=====< ^^^^>>>> FLITS@#*!

Zag je hem gaan? Het is de tijd. Jeetje wat gaat het hard deze dagen.

Bart heeft voor de zekerheid maar even gevraagd of ik nog wel tijd heb, het is druk, gezellig en ik kom tijd te kort. Gelukkig is het vanaf 1 januari 2009 weer wat rustiger in mijn agenda, dus dat scheelt. De afgelopen week in vogelvlucht?? Naar een feestje van een 65-er, familiebezoek, theeleuten met smitsky, fotoalbum afmaken, winkelen met Joni, naar de tandarts, opruimen, kerstboom opzetten, kamer in kerstsfeer brengen, naar de BINGO in Finsterwolde, logeren in Hoogezand, naar Lelystad om de sleutel weg te brengen (Sleutel van de Citroën was afgebroken), vergadering van de autoclub en nu wachten op manlief die thuis komt. (en die komt een dag later, want ze hebben het vliegtuig gemist). De komende week niet zo heel veel op het programma en daarna staan alle dagen tot 2009 volgepland. Eén ding scheelt, het zijn er niet zo heel veel meer.

Heb ik in de tussentijd wat gemist? Jazeker, het gekwek van oud collega J mis ik in de avonden best wel, tijd om te lezen heb ik de afgelopen week ook gemist en ik ben vergeten een aantal mensen een kaart te sturen. Gelukkig kan ik dat vast nog wel goed maken deze week.

Dus mocht ik jullie niet meer spreken, geniet van de feestdagen en alvast alle goeds voor het nieuwe jaar!

Confetti

Precies een half jaar geleden zijn Bart en ik getrouwd. Een heerlijke dag gehad, vol familie, vrienden en andere lieve bekenden. Precies een half jaar geleden lag ik prins heerlijk in het hotel in Emmeloord in een mooie suite, in een heerlijk schoon bed te slapen na een lange, mooie dag.

Hoe heerlijk schoon dat bed was, bedacht ik me vannacht opnieuw.

Precies een half jaar later, sta ik om 03.45 mijn bed op te maken. Waarom in vredesnaam om 03.45? hoor ik je denken. Heel eenvoudig. Ik begon om 23.00 aan een spelletje dat "Mortimer Becker and the Time Paradox" heet en dat was nogal verslavend. Nu om 03.45 was het spel uitgespeeld en kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn bed vanochtend had afgehaald. Een naar gevolg daarvan is, dat je het bed dan 's avonds ook weer op moet maken.

Maargoed, ik sta dus mijn bed op te maken. Het eerste hoeslaken past met geen mogelijkheid meer om de matras en is door mij vakkundig de gang ingesmeten om voortaan als poetslap door te gaan. Oftewel verbannen naar de schuur. Wat Bart er mee doet, zoekt hij zelf maar uit, maar dat ding komt niet meer op mijn bed. Het tweede hoeslaken ging zonder problemen om de matras (HOERA! Lang leve de hoeslakens van de Leenbakker, net een maat te groot en past dus altijd). Tijdens het hoeslaken-om-het-matras-doen, viel mijn oog op kleurtjes onder het bed. En tot mijn grote ontsteltenis, zie ik ineens allemaal confetti en stukjes ballon onder het bed liggen. Nu ben ik geen model huisvrouw, maar ik ben sinds 06-06-2008 toch echt al een paar keer ook onder het bed geweest met de stofzuiger. En toch speelt er zich onder mijn bed een heus feest af van confetti en ballonstukjes. Waar die nou na een half jaar ineens vandaan komen is me een raadsel. (Nee, niet uit het hoeslaken, want ook die heb ik tussentijds al vaker gebruikt).

Maargoed, ze feesten maar een eind weg daar onder mijn bed, van de week nog maar eens flink stofzuigen daar in het land der eeuwige feesten.

Mijn bed is een rommeltje. Er ligt confetti onder het bed, een heel verkeerd hoeslaken op het bed (zwart bij een mint groen dekbedovertrek) en tot overmaat van ramp, kan ik ook nog eens niet de kussenslopen vinden die bij het dekbedovertrek horen. Maar omdat ik geen zin heb om om 03.45 ook die nog eens op te gaan zoeken, zijn het maar andere geworden. Ik heb mijn lesje geleerd. Maak nooit om 03.45 je bed op, dat komt niet goed. Er gebeuren de raarste dingen zo midden in de nacht.

6 december

En de eerste kerstkaart lag vandaag al in de bus.....

Nu moet ik ook nog gaan bedenken waar ik ze dit jaar ga laten.

Komende week eerst maar eens bedenken waar de kerstboom komt.

5 december net even anders

5 december, pakjesavond. De meeste mensen zoeken elkaar gezellig op en vieren de verjaardag van Sinterklaas. Normaal ben ik één van die mensen. Alleen dit jaar even niet.

Schonezus vroeg al of ik diet jaar weer mee deed met Sinterklaas bij hun. Ik heb afgezegd. Allereerst vind ik het zonde voor de kids om het met een hele grote groep te vieren, want halverwege de avond kan het zo maar zijn dat het genoeg is geweest voor ze. Maar de voornaamste reden is, dat ik al de hele tijd geen zin heb om het te vieren.

Moeders had ook mensen uitgenodigd en ook ik was welkom. Bedankt, maar toch maar nee bedankt. Ik heb vandaag pyjamadag gehouden. Heb heerlijk uitgeslapen tot 12.30, heb geprobeert in contact te komen met mijn lieve vriendinnetje in Frankrijk (helaas is dat mislukt), en toen het buiten donker begon te worden, heb ik mijn nieuwe haard aangezet, de kaarsen aangedaan en ben ik in mijn pyjama op de bank gekropen met een fleece dekentje erbij, wat te drinken en de films "Raise your voice"en "Yours, Mine, Ours". Hauke heeft afwisselend op de bank, het kleed en onder de tafel gelegen en ik heb me prima vermaakt. Geen pakjes, geen Sint, geen Piet, WEL pepernoten, niet in de zak naar Spanje en ook geen roe. Gewoon lekker thuis, op de bank.

Gewoon een hele dag voor mezelf. En gezien al het gedoe deze week met het overlijden van Nelly en van Opa, was het prima zo. Volgend jaar is het weer Sinterklaas. Dus ik zeg nu alvast: Dag Sinterklaasje, dag, dag, dag Zwarte Piet!

Opa

Al jaren heb ik geen eigen opa's en oma's meer. Mijn opa van moeders zijde heb ik nooit gekend en mijn andere grootouders zijn inmiddels ook al weer ruim 10 jaar geleden overleden. Gelukkig heb ik twee opa's en een oma van Bart te leen. Dat wil zeggen, tot nu. Nu slechts nog één opa en één oma. Opa Scholtens is overleden. Hij is 94 jaar oud geworden en dat is toch een zeer respectabele leeftijd.

De eerste keer dat ik bij Opa en Oma Scholtens kwam, werd er voor mij gelijk een kopje koffie ingeschonken. Nu drink ik, zoals de meeste waarschijnlijk wel weten, geen koffie. Ik hou er niet van, nooit gedaan en ik denk ook niet dat het ooit nog zal komen. Maar als je voor het eerst bij de opa en oma van je vriendje binnenkomt, durf je natuurlijk geen nee te zeggen. Dus ik heb keurig mijn kopje leeggedronken. Bart heeft met met een veelbetekenende blik aan zitten kijken en daarna aan opa verteld dat ik niet van koffie hou. En dat heeft opa onthouden!!

Opa Scholtens woonde in Dronten. Niet zo heel ver weg, dus als we in de buurt waren, kon het maar zo zijn dat we even langs gingen in de Regenboog. Eenmaal binnen, kreeg Bart de opdracht om even een kopje thee voor mij te zetten en ik kreeg een knipoog. Want Opa wist nog dat ik geen koffie dronk.

