Het gaat over een waterdrager die bij een dorpsbron elke dag twee kruiken met water vult, die hij dan aan een juk de heuvel opsjouwt naar het huis van zijn meester.
Eén kruik komt altijd vol aan, de andere is door een barst steeds half leeg gelopen.
De gebarsten kruik is daar verdrietig over. In een wonderlijke dialoog met de waterdrager, durft de kruik zijn gebrek en telleurstelling te bekennen en verzucht zich waardeloos en zonder nut te voelen.
De waterdrager ontkent de schuer in de kruik niet, maar zegt: "Let morgen, als we terug komen van de bron, eens op de berm." De kruik doet dat en ziet langs het pad een schat aan wilde bloemen groeten. "Wat mooi " denkt hij blij, maar bij thuiskomst wordt de vreugde gedempt als hij zich realiseert dat hij onderweg weer de helft van het water heeft verloren.
Opnieuw beklaagd hij zich over zijn nutteloosheid.
De waterdrager luistert geduldig en vraagt: "Maar zag je dan niet dan alleen aan jouw kant van het pad bloemen groeien? Ik wist van jouw breuk en vorig seizoen plantte ik langs het pad zaadjes die jij iedere dag bij het langsgaan water gaf. Dankzij jouw barst bloeien en nu volop bloemen.".
3 opmerkingen:
Zo zie je maar weer, alles heeft zijn nut..
Van iets negatief iets positiefs maken....
Oftewel na regen komt zonneschijn! Ik ben blij dat je ons laat zien dat we positief moeten blijven. Iedereen heeft wel iets goeds, moois, liefs of leuks. :D
Een reactie posten