De wereld blijft me verbazen

3 weken geleden werd mijn schoonvader opgenomen in het ziekenhuis. Naar we dachten omdat hij verstopte darmen had. Dat was ook zo, maar dat was niet iets waar de doktoren zich erg druk om maakte. Hij had meerdere klachten en er volgde verschillende onderzoeken. Beenmergpunctie, Bronchoscopie, etc. Geen fijne dingen dus. En daarna kun je niets anders doen dan nog wat langer wachten. Op de uitslagen, op wat komen gaat.

Afgelopen zaterdag ben ik in het ziekenhuis geweest. Aangezien mijn schoonvader weinig lucht kreeg en moeite had met praten, heb ik toch besloten Bart te bellen om naar huis te komen. Niet omdat de toestand kritiek was, maar wat nou als die beste man het nog benauwder zou krijgen of helemaal niet meer zou kunnen praten.

Zondag is Bart thuis gekomen. Bij zijn vader langs geweest en daarna naar huis gekomen. Dinsdag zou er een gesprek zijn met de arts, dus zolang zou Bart ook nog thuis blijven. Dinsdag is Bart naar t hoge noorden geweest, maar helaas, geen gesprek met de arts. Woensdag zouden ze meer weten. Aan het eind van de middag was er een afspraak met de dokter. Bart heeft besloten om toch maar een dag langer thuis te blijven en is woensdag wederom naar Groningen geweest.

Nog steeds waren niet alle uitslagen binnen, maar voor zover ze konden zien, was het of longkanker, of lymfeklierkanker. Beide niet echt goed nieuws natuurlijk, maar de kans op genezing was bij lymfeklierkanker nog wel aanwezig.

Vandaag is Bart weer vertrokken. De laatste dagen van zijn torn volmaken. En vandaag kwam ook de definitieve uitslag. Mijn schoonvader heeft een agressieve vorm van longkanker. Chemo is wel mogelijk, maar zal niet leiden tot genezing. Het is aan mijn schoonvader de keuze of hij dat wel of niet wil. Morgen zal hij een gesprek hebben met de longarts over hoe nu verder.

Bart zit aan boord. Hij mag de komende dagen gaan slopen. En ik denk dat hij daar wel blij mee is. Bart is er heel nuchter onder, maar even lomp dingen slopen en in elkaar beuken, zal vast opluchten.

Het is apart om te zien, hoe de mensen om me heen op dit nieuws reageren. De een is heel nuchter, de ander houdt hoop, weer een ander weet niet wat te doen. En ik? Het verbaasd met niet, het raakt me wel degelijk, mijn gevoel en mijn gedachten doen maar wat, maar de logica ontgaat met zo af en toe. Ik wil er zijn voor Bart. Dat vind ik het belangrijkst. Daarna zien we wel weer verder.

De wereld blijft me verbazen.

De uitzondering maakt de regel

Gek is dat. Vroeger woonde ik (1)op een pleintje met veel kinderen. Bij mij in het blok, we noemen het even blok A, woonde een jongen van dezelfde leeftijd (2). Onze ouders waren bevriend en dus wij ook. In het blok aan de linkerkant, blok B, woonde voor mijn gevoel eerst niemand. Later kwam er een gezin wonen met 3 kinderen. 2 meiden en een jongen (3). In blok C tegenover ons, woonde een gezin met 3 kinderen (4), 2 Jongens en een meisje en er woonde een gezin met 2 kinderen, een jongen en een meisje(5). In blok D aan de rechterkant woonde mijn beste vriendin met haar ouders en haar broertje (6) en nog een gezin met een meisje van onze leeftijd en een jonger broertje (7).

Veel kinderen dus om mee te spelen. En dat hebben we ook gedaan, want wij hadden een speeltuin op het pleintje. Inmiddels zijn we ruim 25 jaar verder. We hebben allemaal ons eigen leven. Maar er is wel een hoop veranderd. Ik (1) woonde nog op het pleintje, toen mijn vader overleed. En een paar jaar later zijn mama en ik verhuisd. Weg van het pleintje.

De jongen uit blok A (2), woont er nog steeds, met zijn moeder. Zijn vader niet, want zijn ouders wonen niet meer samen. Ze hebben tegenwoordig een LAT relatie omdat dat voor hun nou eenmaal beter werkt.

In blok B woont niemand meer. Familie (3) is verhuisd naar de woning van familie (5) in het blok tegenover ons.

In blok C woont de jongste zoon van Familie (4) nog steeds in hetzelfde huis. Zijn oudste broer en zijn zus wonen op zich zelf. Zijn vader en moeder zijn al jaren gescheiden. Zijn vader hoort nu bij gezin (5). Zijn moeder is helaas vorig jaar overleden.

Familie (5) is als eerste van het plein vertrokken. Ze zijn verhuisd naar een plek hier ver vandaan, nadat de ouders gescheiden waren, en pas sinds kort heb ik het meisje van dit gezin weer op Facebook gevonden. Familie (3) woont nu in hun huis. Dat wil zeggen; Alle drie de kinderen zijn de deur uit. De ouders waren nog wel bij elkaar, maar de vader is vorige week overleden.

En ook in blok D is een hoop veranderd. De ouders van mijn beste vriendin(6), wonen nog steeds in hetzelfde huis en zijn nog steeds getrouwd. Mijn vriendin een haar broertje wonen allang op zich zelf en er zijn inmiddels al 2 kleinkinderen. Bij familie (7) is het wat anders gelopen. 3 jaar geleden overleed heel plotseling de moeder van het gezin. Zomaar. 2 jaar daarna overleed ook heel plots de vader van het gezin. Ook zomaar. De zoon woont nog in het huis van zijn ouders, de dochter woont al enige tijd op zich zelf en is getrouwd.

7 gezinnen met kinderen, mooi verdeeld over 4 blokken. Zowel gezinnen met maar 1 kind, als gezinnen met 2 of 3 kinderen. Alle kinderen zijn er nog. Maar alleen het gezin van mijn beste vriendin is nog compleet. Een compleet gezin, vader, moeder, 2 kinderen en een hond. Een doorsnee gezin, dat zou de standaard moeten zijn. Toch zijn ze de uitzondering bij ons op het plein. Gek he?! Ik hoop dat ze nog heel lang die uitzondering zullen blijven.