Gelukkig kon Opa afgelopen juni nog even langs komen op onze bruiloft. Dat feestje heeft hij nog mooi mee kunnen maken. Dat zijn verjaardag dit jaar in oktober niet met de hele familie werd gevierd, was al een teken aan de wand. En nu is de dag dan gekomen dat Opa Scholtens er niet meer is. Eindelijk heeft hij rust en eindelijk is hij terug bij Oma. En dat wou hij toch wel erg graag.

Bedankt Opa, voor het lenen. En kalm aan daarboven!
"'t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
Of 't wer altied wel weer licht"

Verhuizen

De hele dag loop ik al heen en weer. Van boven naar beneden en terug en alle meubels gaan de hele kamer door. Hauke wordt er gek van. Iedere keer als ze denkt dat ze ergens rustig kan gaan liggen, kom ik haar plannen verstoren. De meeste spullen staan nu echter op zijn plek en ook de computerkamer is zo goed als af. Eén probleem, nog niet alles heeft een nieuwe plek gevonden. Dus ik ben bang dat ik morgen ook nog wel even bezig ben.

Maar het resultaat zal er zijn en woensdag komen er een heleboel dames keuren, dus ik ben benieuwd.

Mr. Jummy

Al een tijdje doe ik een verwoed poging om Mr. Jummy te bemachtigen. Helaas is hij iedere keer net te snel weg. Nu kreeg ik bericht dat er nieuwe Mr. Jummy's binnen waren bij de postkantoren. Voor de zekerheid nog even gechekt op het www. en er zouden er nog 10 zijn in Lelystad. Gelukkig moest ik daar toch zijn, dus gelijk langs het postkantoor. Wat denk je... Mr. Jummy is op. Helemaal op. "Nou mevrouw in de omgeving hoeft u het echt niet meer te proberen, ze zijn allemaal op.". Vandaag op de site las ik dat er in Wolvega nog 3 moeten zijn. Morgen gelijk even kijken. Dat is mooi een stuk dichterbij.

Mr. Jummy, hold your seat, I'm coming for you!!!

Tijdschriftenbon

Van mijn (ex) collega's heb ik bij het vertrek een hele leuke mand met cadeautjes gekregen en een geweldige bos bloemen. In de mand zaten o.a. een boekenbon (ze hebben me heel wat keertjes in de pauze een boek zien zitten lezen) en een tijdschriftenbon. Wat is dat een leuk cadeau zeg. Ik ben gelijk gaan neuzen en ik kan de komende maanden heerlijk genieten van de "vriendin"en de "nouveau". Heerlijk twee abonnementen uitgezocht en nog tijden lang plezier.

Ik zal vast nog vaak aan mijn collega's terug denken als de tijdschriften op de mat vallen.

BEDANKT!!

Hij komt, hij komt

Nee, niet de Goede Sint (alhoewel die waarschijnlijk ook staat te popelen om mij met een bezoekje te vereren) maar voor het zover is, krijg ik eerst een nieuwe haard.

Had je een oude dan? Nee, dat had ik niet, maar voor mij is hij nog helemaal nieuw.
Vorige week heb ik hem gespot op MP. "Moet je doen" zei Smitsky gelijk.
Toch eerst maar even met Bart overleggen.

"Wordt het dan niet te vol in huis?", "Nee schat, dat valt best mee."
"Is het niets voor Smitsky dan?", "Nee schat, die weet niet of ze hem wel kwijt kan"
Bovendien IK wil hem.
"Ok, doe maar, als ik hem niet mooi vind, kunnen we hem altijd weer op MP zetten."
(YES, YAHOO, JIPPIE!!!!!) Ik ben er helemaal blij mee.

Dinsdag ga ik hem met Melvin ophalen. Dat houdt in dat ik nog 6 dagen de tijd heb om het huis helemaal klaar te maken zodat hij er precies in past.

Een lekker eindje wandelen

Het was gisteren zulk ontzettend lekker weer! Zo lekker koud met een heerlijk zonnetje. Zo lekker dat ik spontaan zin kreeg om het bos in te gaan (dat overkomt me anders nooit). Alleen 1 probleem. Ik had geen zin om alleen te gaan.

Een telefoontje naar Wolvega bood uitkomst. De lady of the house kon helaas niet mee. Die had andere verplchtingen. Maar ik kom wel de hond lenen. Dus eerst naar Wolvega gecruised, hond ingeladen en weer terug gecruised naar het bos. Damon vond het heerlijk. Nou hoor ik wel een stemmen op gaan dat het zo'n ouwe hond wordt, maar zet dat beestje in de sneeuw en hij is weer zo blij als een pup. GEWELDIG!! (Het meest verrassende is misschien nog wel dat ik alleen met een herdershond op stap ben geweest en het geweldig vond. De kenners onder ons, weten dat dit niet geheel voor de hand liggend is).

Ik had mijn camera meegenomen, dus gelijk een aantal leuke foto's kunnen maken. Na onze wandeling weer richting Wolvega vertrokken om Damon thuis te brengen. Daar ook blijven eten en samen gezellig gekeken naar "An inconvenient truth". Best een indrukwekkende film waar ik zeker nog eens over na moet denken.

Kortom, een heerlijke dag, vol onverwachte verrassingen. Slechts één probleem, mijn camera ligt nog in Wolvega. De foto's volgen dus later. Nu gauw even een van The-lady-of-the-house gepikt.

Dag Marktplaats

De laatste uren bij Marktplaats tikken langzaam weg. Nog even dat ene mailtje de deur uit werken, alle follow-up mailtjes aan collegae toevertrouwen, inboxen, sned items en deleted items legen, de site nog eens doorspitten en meer van dat soort standaard handelingen en dan zit mijn tijd op MP er toch echt op. Niet dat ik de site niet meer zal bezoeken, ik handel immers nog steeds op deze site, maar ik werk er niet meer. De vooruitzichten? Boeiend, spannend en nog veel meer.
Ik heb me voor genomen de eerste week lekker rustig aan te doen. Dat wil zeggen; uitslapen, de stapel oude tijdschriften doorlezen en naar het oud papier verhuizen, de enorme stapel nog te lezen boeken verkleinen, de stapel dvd’s die nog gekeken moeten worden wegwerken en dat alles onder het genot van een grote pot thee (of wellicht meer dan 1 pot), de kaarsjes op tafel, een leuk muziekje op de achtergrond (tijdens het lezen, niet tijdens de film) en het gesnurk van mijn lieftallige Hauke op de andere bank (Hoera het vrouwtje is thuis, dus dan kan ik in de kamer op de bank slapen in plaats van boven op bed- hoe zwaar is het leven van een kat?)

Ik kan helaas niet de hele week in de pyjama verblijven. Op maandag heb ik een afspraak staan voor de vibrosaun, op dinsdag moet ik in Marknesse zijn voor een massage en woensdag en donderdag staan de banken klaar voor een half uurtje ontspanning. Maar ik denk dat het wel in mijn “totally-carola” week zal passen. Geen gezeur, geen drukte, geen moeten, alleen maar dat wat ik wil. En daarna, daarna is de agenda alweer aardig gevuld met allerlei dingen die “moeten”.

Dat wil zeggen, ik ‘moet’ nog een paar foto albums maken, ik ‘moet’ nog wat dingen in huis opruimen, ik ‘moet’ nog kerstkaarten schrijven en het allerleukste; ik ‘moet’ nog verder aan de gang met Kiandra. Een date met Adriaan om de website enig leven in te blazen, een date met Gido voor het logo en een date met Paul van het business centre in Zwolle zodat ik straks voor Kiandra een eigen mail adres heb. Zo ‘vervelend’ al die verplichtingen, ik heb er nu al zin in.

