Mijn maat is vol!

Ik heb een boek te lezen. De titel is: "Mijn maat is vol!"
Ik heb het meegekregen van mijn begeleidster van het dieet dat ik volg. "Het is een leuk boek om eens te lezen", zei ze enthousiast. Ik ben gisteravond begonnen met de inleiding. De rest moet nog. Maar al in de 1e paar alinea's weet ik dat dit boek klopt, dat het een goed boek is om te lezen, maar dat het oh zo confronterend zal zijn. Dit boek is geschreven door iemand, die leeft net als ik. Die 100% begrijpt wat ik voel en hoe ik denk. Dat is eng! Geloof me, dat is heel eng. Maar toch zal ik een klein stukje van dit boek hier neerzetten. Een kleine blik in de keuken van..., eng, doodeng!.

"Ik heb met een afgunstig oog gekeken naar mensen die en ongecompliceerde relatie hebben met eten. ... ze eten als ze honger hebben en weten dan ook nog precies wat ze willen eten. ... Bij mij gaat dat anders. Controle is van extreem belang. Wanneer ik een dieet volg, zorg ik dat ik uitsluitend "goed"voedsel in huis heb. Al het 'slechte'voedsel wordt miniteus door mij zelf verwijderd (c.q. tijdens de laatste schranspartij verslonden). Een dergelijke periode kan lang goed gaan. Er vormt een schijnbaar volmaakte, maar uiterst breekbare en pijnlijke beheerste harmonie tussen mij en eten. Ik weet exact wat ik mag eten en houdt me daar nauwgezet aan.

Tot er zich een gelegenheid voordoet om dit precaire evenwicht uit balans te brengen. Dat hoeft geen wereldschokkende kwestie te zijn, maar eerder iets dat je in je leven niet kunt vermijden. Tenzij je geen vrouw bent (dat ben ik dus wel), geestelijk en lichamelijk altijd 100% stabiel en gezond bent (hetgeen niet op mij van toepassing is) of iedere sociale of maatschappelijke activiteit in je bestaan permanent ontwijkt (dat kan en wil ik niet).

Ik moet bijvoorbeeld ongesteld worden, heb belabberd geslapen of iemand heeft de euvele moed om een verjaardagsfeestje (trouwpartij, jubileum, etc. ) op touw te zetten. Het allerergste is wanneer iemand in mijn dieetperiode besluit een etentje te organiseren. Al mijn houvast valt dan weg.

...

Tijdens een vreetbui is er 1woord dat steeds op de voorgrond treedt: 'meer'. Meer van wat, dat maakt niet uit. ... Bij de eerste gelegenheid die zich aandient dat ik alleen ben en toegang heb tot eten, gaat het mis. Eén voorwaarde voor een explosie van verlangen naar eten is namelijk dat ik in mijn uppie ben. In gezelschap zal ik nooit gretig al dat voer naar binnen kunnen verstouwen.

Sommige eetbuiten komen uit de lucht vallen. Dan heb ik een goede dag (ik heb mijn dieet gevolgd) en ben ik in de veronderstelling dat ik mijn begeerte onder controle heb. Helaas verlies ik het altijd van de aanwezige, onzichtbare strijd en bezwijk voor chips, chocola (in alle mogelijke vormen), koek, kaas of een willekeurige combinatie van dit alles. Wat ik maar kan vinden, al is het niet eens mijn favoriete lekkernij, waar ik al weken naar verlang. Ik ga dan door met eten terwijl ik tegelijkertijd lees of televisie kijk. Ik proef in ieder geval niet bewust . Ik voel ook niet of mijn maag vol zit, ik merk niet wanneer het genoeg is geweest. Er komt geen eindsignaal uit mijn lichaam; het komt van daar buiten; wanneer ik de hele rotzooi heb opgegeten en alleen de lege verpakkingen overblijven. Het eten heeft mij in zijn macht, niet andersom.

Na een vreetbui denk ik altijd heel slecht over mezelf. Ik heb dan geen laag zelfbeeld; het is zwaar negatief. Een vreetbui heeft veelal een emotionele oorzaak die ik pas na wat puzzelwerk kan achterhalen. (ik ondervond onbegrip, onbeantwoorde genegenheid en een onvervuld verlangen). Ik eet automatisch. Het is wat ik altijd doe, het hoort in mijn leven en mijn routine. Ik eet omdat ik nu eenmaal eet.

Na een vraatzuchtige bui passeert er een kort moment van volledige volzadiging, ik word loom en sloom. Dan volgt een combi van misselijkheid, een opgeblazen gevoel en, complete tegenstelling, een gevoel van leegte, verdriet en eenzaamheid. Enerzijds oorzaak, anderzijds gevolg. Ik weet dat ik de gevolgen van dat idiote bunkeren niet wil, en toch laat ik het gebeuren."

Ze kent me, dat is duidelijk, ze heeft mijn grote geheim ervaren en het zomaar op papier gezet. Dat beloofd nog wat voor de rest van het boek......