend gaaf om te doen zeg. Ik zou zo weer willen. Twee uur lang heb ik met Tineke in de auto gezeten en om beurten mochten we slippen, corrigeren, uit de bocht vliegen, noodstops maken en uit de berm komen. Het was echt geweldig!!!! Kom maar op met die kilometers, ik ben er klaar voor (hoop ik).

P.S. Klein detail is dan wel dat ik een nieuwe auto nodig heb, want mijn Citroën is niet door de keuring gekomen en repareren wordt 'm ook niet meer helaas.

kleine update

Er is weer 1,1 kilo af. En ik pas mijn trouwjurk en mijn linnen pak weer :)

I like to move it move it

Er zit weer een week op en dus mocht ik vandaag weer naar Marknesse om te wegen. Een moeilijke week. Veel weggeweest en veel zin gehad in lekkere dingen. Zondag heb ik dan ook gezondigd. Op de koloniemarkt in Frederiksoord heb ik een pond Opal pruimen gehaald en daar heerlijk van genoten. En dinsdag een klein stukje van mama d'r broodje tonijn gehad. Maar goed, het is met niets tegengevallen. Ik was 1.7 kilo kwijt aan gewicht. 2,3 kilo aan vet, maar mijn spieren zijn zwaarder geworden, dus vandaar 1.7 kilo kwijt. Mijn vetpercentage is naar beneden gedonderd van 55.3% naar 54.1 % en ik zit nu op 136.3 kilo. Ik ben er blij mee. Heel blij zelfs. Nu op naar de volgende week.

Mooi!

Gisteren ben ik met mama naar Rijswijk/ Den Haag gegaan voor een uitvaart dienst. Voor mij niets triests aan, het betrof een neef van mijn moeder, die op 85-jarige leeftijd is overleden. Maar uiteraard zal zijn directe familie hem een stuk meer missen.

Tijdens de dienst hebben zijn kinderen ons verteld over wie Jozef nou eigenlijk was. Zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn kinderen en vooral zijn onomstootelijk liefde voor zijn vrouw Adri. Zijn dochter vertelde een verhaal van een kleine kerstboom. Een verhaal dat ieder jaar met kerst binnen de familie wordt voorgelezen. Een mooi verhaal. Maar wat nou het extra mooie was, was dat je zijn kleinkinderen (mensen van mijn leeftijd) vol aandacht zag luisteren naar het hun zo bekende verhaal. Je zag ze herinneren. Toen later zijn zoon sprak en vertelde dat Jozef tijdens de laatste zeiltocht het water in ging (85 jaar, in een geruite zwembroek, met gebruinde handen, armen en gezicht en verder melkflessen wit), zag je de kleinkinderen glimlachen. Ja, zo was hun opa, dat was duidelijk. En weer zag je ze herinneren. Aan het eind van de dienst sprak zijn schoonzoon. Hij vertelde ons wat over Jozef in Bommel-stijl. Iets waar de man veel van gehouden had en deze liefde deelde hij kennelijk met zijn schoonzoon. Weer werd een tipje van de sluier over deze persoon opgelicht. Een markant persoon, een heer van stand. En weer zag je de kleinkinderen glimlachen. Weer zag ik ze herinneren.

Na afloop van de dienst heb ik geconcludeerd dat het een aardig mens geweest moet zijn. Een man die van zijn familie hield en zijn familie van hem. Wat moet dat een rijk leven zijn. En wat mooi is het om te zien. Dat mensen vervult kunnen raken van herinneringen. Van mooie herinneringen, ga je stralen. En dat is een geweldig gezicht!

Inzichten

Soms heb je van die dagen dat alles wat je leest, speciaal voor jou geschreven lijkt te zijn. Alles lijkt helderder, alles lijkt op jou van toepassing, alles klopt. Vandaag is zo'n dag.

Allereerst las ik een interview met Sandra Roelofs, Een goed interview met een vrouw wiens leven alles behalve op dat van mij lijkt, behalve dan dat we allebei in Nederland geboren zijn. Haar leven heeft haar inmiddels naar Georgië geleid, waar ze de vrouw is van de huidige president. Het interview eindigt met een vraag over de "ontrouw" van de man in het algemeen. Ze zegt hier over het volgende: "Nederlandse mannen zijn te eerlijk en dat is niet slim. Volgens de Nederlandse vrouwelijke instelling valt ontrouw niet te rechtvaardigen. Ze is bereid één keer te vergeven. Als het nog een keer voorkomt, dan mag het niet meer." Sandra zelf ziet het anders. "Als er iets gebeurd, je bent gedwongen je koffers te pakken en te gaan, je kind is ziek, er is een waterramp, gaat hij dan met je mee? Als het antwoord "ja" is, dan zit alles goed."

Het raakt me verwarrend snel. Bart is vaak van huis. Maar ik weet dat hij altijd weer thuis zal komen. In het verleden hebben we hier menigmaal strijd over gevoerd. Wat nou als hij aan de andere kant van de wereld iemand tegenkomt die hij leuker vindt dan mij???? Mijn eigen onzekerheid speelde daar met name een grote rol in. Ging het niet goed met mij, dan zou Bart vast iemand tegenkomen waar hij het beter bij had. Daar vind ik dan ook gelijk weer de oorzaak van mijn schone-schijn. Bart heeft me op vele manieren proberen uit te leggen dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Volgens hem, slaat VanDikHout de spijker op zijn kop. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Het gaat met mij goed en het gaat met ons goed. Als er iets ergs gebeurd, gaat hij dan met me mee? Het antwoord is eindelijk helder: JA! Dat doet hij.

Een stuk verderop in hetzelfde blad, lees ik een artikel over "Uw huis verteld wie u bent". Wat zegt je huis over jou en ook andersom, hoe kunnen veranderingen in huis van invloed zijn op hoe je je voelt. En het is waar. Als ik me niet goed voel, lijkt het huis net een slagveld, alles ligt overal en niets ligt daar waar het hoort. Maar nu ik inmiddels 8 maanden thuis ben, komt er langzaamaan verandering in huis. Voor velen zal dit niet direct zichtbaar zijn, maar dat is ook niet zo vreemd. Niet iedereen komt immers in mijn kasten. Waar het eerder een grote chaos alom was, zijn mijn kasten inmiddels allemaal uitgeruimd, opgeruimd en geordend. De basis is ok en langzaamaan volgt ook de rest. En zo is het bij mij ook. Ik ben eindelijk uitgerust, kan weer enigzins helder denken en heb in mijn hoofd opgeruimd. De rest volgt ook.

Ik zal jullie de rest van het blad besparen. Ik deel alleen nog één zin met jullie. Opmerkelijk weer hoe hij van toepassing is en hoe herkenbaar hij is, Soms wordt het je ineens allemaal duidelijk.

"Vallen is niet erg; opstaan, daar gaat het om. Dat is het verschil tussen succes en mislukking".