Puzzelen

Volgens mij leert ieder kind op de kleuterschool al puzzelen. Eén van de eerste dingen die we daarvan leren is dat je kantstukjes hebt en gewone stukjes. De grootste eigenschap van de kantstukjes is toch dat hij één helemaal gladde zijde heeft, die aan de buitenkant van de puzzel hoort.

Nu ben ik weer begonnen met een legpuzzel. Standaard begin ik dan met de kantstukjes er uit te zoeken en eerst de buitenkant in elkaar te zetten. Nu ben ik bezig met een puzzel van 1000 stukjes. Alle stukjes heb ik in handen gehad. Allemaal vanuit de ene doos in de andere doos gedaan. En toch is het me wederom gelukt om niet alle kantstukjes er in één keer uit te halen. Er ontbraken nog stukjes. Niet één, maar gewoon een stuk of 6 á 7. Ik snap werkelijk waar niet hoe dat kan als je ze allemaal in handen hebt gehad.

Een wollig gevoel

Al een tijdje loop ik te denken hoe ik nou moet benoemen wat het is dat ik voel. En het enige dat in mijn hoofd blijft hangen is dat het een wollig gevoel is. Geen idee of het een bestaand gevoel is en al helemaal geen idee of het ook daadwerkelijk is wat ik voel. Het is zo’n gevoel dat ik heb in de herfst, met alle donkere, natte dagen. Het vooruitzicht van de winter, de kaarsen aan in huis, de verwarming op standje puntlas, mijn warme pyjama, liters thee en warme anijsmelk, sneeuw, hagel, lampjes, kaneel en cranberrie, Sinterklaas, Kerst en ga zo nog maar even door. Ik vind het een wollig gevoel.

Omdat ik nog steeds niet wist of een ‘wollig gevoel’ is wat ik bedoel, toch maar even gegoogeld. En wat denk je, ik ben niet de enige die die term gebruikt.

…“Ik heb de hele dag een beetje met een wollig gevoel in mijn hoofd door het huis gelopen en achter mijn pc gezeten. Er kwam niets zinvols uit mijn handen. Wat ik ook deed mijn gedachten waren er niet bij. Aparte processen zijn dat, de processen die zich in je hoofd en lijf afspelen”…

Een wollig gevoel. Leuk of niet. Je hebt het en zie er maar eens van af te komen.

Een gewaarschuwd mens telt voor 2! - Dus ik smeer hem.

Wat begon als een zonnige zaterdag in de herfst, is inmiddels uitgelopen tot een hersftachtige dag. Letterlijk dan. Buiten schijnt nog steeds het najaarszonnetje, binnen is de kachel opgestookt tot tropische temperaturen. Maar waar ik het nog het meest warm van krijg, is het nieuws van Smitsky.

Nog 2 ½ week en dan ben ik voor het laatst bij MP. El heeft me al gezegd dat ik blij moet zijn dat ik weg ga. Na Blondie Power, Blaauwtje Blog Chick, Bad Bunny en nu Smitsky, zou je haast denken dat scheiden in welke vorm dan ook besmettelijk is.

Dus is het inderdaad maar goed dat ik weg ga. Ik pak mijn biezen, laat de boel de boel, vertrek naar Kuinre en wacht tot Bart straks weer gewoon vanuit Egypte naar huis komt.
Je weet het immers maar nooit, stel dat het wel besmettelijk is.

De consumentenbond

De Consumentenbond is een vereniging in Nederland die opkomt voor de belangen van consumenten. Dit aldus Wikipedia. Nu heb ik laatst al een keer de consumentengids van ze ontvangen, maar daar verder niet naar gekeken. Programma's als opgelicht en kassa zijn niet echt aan mij besteed en de consumentenbond dus ook niet. Iedereen heeft toch zijn eigen ervaring met producten en bedrijven en vaak word je er ook niet vrolijker van.

Wat schertst mijn verbazing; ik ontvang per post een nota van €55,- en of ik die maar even wil betalen. (@!#$%^) WAT?? Waarom? Dus ik heb de telefoon gepakt en ze gebeld. "Een ogenblik geduld u wordt zo spoedig mogelijk geholpen...". "De consumentenbond doet haar uiterste best haar service te verlenen en wil u vragen mee te doen aan een onderzoek over de klanttevredenheid." Waar ken ik dat toch van? Volgens mij is dit bandje ingesproken door dezelfde persoon als bij UPC.

Gelukkig duurt het niet al te lang voor ik daadwerkelijk een in eerste instantie vriendelijke dame aan de telefoon krijg. Netjes uitgelegd dat ik een acceptgiro heb ontvangen, maar dat ik nergens wat van af weet. "U heeft het lidmaatschap zelf aangevraagd mevrouw." Oh ja? Is dat zo? Ik weet nog steeds nergens van. "Wij hebben u de gids ook al toegestuurd en als u die niet wenst te ontvangen, had u dit binnen 7 dagen moeten laten weten. Nu zit u er aan vast. Dan had u geen lid moeten worden." SORRY??? Ik weet nog steeds nergens van, maar moet wel €55,- betalen voor iets waar ik helemaal geen belang bij heb. Lekker is dat. Dat ben ik dus absoluut niet van plan.

Er wordt mij meegedeeld dat ik het abbonnement schriftelijk op kan zeggen, mits ik die 1 week voor afloop doe, anders wordt het automatisch verlengd. Ik kan het ook op de site aangeven. Dat is misschien net zo makkelijk zegt ze nog. Na uiteindelijk opgehangen te hebben (niets wijzer geworden overigens), toch maar eens naar de site http://www.consumentenbond.nl/. Ook hier word je echter niets wijzer. De eerste melding die ik krijg is: Deze site is momenteel niet beschikbaar wegens onderhoudt. Probeert u het op een later tijdstip nog eens.

Ik word gek geloof ik. Kan ik als benadeeld consument ook een klacht indienen tegen de consumentenbond??? En zo ja, waar dan???

Ze krijgen van mij een koude douche.

Het verhaal van de mug die olifant werd en toch ook maar weer gewoon mug.

We hebben een heerlijke week gehad in Diever. Lekker met 8 man er op uit en heerlijk genoten van het heerlijke weer, de kookkunsten van de heren en een zeer comfortabel huisje. Op de laatste ochtend nog even met zijn allen ontbeten. Ik zou nog even een pistoletje opensnijden en toen ging het mis.


De olifant:
Ik sneed met het vlijmscherpe kartelmes dwars door mijn broodje en ook dwars door mijn vinger. Het bloedde direct, maar gelukkig werd de wond vakkundig door onze beroepsverpleegster verbonden. Het drama leek afgelopen en het ontbijt werd hervat. De wond bleef echter kloppen, vegen en zuigen en ons uitje naar Appelscha viel compleet in het water. Besloten om dan toch maar naar Kuinre te gaan. Daar eerst maar even bijkomen van alle gebeurtenissen. Het bloed van mijn vinger was inmiddels ook aan de buitenzijde van het omwindsel te zien. Toch maar naar Lelystad gereden (opereren is daar tijdelijk niet toegestaan wegen het niet kunnen garanderen van de steriliteit van de lucht en infecties willen we ten aller tijde voorkomen). Met deze gedachten in ons achterhoofd waren wij genoodzaakt door te rijden naar Amsterdam om even langs het AMC te rijden. Daar bleek het toch noodzakelijk dat Bart mij zou vergezellen in deze moeilijke tijd. Enige tijd later werd de nog immer kloppende wond opnieuw blootgesteld aan het daglicht en na vakkundig onderzoek werd de wond opnieuw verbonden en kreeg als pre mee dat ik vooral veel fruit moest eten. Uitgeteld en wel de terugweg richting polder aangevangen. De lange rit begon gezien de omstandigheden toch wel zijn tol te eisen, dus halverwege het stuur overgegeven en het laatste deel van de rit in stilte voortgezet richting Kuinre. Daar aangekomen was ik compleet aan het eind van mijn latijn en ben ik lekker in bed gekropen nadat Bart zich er van verzekerd had dat ik de nacht goed door zou komen.

