3 weken geleden werd mijn schoonvader opgenomen in het ziekenhuis. Naar we dachten omdat hij verstopte darmen had. Dat was ook zo, maar dat was niet iets waar de doktoren zich erg druk om maakte. Hij had meerdere klachten en er volgde verschillende onderzoeken. Beenmergpunctie, Bronchoscopie, etc. Geen fijne dingen dus. En daarna kun je niets anders doen dan nog wat langer wachten. Op de uitslagen, op wat komen gaat.
Afgelopen zaterdag ben ik in het ziekenhuis geweest. Aangezien mijn schoonvader weinig lucht kreeg en moeite had met praten, heb ik toch besloten Bart te bellen om naar huis te komen. Niet omdat de toestand kritiek was, maar wat nou als die beste man het nog benauwder zou krijgen of helemaal niet meer zou kunnen praten.
Zondag is Bart thuis gekomen. Bij zijn vader langs geweest en daarna naar huis gekomen. Dinsdag zou er een gesprek zijn met de arts, dus zolang zou Bart ook nog thuis blijven. Dinsdag is Bart naar t hoge noorden geweest, maar helaas, geen gesprek met de arts. Woensdag zouden ze meer weten. Aan het eind van de middag was er een afspraak met de dokter. Bart heeft besloten om toch maar een dag langer thuis te blijven en is woensdag wederom naar Groningen geweest.
Nog steeds waren niet alle uitslagen binnen, maar voor zover ze konden zien, was het of longkanker, of lymfeklierkanker. Beide niet echt goed nieuws natuurlijk, maar de kans op genezing was bij lymfeklierkanker nog wel aanwezig.
Vandaag is Bart weer vertrokken. De laatste dagen van zijn torn volmaken. En vandaag kwam ook de definitieve uitslag. Mijn schoonvader heeft een agressieve vorm van longkanker. Chemo is wel mogelijk, maar zal niet leiden tot genezing. Het is aan mijn schoonvader de keuze of hij dat wel of niet wil. Morgen zal hij een gesprek hebben met de longarts over hoe nu verder.
Bart zit aan boord. Hij mag de komende dagen gaan slopen. En ik denk dat hij daar wel blij mee is. Bart is er heel nuchter onder, maar even lomp dingen slopen en in elkaar beuken, zal vast opluchten.
Het is apart om te zien, hoe de mensen om me heen op dit nieuws reageren. De een is heel nuchter, de ander houdt hoop, weer een ander weet niet wat te doen. En ik? Het verbaasd met niet, het raakt me wel degelijk, mijn gevoel en mijn gedachten doen maar wat, maar de logica ontgaat met zo af en toe. Ik wil er zijn voor Bart. Dat vind ik het belangrijkst. Daarna zien we wel weer verder.
De wereld blijft me verbazen.
2 opmerkingen:
Heel akelig! Wens jullie héél véél sterkte! XX
Nou ik heb met verbazing je verhaal hardop gelezen..
Getsie Carola, gedachten verzetten met slopen of niet slopen, het zal ff werken, maar feit blijft wel dat het akelig dichtbij is zo..
Sterkte voor jullie beide!
Een reactie posten