Afgelopen winter was het dan zo ver. Na een aantal jaren speuren, hopen, niet hopen, vergeten en niet kunnen vergeten, vond ik via hyves contact met mijn biologische vader. Een aantal weken geleden kwam het berichtje dat hij wel wat af wou spreken en afgelopen zaterdag was het dan zover.
Na een week misselijk te zijn geweest van de zenuwen, was het dan eindelijk zaterdag en hadden we afgesproken. Hij is langs geweest en we hebben met zijn 3-en (Bart was er ook, mijn steun en toeverlaat) een goed gesprek gehad.
Dingen zijn besproken, uitgesproken en verteld. Over hem, over mij, over zijn leven, over mijn leven, over mijn rol in zijn leven, over zijn rol in mijn leven.
Het is goed geweest. Ik ben blij dat ik dit heb doorgezet en ik ben blij de kans gekregen te hebben om met hem te praten, aan hem te vragen en van hem te horen. We zullen niet veel contact onderhouden, maar als we willen, kan het.
De deur is niet dicht, die staat open. Ik moet mijn weg er nog in vinden. Hij op zijn manier denk ik ook. Maar het heeft me goed gedaan. Ik heb er van geleerd. Nu moet ik mijn eigen weg gaan vinden. Maar dat gaat goed komen.
Het klinkt voor de meeste misschien allemaal wat vaag. Maar dit is genoeg. Een aantal van mijn lezers weten hoe of wat. Een aantal was uiteraard ook nieuwsgierig. Nu weten jullie dat het goed is geweest.
1 opmerking:
Super! Vind het ook heel erg knap van je!
Een reactie posten