De mug:
Ik sneed met het vlijmscherpe kartelmes dwars door mijn broodje en ook in mijn vinger. Een mooie diepe, schone snee was het resultaat en om een hoop bloedig geklieder te voorkomen heeft mijn moeder er een pleister omgedaan en heeft Daniëlle goed gekeken of ze geen vers vlees op haar broodje kreeg. Mijn vinger bleef enigzins kloppen, maar alleen als je er aan dacht. Ons uitje naar Appelscha viel compleet in het water. Dit had echter als reden dat het miniatuurpark verkocht is en pas in 2010 weer zal openen en dat Duinzathe wel heel leuk is, maar niet als het regent en je overal alleen maar heel nat en koud in wordt terwijl de rest staat te blauwbekken omdat ook het terras niet echt een optie is. En dus naar Kuinre om een bak koffie te nuttigen. Daarna naar Lelystad om vast wat bagage te droppen en om te besluiten wat we verder zouden doen. Het werd een bezoekje aan IKEA en de MAKRO (en dus rijdt men langs het AMC). Bart en Ruud hebben eerst Diny naar huis gebracht en troffen ons daarna bij de IKEA. Dit was inderdaad noodzakelijk aangezien Bart zijn portemonee bij zich had en ik zijn vakkundige mening nodig had over gordijnen die ik graag wil vervangen in de woonkamer. Na het shoppen nog even eten bij Diny. Aangezien de plastic pleister inmiddels niet zo heel best meer plakte, hebben we er een nieuwe pleister omheen gedaan. Moeders heeft hem nog even bekeken en goed gekeurd. Net als vroeger bij oma thuis kreeg ik een bananen-snoepje op mijn vinger (die mag je pas opeten als de pijn over is, en dat werkt als je kind bent heeeel snel.) Na het wat verlate avondeten weer terug naar Lelystad. Na bijna 300 kilometer gestuurd te hebben, heeft Bart de laatste etappe van Lelystad naar Kuinre gereden. Na een lange, vermoeiende, maar of zo gezellige dag lekker mijn bedje ingekropen. Van Bart nog een heus kusje-op-de-auw gekregen en daarna heerlijk in slaap gevallen.

Samen stappen

De winter komt er weer aan. Dat betekent ook dat de winterfair er weer aankomt en ik heb er helemaal zin in.

Lekker met moeders op stap, lekker neuzen tussen alle leuke, mooie en gezellige dingen. Buiten bikkelen in de kou om daarna thuis lekker met een kop warme chocolademelk na te babbelen. (Dit jaar kan ik zelfs kijken of ik kan schaatsen...) en gewoon heerlijk genieten van de wintersferen. Zwolle is overdekt, maar vast ook erg mooi. Ik heb er nu al zo'n zin in.

Herfst 2008

Op = Op

Helaas, mijn contract bij Marktplaats.nl wordt niet verlengd.

Eergisteren was dit een behoorlijke schok voor mij, was er niet echt op voorbereid, maar vandaag gaat het stukken beter. Ik heb Bart gisteren gesproken en we hebben besloten dat ik in December en Januari lekker twee maanden „vrij“ neem en dat ik op zoek ga naar wat nieuws per 1 februari. Ik heb dan twee maanden om lekker even bij te komen, voor mezelf het één en ander op de rit te zetten en even wat uit te slapen.

Ik ben al een tijdje bezig mijn eigen bedrijf op te starten, maar dat schiet er steeds bij in. In januari zal ‚Kiandra’ dan ook echt van start gaan omdat ik nu lekker de mogelijkheid heb dit goed aan te pakken. Kiandra is mijn organisatie bureau. Je kunt er o.a. terecht voor de organisatie van feesten, evenementen, uitstapjes en reizen. Het is mogelijk om alleen ideeën te kopen en de rest zelf te organiseren, maar indien gewenst is het ook mogelijk dat ik de organisatie in handen neem. Dus veel afwisseling en zeker een hele uitdaging. Iets wat ik er leuk vind om te doen en waar ik tot nu toe ook succesvol mee bezig ben geweest.

Het is niet mijn eigen keuze geweest om het contract niet te verlengen, maar wellicht komt het wel op het juiste moment. Ik heb er in ieder geval zin in om in december even lekker bij te komen en om in januari met frisse moed aan iets nieuws te beginnen.

Uw auto; Les 293.788 - De krukas poelie

Jawel, je zult het haast niet geloven. Er is bij ons een auto die het niet helemaal doet zoals het hoort. Gisteren naar mijn werk gereden in onze oh zo heerlijk rijdende Pontiac. Leek allemaal goed te gaan tot ik Emmeloord in reed (zou dat het zijn??). Ineens hoor ik boven mijn radio uit een hoop gerammel en geratel (dat doet ie anders nooit). Dat kan niet veel goeds betekenen.

De auto bij het werk geparkeerd en aan de slag gegaan. Om 24.00 naar huis gereden en ik denk dat ze me vanaf Bant aan konden horen komen. Menselief wat maakt dat ding een herrie.

Het stoplicht overgeslagen bij Luttelgeest en rap op huis aan.

Vanacht om half 3 Bart nog aan de lijn gehad. "Waarom sloop je mijn auto?" was de vraag. Nu vraag ik je... IK sloop ZIJN auto?? Het is goed dat hij momenteel in Schotland verkeerd en niet binnen handbereik is, want dat zijn geen vragen die je me om half drie `s nachts moet stellen. En al helemaal niet over auto's!!! Waarom sloop ik zijn auto? Nou lekker dan.

Vanochtend vroeg liep mijn wekker al vroeg af en ik heb me rammelend en wel naar de garage begeven. "Zet hem maar neer, ik heb nu even geen brug vrij" was het antwoord. Nou lekker dan. Dat wordt dus lopen naar huis en afwachten. Ik zou op de thee bij Roelien, ik zou naar de Tuppertante in Dronten, ik zou in Lelystad boodschappen halen voor mama, ik zou vanalles. Maar nee, het wordt verplicht thuis zitten. Op zich niet zo heel erg, had het de avond ervoor net met een collega er over gehad dat mijn agenda gewoon te vol is. En je ziet, het lot helpt een handje. Om 14.00 kwam het verlossende telefoontje. "We hebben even gekeken en de kruk-as poelie is stuk". De WAT?? Wat is dat nou weer??? Nou ja, dat wordt googlen en neuzen op het wereld wijde web. De garage zal nog even navragen wat een nieuwe kost en geeft aan dat Bart dit waarschijnlijk zelf wel zal vervangen. (Jaja, vanuit Schotland zeker).

Een telefoontje naar Wolvega levert mij op dat ik inderdaad het beste even rond kan bellen om te kijken waar ik zo'n ding vandaan kan halen. We hebben een niet allerdaagse auto voor de deur staan en dus wordt het driftig zoeken. (Bij de garage werd al gevraagd wanneer we een echte auto gingen kopen. De grapjas. Dit is een echte auto!! Vraag maar aan de benzine pomp. Als het geen echte was, ging er vast een stuk minder benzine in...). Twee garages zijn inmiddels voor mij aan het snuffelen en ik vertrek weer ter voet naar de garage (toch jammer dat ik aan de verkeerde kant van het dorp woon, of liever gezegd, dat die garage aan de verkeerde kant van het dorp staat). Maar het is lekker weer, dus gelijk weer een beetje zon meegepakt. Ons mobiel stond nog op de brug, dus gelijk eens gekeken hoe de onderkant er uit ziet en daarna de auto weer netjes rammelend en wel naar huis gereden.

Thuis eerst Geertje gebeld met het verzoek of Ruud de Citroën kan komen brengen. Dat kan hij gelukkig, dus tot vanavond alle tijd voor mezelf. Per telefoon de tuppertante gesproken en mijn bestellingen doorgegeven, en voor de rest niet zo veel gedaan. Vanavond Ruud weer even naar huis gebracht en toch nog even wat gaan drinken bij Roelien. Nu weer lekker thuis. Nog geen bericht van de garages, maar ik ben in ieder geval weer mobiel.

Kontgewei

Om de een of andere reden kwam het gesprek vandaag tijdens het werk op tattoo’s.
Nu had ik net van de week iets gehoord over een trampstamp. Oftewel een tribal tattoo op je onderrug.
Een collega kwam ineens op de proppen met de term “kontgewei”. Nog nooit van gehoord, maar naar even googlen, bleek het toch echt te bestaan.

Ik was verbijsterd en even sprakeloos. Gelukkig wat ik niet de enige.

Stormy weather

Terwijl wij hier lekker genieten van het zonnetje in de middag, raast en tiert in aan de andere kant van de wereld Orkaan Ike met een daverend geweld over Texas.
Bizar idee. Allereerst vind ik Saltillo veel te dicht bij Texas om er echt blij van te worden. Het is zo’n 300 km van Texas af, maar met de berichten dat de orkaan een doorsnee heeft van 957 km, vind ik dat toch iets te dicht bij. Daarnaast fascineert het me wel zo’ enorme natuurkracht. Een brok groot geweld. Pure brute natuurlijke kracht en geen mens die er iets tegen kan beginnen.

Het lijkt me vreselijk om het mee te moeten maken. Alles vergaan en reddeloos verloren. Zelfs de burgemeester heeft daar al aangekondigd dat het een kwestie was van vluchten of een zekere dood. Nee dan zit je lekker. Maar wat een keuze…. Vluchten, en domweg alles achterlaten wat je lief is. Voor sommige mensen betekent dat, dat ze alles achter moeten laten waar ze hun leven lang keihard voor gewerkt hebben. Wat ze met moeite bij elkaar gespaard hebben en waar zelfs hun voorouders aan gewerkt hebben. Alleen met die zekerheid, dat het gegarandeerd verloren gaat. Dat je niets overhoudt en helemaal terug bent bij af.
Hoe lief mijn leven mij ook is, kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die zeggen, dan blijf ik wel hier.

Ik ben wel erg benieuwd hoe het ditmaal met de hulptroepen zal lopen. Na Catrina, kwam het allemaal traag op gang en gingen er vele geruchten door de lucht dat het niet zo’n haast zou hebben omdat het een achterstands gebied was waar vooral veel armen en veel „zwarten“ wonen. Ik vind het belachelijk. Maar het blijkt dat Moeder Natuur er ook zo over denkt. Ditmaal gaat ze via Houston. En wie weet wat er nog meer volgt.

Ik ben blij dat Bart niet in de golf van Mexico zit. Die boot mag dag 300 meter lang zijn, iets zegt mij, dat moeder natuur wint.

Een kleine impressie van Ike. Heb wel voor de zekerheid gekeken of ik mijn accuboor machine nog heb. Die van die vent lijkt verdacht veel op die van mij!

Ken je dat? Gewoon helemaal geen zin hebben om ook maar iets te doen. Gewoon op de bank neer willen ploffen en gewoon willen blijven zitten. Uren in je bed willen blijven liggen en vooral veel slapen. Ik word er knettergek van. Het is niet zo dat ik me deprie voel, maar echt happy in mijn velletje zit ik ook niet helemaal. Duikel een beetje in mijn eigen wereldje weg waar ik niet echt een uitgang kan vinden. Ik zit mezelf in de weg en weet niet zo goed wat ik er aan moet doen. Snap er allemaal niks meer van. Zal wel van het najaar komen. Een soort van najaars dip ofzo.

En het is ook niet zo dat ik geen leuke dingen doe, of dat ik alleen ben (Bart is immers pas net weg en ik heb nog allemaal leuke afspraken staan), het is ook niet zo dat ik helemaal niet weet waar het doorkomt, het is meer dat ik me er niet toe kan zetten om actie te ondernemen.

Het zijn de oude vertrouwde 100.000-dingen die me bezig houden. Maak je maar niet druk, ik vind de weg wel weer. Veel slapen, veel rust en gewoon even tijd voor mezelf. Ik ben tenslotte net als Hauke een kat. 9 levens (I wish), dol op slapen, krijg graag op tijd mijn eten, hou van aandacht en kom altijd vanzelf weer op mijn pootjes terecht. Oh ja, en de allerbelangrijkste overeenkomst: we liggen allebei graag overdwars in bed en verstoppen ons dan even voor de rest van de wereld.

Kuundersfeest 2008

Een aantal weken geleden, kwamen alle buren langzaamaan weer tevoorschijn. In het dorp verrezen her en der ineens palen. Enige tijd later hingen er ineens lampjes tussen de palen. In de ene buurt groen, in een andere blauw, dan weer eens dwars over de weg, kortom, alle variaties zijn vertegenwoordigd. De parkeerplaast om de hoek werd ineens bezet door een enorme stapel kuubs kisten en in de rest van het dorp zag je steeds meer houten hutjes en versieringen komen.
Nu is het dan eindelijk zo ver. De berg kuubs kisten is op wonderbaarlijke wijze getransformeerd in een heuze berg met de tekst “Hollywood”, er is met de auto geen doorkomen meer aan in het dorp en als je dat wel doet, kom je via de schilders, Zuid Afrika, het Zonnige Zuiden, De vier jaargetijden, Er was eens, Greun onder, Oranje Boovm uit op de Route 66. Een wereldreis in luttele seconden. Het dorpsfeest in de Kuunder is een feit.

Ik heb er dit jaar geen donder aan gedaan (behalve onze eigen etalage inrichten en een mailtje uitsturen naar wat vrienden met Amerikanen). Maar de straat ziet er weer super uit. Het hele dorp heeft overigens zijn best gedaan. En al vind ik sommige straten mooier dan anderen, er heeft weer een hoop werk in gezeten.

Niet „iedereen“ kan het reilen en zeilen in de Kuunder boeien, maar het blijft leuk om te lezen dat meningen herzien kunnen worden. Het is gelukkig nog steeds droog, en gezellig is het ook al. 5 dagen feest, het hele dorp op zijn kop. En na maandag, is het gewoon weer 3 jaar wachten op het volgende feest.

Maar eerst nog even genieten van deze editie. En dan in het bijzonder van onze eigen Route 66. De Mustang loopt en klinkt boven verwachting goed en staat te stralen in de straat. Even showen en intens genieten van het brullende V8 blok en de sterretjes in de ogen van de bestuurder.

Eureka!!

Hij is terug. Na dagen lang gezocht te hebben, gemopperd te hebben en heel stilletjes gehoopt te hebben, is hij terug; de accuboormachine.

Ik heb echt het hele huis op zijn kop gehad. Ik was er stellig van overtuigd dat ik hem weg had gezet toen Nick hier was. Misschien had ik hem in de gauwigheid in de klerenkast gezet. Dus ik heb de hele klerekast leeg gehaald, maar helaas, geen accuboor. Wel weer een keurig opgeruimde kast overigens. Ik heb op kasten gekeken, in kasten gekeken. Op stoelen, onder stoelen, achter stoelen en zelfs in de w.c. en in de koelkast. Geloof me als je iets niet kunt vinden, ga je ook op dergelijke plaatsen zoeken. Mijn moeder al gebeld of zij de meest onlogische plek wist voor dat ding, want ik had immers de meest logische plekken allemaal al gehad.

In de vensterbank? Nee!, onder de banken? Nee!, Onder je bed? Nee!, Op een eettafel stoel? Nee!. Helaas geen resultaat. 's nachts om 01.00 was ik de wanhoop nabij. Ik moest dat ding hebben. Mijn kastdeur moest omgezet worden en bij iedere mogelijkheid die hij kreeg, liet Bart me weten niet blij te zijn dat dat ding weg was (Heb ik eindelijk een keer goed gereedschap, bla bla bla...). Nog één laatste poging dan, zucht. Nog maar eens in de garage kijken.

EN, EN, wat denk je. Op de kast, bij de kanteldeur, Ja hoor, daar staat hij, in volle pracht en praal. De accuboormachine. Het is dat zo'n ding niet kan praten, maar anders had hij vast gezegd: Hier ben ik, zocht je mij? Ik ben hier al die tijd geweest hoor.

Hoe hij er komt? Ik heb nog steeds geen idee. Waarschijnlijk zelf heen gewandeld. Maar hij is terug. En ik heb de kastdeur omgezet. Beetje jammer alleen, dat toen Bart hem nodig had, beide accu;s leeg bleken te zijn. hihi

Wie heeft hem Wanneer Waar voor het laatst gezien?

Het is weer eens zover. Ik ben iets kwijt.

Ditmaal is het de accuboormachine die besloten heeft om verstoppertje met mij te spelen.

Heel irritant, want ik heb hem nodig.

Van de week de overloop een klein beetje verbouwd, maar nu staat de kast zo, dat ik tussen de dakkapel en de kast doormoet om deze open te maken en hij gaat natuurlijk net de verkeerde kant om. Op zich is dat niet zo'n probleem. 6 schroefjes losdraaien, deur omdraaien en dezelfde 6 schroefjes weer vast draaien. Alleen, daar heb ik de boormachine voor nodig. Of in dit geval, de schroefmachine.

Ik heb hem laatst nog in mijn handen gehad om de gordijnrails op te hangen. Daarna heeft hij nog een tijdje in de gang gebivakeerd en ik weet ook dat ik hem weggelegd heb toen Nick er was. Ik weet hoe hij er uit ziet, namelijk precies zo een als op het plaatje.

De grote vraag blijft echter WAAR heb ik hem neergelegd?

BIG is BEAUTIFUL!

Iedereen die mij enigzins kent weet dat ik geen maatje 36 heb. Sterker nog, dit heb ik nog nooit gehad en ik durf zelfs stellig te beweren dat ik dit ook nooit zal krijgen. Maar wat is nou eigenlijk de “BIG deal”? Steeds vaker valt het me op dat mijn omgeving problemen heeft met mijn gewicht. Dat wil zeggen, steeds meer mensen bemoeien zich er mee. Iedereen heeft de ideale tips hoe ik de overtollige kilo’s kwijt kan raken.
- iedere ochtend ontbijten; Mijn moeder heeft 18 jaar lang iedere ochtend mijn ontbijt klaargemaakt (en ja, ik heb het ook opgegeten), maar toch ben ik al vanaf de kleuterschool te lang en te zwaar.
- Meer sporten; 3x in de week hockeytraining, een hockeywedstrijd, dansles en schoolgym heeft er nooit toe mogen leiden dat de kilo’s verdwenen, dus als iemand weet hoe vaak ik wel moet sporten om er wat mee te bereiken…. Daar komt bij, dat het met mijn huidige gewicht absoluut niet verstandig is om fanatiek te gaan sporten. Dat wordt een langdurig opbouwproces.
- Diverse dieeten; Bio HCG+, Weight Watchers, Cambridge, Sonja Bakker, Southbeach, noem maar op. Ik heb het nodige al geprobeerd (op Sonja na dan), maar het ontbreekt mij aan doorzettingsvermogen, dus daar zou ik eerst wat aan moeten doen.

Ach en zo zijn er nog vele andere dingen te bedenken die me aangeraden worden. Het grootste probleem dat ik heb, is echter dat hoe harder anderen zeuren over mijn gewicht, hoe dwarser ik word. Men helpt mij dus het beste door er gewoon niet over te zeuren. Ik doe heus mijn best wel, maar wel graag op mijn manier en in mijn tempo. Ik heb sommige mensen gevraagd mij te ondersteunen. Heus, daar heb ik mijn handen al vol genoeg aan.

Daarnaast vind ik (en dat mag ik vinden) BIG IS BEAUTIFUL. Er zijn een aantal mensen die ik echt geweldig vind en die onder de noemer BIG vallen. Niet dat ze per definitie DIK zijn, maar ook, net als ik, niet superslank zijn. La Bloemen lijkt me echt een wereldvrouw. Heerlijk zoals zij gewoon maling heeft aan de veroordelende blikken van de maatschappij. En tijdens mijn therapie in Heerenveen heb ik een DAME ontmoet, die voor mij op dat moment een geweldig voorbeeld is geweest. Ze wist eindelijk wie ze was en wat een ENORME uitstraling had ze. Als zij binnenkomt, vervult de ruimte zich niet alleen met haar, maar vooral met haar uitstraling en I’M LOVING IT!! (ze weet zelf denk ik wel wie ik bedoel).

Ik heb GROOT respect voor die vrouwen, die GROOT zijn en daar ook voor uit durven komen. Die niet bang zijn om gezien te worden. Door hun krachtige uitstraling krijg je moed. En geloof me, daar put ik hoop uit. Ik kan me dan ook kostelijk vermaken als ik iemand zie lopen met een shirt met de tekst “Eat me, I’ve got plenty”.

Ik weet ook wel dat er bij mij kilo’s af moeten. En dat gaat ook vast gebeuren. Maar 1 ding weet ik zeker; I AM WHAT I AM! En hoe en wanneer ik wat doe, dat is mijn zaak.

Mika had er een geweldig nummer over: BIG GIRL YOU ARE BEAUTIFUL!!

Engels?

Kan iemand mij vertellen waarom mijn Blogger ineens in t engels is? De taalinstelling staat toch echt op Nederlands!

Oh ja, en hoe krijg ik die link in een bericht in t klein ipv de hele link??

HOERA!!!!

Ik heb één van mijn sokken terug gevonden uit Wasperikelen
Hij kwam nota bene gewoon uit de wasmachine.

Zo jammer alleen dat die andere inmiddels de kliko is ingegaan.

Het sprookje van de twee waterkruiken

Het gaat over een waterdrager die bij een dorpsbron elke dag twee kruiken met water vult, die hij dan aan een juk de heuvel opsjouwt naar het huis van zijn meester.

Eén kruik komt altijd vol aan, de andere is door een barst steeds half leeg gelopen.

De gebarsten kruik is daar verdrietig over. In een wonderlijke dialoog met de waterdrager, durft de kruik zijn gebrek en telleurstelling te bekennen en verzucht zich waardeloos en zonder nut te voelen.

De waterdrager ontkent de schuer in de kruik niet, maar zegt: "Let morgen, als we terug komen van de bron, eens op de berm." De kruik doet dat en ziet langs het pad een schat aan wilde bloemen groeten. "Wat mooi " denkt hij blij, maar bij thuiskomst wordt de vreugde gedempt als hij zich realiseert dat hij onderweg weer de helft van het water heeft verloren.

Opnieuw beklaagd hij zich over zijn nutteloosheid.

De waterdrager luistert geduldig en vraagt: "Maar zag je dan niet dan alleen aan jouw kant van het pad bloemen groeien? Ik wist van jouw breuk en vorig seizoen plantte ik langs het pad zaadjes die jij iedere dag bij het langsgaan water gaf. Dankzij jouw barst bloeien en nu volop bloemen.".

BLOG? van wie

Wat is dat toch met al die blogs???
Hello world is heel enthousiast begonnen met bloggen. Alleen was het met dezelfde achtergrond als Miss Nonsens. Dus veranderd. Nou zie ik net dat Tummie's blog ook deze lay out heeft gekozen. Hello world is inmiddels geswitcht naar groen, maar dat is weer hetzelfde als de blog van Blondie. En zelf Living Smitsky bekend geen kleur meer en is gewoon wit.

Pfff, wat een veranderingen allemaal....en dat met dit weer.

Sex & The City II

Afgelopen vrijdag naar de film geweest "Sex & The City". Gezellig een avondje op stap met Sabine, Joni en Els. Wat beter te doen dan een leuke vrouwen film, met een hoop mooie mannen?? Dus zo gezegd zo gedaan. Om 20.00 Sabine opgehaald en Eibert wou ons maar wat graag weg hebben (De mannen kwamen daar...). Dus op naar Joni. We waren wat aan de vroege kant en mevrouw was ook nog niet helemaal klaar. Dirk heeft even staan babbelen en Joni is met Make-up nog in haar tas ingestapt. Dirk vroeg zich al af met wie ze een date had, dat ze er zo leuk uit zag. Tsja, Dirk, als je dat eens wist....

Daarna Els opgehaald. Veels te vroeg, maar dat mag de pret niet drukken. Joni vond het nodig dat we een foto van ons 4-en zouden maken, dus die ging op zoek naar Rene. Ze kon lang zoeken, Rene was niet thuis. Dus ik zeg met mijn bijdehante hoofd; " Misschien wil de politie wel een foto maken, die rijdt toch net langs". Dat liet Joni zich geen twee keer zeggen en zonder een file te veroorzaken, heeft ze de heren eens liefelijk aangekeken en ze zo ver gekregen dat ze een geweldige foto van ons hebben gemaakt. (JONI: WAAR ZIJN DE FOTO"S???). (ik heb ze!!)

Daarna vlug ingestapt en op naar Heerenveen. Nog even wat gedronken, onze brillen gepoetst en Joni op de foto gezet met Jasper. Alle make-up was inmiddels aangebracht en om Dirk niet al te veel teleur te stellen, heeft ze aangepapt met de barman. Gelukkig wou hij wel bewijs leveren en ze staan er schattig op (JONI: IK WIL FOTO"S!!)

Sabine en ik zijn aan de zoete popcorn gegaan (We waren nog niet zoet genoeg van onszelf) en Els en Joni, of eigenlijk JONI en een heel klein beetje Els, zijn aan de zoute popcorn gegaan.

Na de film zouden we nog even naar de Mac. Altijd goed en aangezien ik reed en om 23.30 nog geen avondeten had gehad, zijn we er heen gereden. De auto geparkeerd en op naar de Mc. Helaas, om 23.00 gaat het restaurant dicht. De McDrive gelukkig niet, dus zijn we lopend de McDrive in gegaan. Een prima service en een hoop lol. Nog stiekem een kusje gestolen van Ronald en even gezellig bij zitten kletsen.

Daarna de dames weer naar huis gebracht (Eibert blij, de heren waren al weer weg) en om 01.45 zelf thuis gekomen en mijn bedje in gedoken. Een lange, maar hele gezellige avond.

Wanneer gaan we weer?? En welke film wordt het dan??

Sex & The City

De laatste dagen heerlijk in de ban van Sex & The City. Het blijft een heerlijke serie.

Ik heb van een collega de DVD's te leen en dat zorgt voor vele uurtjes kijk plezier.

Heerlijk,de verhalen van de vier dames, ik kan er uren naar kijken.

Maar wat het extra aantrekkelijk maakt zijn de mannen.





Njummie!

weekeindje k(r)amperen

Eindelijk was het dan zover. Onze eigen meeting was weer aan de beurt. Vrijdag avond al gezellig de boel wat ingeluid met een BBQ en zaterdag nog even gewerkt, maar daarna kon het feest gaan beginnen.

In Emmeloord scheen toen ik weg reed een waterig zonnetje. Eenmaal aangekomen in Steenwijkerwold, was het echter een dikke plensbui die mij verwelkomde. Gelukkig duurde het niet heel lang en daarna droogde alles weer redelijk op. Alles stond op zijn plek en al vrij snel werd de BBQ opnieuw aangestoken. Nog even gauw met Joni naar Steenwijk voor de laatste boodschappen (JONI, je hebt mijn melk nog :( ). Eenmaal terug konden we aanvallen.

's avonds een heerlijke avond gehad, lekker gekletst, gebabbelt, en gedronken onder begeleiding van Metallee en rond middernacht, nadat alle weerwolven tevoroschijn waren gekomen en zelfs Eibert overal kriebel begon te krijgen, lekker mijn bedje in gedoken. Ik weet niet of Joni het zo geslaagd vond, ik heb begrepen dat Dirk en ik prima stereo kunnen snurken, maar zeg nou zelf, daar kan ik toch niets aan doen. Om 2 uur 's nachts heeft Bart nog gebeld, maar omdat ik hem voor wekker aanzag, heb ik hem niet gesproken. Twee sms-jes en terug naar dromenland.

Zondag ochtend ietwat stram en stijf mijn bedje weer uitgerold. Wat is dat toch met kamperen. Een keihard bed, een caravan die per definitie smaller is dan ik lang ben en altijd dat verrekte weer. Maar goed. Na een heelrijk broodje gebakken ei (waarvoor mijn dank Gerard), kon de dag niet meer stuk. Zo af en toe nog een buitje, maar het was te doen. Er kwamen auto's, er kwamen mensen, er kwam zon en ik moet zeggen, ik heb me prima vermaakt.

Aan het eind van de middag de boel weer met zijn allen opgeruimd en weer naar huis. Vooral die auto niet op cruise control zetten, want je valt geheid in slaap. Lekker hoor zo'n laag hangend waterig zonnetje.

Nog even wat gedronken met elkaar en een vette hap van Gido verorbert en toen werd het toch echt tijd om mijn bed op te zoeken. Je weet wel, dat ding van 1.60x2.00 met een heerlijk zacht matras en een kat die je gezelschap houdt. Heerlijk!!

Ik heb dit weekeind twee verjaardagen gemist. Van de week maar even gaan shoppen en daarna het gauw weer goed maken. Gelukkig nog een paar verjaardagen te gaan deze week.

10 dingen waar ik gelukkig van word, of eigenlijk 32

• Een koude winterse dag terwijl je lekker bij de openhaard zit
• Een vakantie in de zon en wandelingen langs stille, verlaten stranden
• Ritjes in de zweefmolen
• Een picknick ergens midden in het bos
• Brieven van lang verloren vrienden
• Bloesem in de bomen
• Heerlijk genieten van een warme zomeravond en van het maanlicht dat straalt
• Frisse, schone lakens op mijn bed
• Een doos met chocolaatjes, verpakt met een mooie strik
• De sterrenhemel die schitterd
• Oude foto's die je plots weer tegen komt.
• De bloemen bedekt met ochtenddauw of de bomen vol rijp na de eerste vorst
• De champagnebubbels die twinkelen als sterren op je tong
• of gewoon zomaar een gezellige avond met vrienden
• Een zacht donzig kussen en een comfortabele stoel om in weg te kruipen
• Een tuin vol met rozengeur en vol geheime hoekjes
• Het eerste kopje thee op een dag, of het eerste lammetje in de wei
• Vlinders die vrolijk om je hoofd fladderen of het geluid van vogels 's morgens vroeg
• De glans van kaarslicht en de eerste glimp van de nieuwe dag
• De zwoele zomerwind die de gordijnen laat wapperen
• Een favoriet boek voor de zoveelste keer lezen
• een onverwachte knuffel
• 's ochtends wakker worden in de armen van mijn grote liefde
• de wereld aantreffen onder een deken van sneeuw
• lekker in bed liggen terwijl de wind en regen om het huis gieren
• de regenboog die na een storm tevoorschijn komt.

slapen

Tijd voor Carola om te gaan slapen. Al een paar weken slaap ik niet zo heel best meer en alhoewel ik zou kunnen zeggen dat ik niet weet waar dat door komt, ben ik bang dat ik het maar al te goed weet. Namelijk; veranderingen. Nooit mijn stekste punt geweest en zal het misschien ook nooit worden.

Eerst waren het de 'spanningen' voor de bruiloft. Al moet ik zeggen dat die reuze meevielen. Toen was het stress om de vergunning voor de meeting van Cars, wil ik de gang wel of niet schilderen, de slaapkamer kan ook wel weer eens wat anders gebruiken. De bank ziet er steeds meer uit alsof Hauke hem dagelijks te lijf gaat (en dat is toch echt niet het geval), vandaag alles opgeruimd, morgen weer een bende, net dat ene onderdeeltje van de auto niet kunnen vinden, zoveel leuke boeken om te lezen, zoveel films/series, verschillende ideeen over het werk, wat wil ik in de toekomst, wat willen Bart en ik in de toekomst, heb ik de afgelopen paar jaar wel gedaan wat ik had zullen doen, wat wil ik eigenlijk allemaal doen?

Oftewel, mijn 'winter' probleem heeft zich opgeschoven. Net als het klimaat. Even een ander moment. Ik denk dat het tijd wordt om nu mijn winterslaap te gaan houden.

De wondere wereld van de schaar

Voor:

en Na:

Dromen zijn bedrog, toch?

Wat een nacht zeg! Vannacht heb ik een hele rare en levendige droom gehad. Wat een ramp was dat!! Het was zelfs zo erg, dat ik blij was dat Bart om 06.00 mijn deken jatte waardoor ik wakker werd. De dikke tranen over mijn wangen en mijn piepstemmetje dat tegen Bart zei: ‘Niet weggaan hoor”, baarde hem toch ietwat zorgen. “Ik ga nergens heen, ik lig in mijn bed te slapen”, was voor mij echter voldoende om me om te draaien en weer verder te knorren. Antwoord geven op Bart zijn vraag wat er aan de hand was, zat er op dat moment even niet in. Maar phoe, wat een gedoe.

Meestal weet ik als ik mijn ogen opendoe allang niet meer wat ik heb gedroomd, maar soms heb ik van die dromen die me nog maanden heel helder voor de geest staan en ik ben bang dat die van vannacht er ook zo een was.

Vannacht maar weer lekker dicht tegen Bart aankruipen, dan weet ik in ieder geval dat hij er niet weer stiekem vandoor gaat als ik slaap.

Vriendjespolitiek, niet over mijn rug A.U.B.!

Heb je dat nou ook wel eens? Dat je echt niets snapt van de mensen om je heen. Nou ik wel. Op het werk, thuis, overal. Gek word ik er van.

Mensen beloven van alles te doen en dat blijkt dat ze uiteindelijk helemaal niets gedaan hebben. (Heel fijn, dan kan een ander weer gaan lopen rennen en vliegen om het alsnog te doen). Mensen die niets zeggen, maar van alles doen, zonder dat even te laten weten (heel fijn, na het rennen en vliegen kom je er dan achter dan andere mensen weer heel iets anders geregeld hebben). Mensen die misbruik maken van de situatie (Oftewel, ik ren me rot, mis allerlei leuke dingen en een ander lacht in zijn/haar vuistje en kan wel alle leuke dingen doen). Mensen die mij als opstapje gebruiken omdat ze zelf zo frusty zijn dat het ze niet lukt (en bedankt, ik word er namelijk op aangekeken!) Het houdt maar niet op.

Dit is niet de plaats en/of tijd om namen te noemen, maar:
Voel je je aangesproken door het bovenstaande? Goed zo, dan kun je er wat mee doen.
Voel je je niet aangesproken door het bovenstaande? Ook goed, dan was het waarschijnlijk ook niet voor jou bedoeld. Zo wel, dan meld ik dat vanzelf een keer.

Voor de rest wil ik alleen nog het volgende kwijt:

GET A LIFE! Maak zelf vrienden en val de mijne niet lastig! Doe wat je moet doen, maar laat mij niet met het werk zitten. Neem zelf je verantwoordelijkheden. En bovenal kom je afspraken na (vooral als deze met mij zijn). Geloof me, je leven ziet er een stuk mooier uit als je kunt zeggen dat je het ZELF gedaan hebt en een leuk pluspuntje is dat je het mij een stuk makkelijker en aangenamer maakt.

Wat een heerlijke dag !

6 juni 2008 zijn we dan eindelijk getrouwd. Na anderhalf jaar voorbereiden, was de grote dag nu dan toch echt aangebroken. ’s Ochtends vroeg liepen de wekkers af en kon de grote dag beginnen. Om 10.00 is Bart me komen halen en zijn we in een schitterende Bel Air uit ’57 naar Schokland gereden. Daar hebben we eerst foto’s gemaakt en zijn daarna nog even naar de vuurplaat gereden om alle gasten de gelegenheid te geven ook aan te komen (en ons dan niet gelijk te spotten).

Rond 14.00 kwamen we aan op het eiland. Een hele bult mensen stond ons daar al op te wachten. Dat was zo gaaf om te zien. Daarna met zijn allen het kerkje in en toen kon de plechtigheid dan echt beginnen. We zijn begonnen met het aansteken van een kaars voor papa en dat was natuurlijk janken, maar ben wel blij dat we het op deze manier gedaan hebben. Meta heeft vervolgens een hele leuke en ontspannen speech gehouden en we hebben een super mini blokfluit concert gehad van Danielle. Ze heeft ‘lang zullen ze leven’ voor ons gespeeld en dat was voor ons een grote verrassing.

Na de plechtigheid handen schudden, feliciteren, koffie (thee) en taart. Om 17.30 zijn we met de daggasten een rondrit gaan maken over het eiland en hebben we op de oude haven getoost met champagne en de laatste foto’s gemaakt. Daarna gezellig met zijn allen wat gaan eten en om 20.00 zijn we naar Ens gereden om Cars op te halen. Die hebben ons met een heel stel Amerikaanse auto’s begeleid naar Schokland en daar hebben we een super gezellig feestje gebouwd. Lekker gedanst, veel te veel mensen natuurlijk weer niet gesproken en ontzettend genoten.

Om 24.00 zijn we opgehaald in een schitterende witte limousine, lampjes, champagne, volop water (gelukkig, we waren nog al dorstig) en een chauffeur die zelf ook een Mustang heeft, hoe zoeken ze het uit. We zijn op ons gemak naar Emmeloord gereden en daar hebben Bart en ik de nacht in het Voorhuys doorgebracht. Een heerlijke kamer, waar we lekker lang konden blijven, dus we hebben het er van genomen. De volgende dag lekker samen geluncht en daarna naar huis om met een aantal mensen nog een kleine after party te houden in onze achtertuin. BBQ erbij en alles was in orde. Het was een mega lange dag, maar wat heb ik genoten. Ik heb me prima vermaakt en naar wat ik hoor de rest ook.

Zaterdagavond hebben Bart en ik alle peper&zout stellen bekeken (37) en alle kaarten gelezen, geld geteld en tot 03.00 ’s nachts de foto’s bekeken. We waren ietwat gesloopt, maar het was super.

Om een beetje bij te komen zijn we woensdag samen lekker vertrokken naar Odoorn (Drenthe). Daar een hotelletje geboekt en lekker samen een hoop leuke dingen gedaan. (Ellert en Brammert, het Veen museum, het Hunebeddencentrum, heerlijk uit eten geweest en natuurlijk ook voetbal gekeken.). Maar helaas, mijn vrije dagen zitten er al weer bijna op. Dus nu weer lekker thuis en nog even de laatste dagen lekker bijkomen en dan gaan we dinsdag weer Back to Reality.